De enige keer eerder dat ik deze route, met dezelfde vertrek- en aankomstbestemming, aflegde zat ik in een ambulance.
Gelukkig niet voor mezelf, maar voor een collega die een epileptische aanval had gehad.
Werk - ziekenhuis. Sloterdijk - VU.
Ik zat toen voorin en zorgde ervoor dat mijn aandacht naar buiten gericht was. Op de auto's en de weg en vooral de invloed die loeidende sirenes op het verkeer hebben (of soms frusterend genoeg, niet). Dit was wel even andere koek dan de dierenambulance.
De chauffeur van de ambulance was erg rustig, vooral geen paniek. Dat werkte. Enig gevoel van "oh jee ... en wat nu?" werd weggehaald door de rustige ambulance-chauffeur met Ted de Braak-snor.
Maar vandaag was deze chauffeur er niet en zat ik zelf, toch wel wat shakey, achter het stuur van mijn eigen auto.
Hoe krijg je snel een familie bij elkaar? Door HET belletje.
In dit geval was het een belletje van mijn moeder: "je vader is opgenomen in het ziekenhuis, iets van een hartinfarct ofzo".
SHOCK ...... WAT !!
Dat kan helemaal niet. Mijn vader is de sterkste, mijn vader is onverwoestbaar, mijn vader leeft gewoon voor altijd door, die kan geen hartinfarct hebben gehad...
Maar dus wel.
Dus onderweg naar het ziekenhuis...... Sloterdijk - VU ....... ik denk dat de trajectcontrole mij wel opgemerkt heeft.
Ik kwam tegelijk met m'n moeder aan in het ziekenhuis.
M'n vader lag al in de onderzoekskamer en werd middels een cameraatje die bij zijn pols in zijn slagader was gebracht van binnen bekeken.
En wij dus afwachten.
Van mijn moeder had ik al begrepen dat hij 's morgens last had van pijn op zijn borst en dat ie voor de zekerheid maar een hartpilletje van m'n moeder onder z'n tong had gelegd....
Oh ja !!, wie doet dat nou? Zomaar een pilletje van iemand anders slikken !
En dan ook nog bij zoiets als pijn op je borst .....
Maar he, het hielp.
Schijnbaar wilde het vervolgens niet heel erg doordringen, dat als het hart-pilletje dus helpt, dat het dan waarschijnlijk je hart is waar iets mis mee is en dat je dus met redelijke spoed langs het ziekenhuis moet.
Maar niet mijn anders zo slimme vader....
Hij ging dus onderweg naar zijn klant en had wel bedacht dat ie dan 's middags even langs de huisarts zou gaan.
Nou, die huisarts haalde ie dus niet.
Midden in de bespreking bij de klant voelde hij zich niet goed. Bespreking afgebroken en met hogere snelheid dan toegestaan richting VU. De trajectcontrole kon z'n lol op vandaag.
werk - ziekenhuis
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd er meteen actie ondernomen, pillen, slangen, plakkers, monitors.
En hup, onderweg naar de onderzoekskamer waar ze uiteindelijk een verstopping hebben doorgeprikt en waar ze een stent hebben ingebracht. Allemaal via het buisje in de slagader van z'n pols.
Toen hij weer terugkwam op de kamer verbaasde hij zich er over dat de hele famile er zat en voelde zich kiplekker.
Hij had gelukkig weer het hoogste woord.
Hij zal nu een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven waar ze o.a. gaan bekijken of er verdere schade is ontstaan door de aanval. Daarna zal hij thuis een tijd rust moeten houden.
Rust houden, betekent dus niet-werken .... en iedereen die mijn vader kent weet dat dat eigenlijk een onmogelijkheid is.
En oh ja, de foto van zijn hart met voor en na het doorprikken, zullen jullie waarschijnlijk niet te zien krijgen: "nee hoor, niet die foto op feesten en partijen laten zien aan iedereen"...
Hoe minder mensen het hierover hebben, hoe sneller iedereen dit weer vergeet en hoe sneller hij zijn imago van onverwoestbaar terug heeft.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten