De mensen met kinderen weten wel beter.
Als je kinderen krijgt verandert er heel veel in je leven, daar hoef ik niet over uit te wijden.
Het grappige is dat je voor sommige, meest rare dingen een soort 2e natuur ontwikkelt. Zo realiseerde ik me laatst bijvoorbeeld dat als ik de deur uit ga met kind, ik tegenwoordig altijd automatisch controleer of ik wel minimaal 2 autootjes, 2 pakjes papieren zakdoekjes en een schoon onderbroekje in m'n tas heb zitten.
Het poepgedrag van je kind valt ongeveer wel in dezelfde categorie.
Als ze baby zijn is dat 1 van de vele dingen die je dagelijks bijhoudt. Heeft ie wel gepoept vandaag ? En zo nee, heeft ie misschien niet zoveel gegeten en gaat ie dan morgen wel poepen ?
Als je kind wat ouder wordt komt er, samen met wat stevigheid in de poep ook meer regelmaat in het poepgedrag.
Die van mij doet het al een tijdje 1 keer per dag. Alleen het tijdsstip wil nog wel eens veranderen, wat overigens heel vervelend is als je op het strand of in een zwembad bent, maar dit terzijde.
Sinds een aantal maanden is die kleine man zindelijk. Hij snapt het heel goed, plasje doe je op de WC. Soms moet ie nog even aangespoord worden en hij verliest nog wel eens een druppeltje, maar over het algemeen gaat dit heel goed.
Poepjes op de WC zijn daarintegen een stuk moeilijker. Af en toe gaat het goed, maar die gevallen zijn op 2 handen te tellen.
Meestal aan het einde van de dag roept meneer een heleboel keer dat ie een poepie moet doen: "kom mama, snel, poepie doen" en dan rent ie naar de WC om vervolgens na 3 seconden op de WC te zeggen: "oh nee, windje" ... (ja ja, of aandachttrekkerij ?).
En hup, alles weer omhoog, aan en vast. Dan stap je ook wel snel af van zo'n leuke riem om z'n broekje.
Soms voelt ie iets aan komen: "oh oh, windje komt eraan".
Maar poepies zijn blijkbaar lastiger om aan te voelen komen.
Of ie het nou de hele dag bewust ophoudt, of het een soort onbewuste angst voor poepen op de WC is, ik weet het niet, maar tegenwoordig poept meneer 9 van de 10 keer 's nachts, in z'n slaap, in z'n luier.
Gelukkig heeft ie de slaap-genen van z'n vader, want ik kan 'm dus gewoon 's nachts verschonen zonder dat ie wakker wordt...
Gister ging het een beetje anders.
We gingen richting bedje, dus luier om, pyjama aan en Timmy stond al in z'n bedje maar wilde er eigenlijk liever weer uit. Opeens zie ik aan z'n gezichtje en houding dat ie aan het poepen is (sja, dat zie je dan meteen). Dus ik vraag "Timmy, ben je een poepie aan het doen?" waarop meneer heel hard van NEE begint te schudden.
Nou, mooi wel dus, dus ik til 'm op en race naar de WC. Timmy al gillend "NEE NEE, poepie niet in WC"... huh, waar komt dat dan vandaan.
Geen tijd om bij stil te staan, misschien redden we het nog ... broekje naar beneden en luier los en ja hoor, een volle luier. Dus ik haal de luier weg en Timmy begint te schreeuwen: "poepie niet in WeCeehee, poepie in broekje"...
Helemaal over z'n zeik. Schijnbaar mocht de poepie niet richting riool, maar moest ie weer terug in Timmy's broekje.
En ga dan maar uitleggen aan een dwarse 2-jarige dat dat natuurlijk niet kan.
Ik moest natuurlijk eigenlijk heel erg lachen en kreeg het uiteindelijk voor elkaar dat poepie toch de WC in ging want sja, poepie moest toch ook slapen... En daar ging poepie vergezeld van een afscheid van Timmy: "daahaag, tot de volgende keer".
Hopelijk kan ie van z'n volgende poepie sneller afscheid nemen.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten