dinsdag 30 december 2008

100 meter

Roland was altijd al blij met het “in een dorp wonen” . Lekker alles dichtbij elkaar, weinig criminaliteit, niet zo´n gehaast, kortom lekker dorperig.
En vooral met dat eerste aspect zal hij vanmorgen heel blij geweest zijn, alles lekker dichtbij.

Ro heeft al een paar dagen onwijze pijn in z´n maag / zij / milt / long / dikke darm … ergens aan de zij/voorkant, dus gister toog hij naar de huisarts die ´m doorverwees naar het lab om bloed te laten prikken.
Gezien Ro´s LE en kans op SLE is voorzichtigheid geboden als ie last krijgt van iets / ergens binnenin.
Dus, bloedprikken. Vandaag. Beter gezegd, vanmorgen. Om 08.00 uur :-) .

Voor normale mensen een normale tijd, maar zoals sommige van jullie weten is Ro niet geheel normaal en 08.00 uur was dus echt een uitdaging voor ´m.
Ook voor mij trouwens, want we moesten dus ongeveer gelijk uit bed.
En bij mij is het ´s morgens tussen het moment van opstaan en het moment dat ik in de auto zit richting werk: laat me met rust. Niet dat ik heel erg last heb van een ochtendhumeur ofzo, dat niet.
In het weekend, als ik de tijd heb om rustig wakker te worden is er niks aan de hand. Maar doordeweeks … laat me mijn ding doen, loop niet in de weg, zeur niet en alles komt goed (sommige collega´s vragen mij eerst, voordat ze mij iets anders willen vragen ´s morgens: heb je je koffie al op?).
En Ro heeft dus nog al ´ns de neiging om dan ´s morgens heeeeel vrolijk te gaan doen. Te vrolijk. En nou valt vrolijk dus niet onder m´n ding niet laten doen / in de weg lopen of zeuren, maar het is wel irritant. Als ik net wakker ben dan. Doordeweeks.

Maar goed, alles ging goed, dus terug naar vanmorgen.

Ro stond buiten al heel actief de ramen van de auto´s schoon te spuiten / krabben terwijl zijn auto al aan het draaien was om warm te worden.
Daahaaag papa, daahaag Timmy, ik stap in en rij naar het kinderdagverblijf op ongeveer iets van 100 m. afstand. Te genant om met de auto te doen eigenlijk, maar omdat ik dan meteen door kan rijden naar m´n werk scheelt het me wel kostbare minuten t.o.v. lopen. En die minuten zijn kostbaar hoor, ´s morgens …. believe me.

Ik parkeer de auto, stap uit, help Timmy uit de auto en loop richting kinderdagverblijf.
Nu moet je weten dat het kinderdagverblijf op het terrein van Landgoed Ursula staat en dat Landgoed Ursula het thuis is voor lichamelijk- en geestelijk gehandicapten. Ik kom ze vaak tegen in de supermarkt of op straat en altijd alles leuk / aardig / vrolijk.
Het is nog donkerig en in mijn ooghoek zie ik ineens iemand aan komen rennen. Nou ja, rennen … rennen … het was meer een strompeld rennen. Verder geen aandacht aan besteden, maar toch wel even de antennes uit, want een strompelende mann in het donker ... ik weet het niet.

Ineens hoor ik: “Lin Lin !!”. Als ik goed kijk blijkt de strompelde persoon dus Ro te zijn. Zijn auto (zo´n Amerikaans geval) is ineens automatisch op slot gegaan terwijl ie stationair aan het draaien was. En aangezien ik de voordeur al dicht had gedaan (lekker makkelijk, kan Ro ook meteen weg) kon Ro dus geen kant meer op.
Huissleutel aan de bos van zijn autosleutel. En dus in het slot van z´n contact achter die gesloten deur. En zijn telefoon niet bij zich, had overigens toch geen zin gehad want die van mij stond nog uit. En dus moest ie mij achterna … lopend strompelend door de pijn in z´n zij.

Ik heb ´m weer een lift naar huis gegeven (100 m.), de deur opengedaan en de reservesleutels gezocht. Toen kon ie dus weer verder en was ie, ondanks zijn vroege opstaan, veels te laat bij het lab. Gelukkig hebben ze nog wel even geprikt (doen ze dan even tussendoor, ook een voordeel van een dorp) en ergens tussen 16.00 en 17.00 horen we de uitslag.

Toch een mazzel dat die 100 geen 1.000 m. was.


-x-




Geen opmerkingen: