Hele echte nepplant

Van pup af aan is Scooter al niet een echte eet-hond. Waar Peavey zijn voerbak binnen een paar seconden leegschrokte en de strijd met alles en iedereen aan ging voor een koekje, liet Scooter z'n eten vaak staan (tot vreugde van Peavey) en botjes en kluifjes waren ook niet in 1 keer op, maar begroef hij het liefst in de tuin.

Ook van pup af aan geeft Scooter al gal op. Meestal door net als katten, het eten van gras of een stukje plant.
Volgens de dierenarts had dit te maken met de verwachting van eten in zijn maag. Zijn maag zou dan denken: "he, we gaan zo eten" en zou vast maagzuur aan gaan maken om dat eten te verteren. Als er dan geen eten kwam, was er een overschot aan zuur en dat moest er dan weer uit. De oplossing was om hem een paar koekjes te geven voor het uitgaan zodat zijn maag iets te doen had en hij niet de neiging had om gras te gaan eten.

Meestal is het gras, maar aangezien er binnenshuis geen gras groeit wil hij, bij aandrang, ook wel eens een stukje van de 1 of andere plant eten.
Gisteravond was de limit. Eerder op de avond zag ik wat stukjes van onze nepplant (die ergens in een hoekje gemoffeld staat) op de grond liggen. Ik zei nog tegen Ro: he, wie heeft dat gedaan? Timmy of Scooter ? Ro wist het niet.

Toen ik de lichten uit wilde doen om naar bed te gaan zag ik ineens in de bijkeuken weer wat stukjes nepplant liggen. In een plasje gal. Ja hoor ! We hebben echte planten genoeg, hoezo dan die nepplant?

Een hond kan toch wel ruiken dat dit geen echte plant maar alleen maar een bergje plastic is? Het is officieel. Scooter spoort niet. Maar hopelijk heeft ie wel alles uitgespuugd.