Natuurlijk het mooiste en liefste kindje van de wereld | geluk | liefde | mooie herinneringen | minder mooie herinneringen.
Maar dus ook een zwak stuitje.
Timmy´s geboorte verliep alles behalve soepel.
De baarmoederwand wilde voor de laatste centimeter niet zacht worden waardoor hij niet over de rand kon komen, hij had in het vruchtwater gepoept, de navelstreng zat om z´n nekkie gewikkeld, hij draaide niet waardoor hij met z´n gezichtje naar boven geboren werd ipv naar beneden (sterrenkijker) en in de riedel aan informatie ving ik ook nog op dat hij in een aangezichtsligging had gelegen hoofdje in z´n nek).
En dat dan allemaal na zo´n 36 uur weeen / wee-opwekkend infuus en zonder persweeen kind eruit zien te krijgen.
Dan krijgt je lichaam wel een opdonder. En in mijn geval dus met name m´n stuitje.
De eerste week kon ik m´n bed niet uit en kon ik ook amper draaien in m´n bed. Ro heeft dus de eerste luiers en het eerste badje moeten doen.
De tweede week kon ik wel uit bed, maar kon ik eigenlijk niet zitten. Een beetje op een opgerolde handdoek of schuin, leunend op 1 been.
Na de 2e week ging het allemaal wel ietsjes beter, maar de pijn in m´n stuitje heeft zo´n 2 maanden aangehouden.
Het pijnst deed het opstaan uit zittende houding. Zitten ging wel ok, als ik maar rechtop zat, liggen was een verademing en lopen ging ook wel ok. Maar dat opstaan …. pfhoeh.
Uiteindeljik is het dus wel over gegaan, maar altijd een zwakke plek gebleven. Als ik lang sta te staan, bij een concert ofzo, of als ik ongesteld ben, dan krijg ik daar last. Een beetje zeurderig, niet echt pijn.
En nu heb ik dus pijn.
Zomaar uit het niks. Ik heb niks raars gedaan, gesport (is ook raar), getilt, gevallen, gerend. Niks anders dan anders.
Alleen maar veel gezeten op de bureaustoel op ´t werk, autostoel in auto en bank thuis. Zoals altijd.
Gistermiddag begon het een beetje te zeuren. Vanmorgen toen ik bij Timmy op de rand van z´n bedje ging zitten voelde ik het. Toen ik opstond. Een pijnscheut.
En het wordt alleen maar erger.
Heb natuurlijk gegoogled en het komt er op neer dat dat best kan, zomaar spontaan pijn in je stuitje. Oorzaak is meestal een onderuitgezakte houding. En er is niks aan te doen. En het kan lang duren.
Dat wordt veel rechtop zitten en op m´n tanden bijten.
 |
4 opmerkingen:
Je moet er wat voor over hebben, voor zo'n lief ventje. Dat blijkt wel ;-)
Vervelend dat het zo'n zeer doet! Ik hoop dat het snel weer beter gaat.
Sterkte!
Auwie-ja! Dat lijkt me niet fijn, zo'n zeer stuitje. En het vooruitzicht op de duur van het ongemak ook niet.
Misschien moet je jezelf eens lekker later verwennen met een massage oid? Ontspannen, relaxen... Goed idee? ;-)
Ja, t krijgen van leuke kinderen gaat meestal niet in je koude kleren zitten... Hoop dat t snel weer beter gaat.
Zo'n rotplek lijkt me, volgens mij gebruik je je stuitje meer dan je op het eerste gezicht zou denken...
@Valez: zo is het, en het is het waard natuurlijk.
@Ir`eneke (he, die E met streepje doet het even niet): een massage klinkt goed, maar een massage van m'n stuitje ? Ik weet het niet hoor.
Natuurlijk helemaal geen tijd voor, massage, relaxen.
Maar het is wel een goed idee.
@MaMarije: nou inderdaad. Normaal weet je niet dat je 'm hebt, nu duurt het opstaan uit zitstand wel een stukje langer dan normaal, door de pijn.
Een reactie posten