Gemene peuters

U krijgt nog een logje over de wintersport. Denk ik. Een samenvattingslogje dan denk ik, aangezien mijn hoofd ondertussen alweer gevuld is met andere zaken. Zo snel gaat dat dan.

Vooral de tuin en de keuze voor Timmy's school zitten flink de boel bezig te houden. In mijn hoofd.
Maandag einde van de middag kwamen we weer in Nederland. Maandagavond zat ik al op info-avond nummer 1. Dinsdag alweer werken en 's avonds de tuinmannen over de vloer, er moesten nog allemaal beslissingen genomen worden over lampjes en schuttingen.
Woensdag ook weer werken en 's avonds om 20.00 uur m'n bed in omdat ik de griep voelde kloppen aan m'n deur en deze toch echt buiten wilde laten. Donderdag weer gewerkt en 's avonds weer zo'n fijne info-avond, en natuurlijk de finale van WIDM.
Enniewee, dus nog geen tijd gehad om de logjes over de wintersport die door mijn hoofd spookte op papier beeldscherm te zetten. Nog geen eens tijd gehad om m'n koffer uit te pakken of die bergen was weg te werken.

Logjes over wintersport en schoolkeuze volgen dus ongetwijfeld, maar wat ik nu even met u wilde delen is wat mij vanmorgen gebeurde. Vanmorgen kwam er een barstje in mijn hart.

Timmy is een aap, een apie, een aapmans en zo noemen wij hem dus te pas en te onpas. Als je aan Timmy vraagt "wat ben je?" dan zegt ie zelf trots "een aap ... en papa is een olifant" en hij is in de heilige veronderstelling dat als ie groot is, dat ie dan ook een olifant wordt. Wat zal ik zeggen, wij zijn dierenlievend in dit huis.

Als ik dus Timmy gedag zei bij de creche riep ik steevast "dag apie". Gewoon. Tot vandaag.

Vanmorgen bracht ik Timmy naar de creche. Niks mis mee, hij had er zin in. Zijn beste vriendje was er nog niet, dus deed Timmy een beetje verlegen / zielig / aan mama-vastklamperig. Een beetje maar, geeft niks, komt altijd goed.
Hij trok mij mee naar de autohoek "kom maar kijken mama" en ik liep braaf mee.
In de autohoek waren al een aantal kindjes aan het spelen. Gewoon ook van die peuters van een jaar of 3. Gewoon van die kindjes als Timmy. En toen gebeurde het.

2 van die **** peuters begonnen te roepen "dag apie" en "oehoeoe" geluiden te maken terwijl ze heen en weer sprongen met hun handen onder hun oksels in een poging een aap na te doen.
Ik verbaasde me er eerst alleen maar over dat ze Timmy's bijnaampje dus schijnbaar ooit hadden opgepikt en ook dat ze er op die manier mee omgingen, totdat ik naar Timmy keek.

Die keek met de allerzieligste blik naar mij op. En blik die zei "kijk mama, dat heb jij gedaan, jij hebt ervoor gezorgd dat ik nu al gepest word, niet eens door bullies op school, maar gewoon nu al door peuters op het kinderdagverblijf".

Zal ie wel niet gedacht hebben. Hoop ik heel erg. Neem ik aan. Maar zo zag z'n blik er wel uit.

Hopelijk waarschijnlijk heeft hij het niet eens opgemerkt of als vervelend ervaren en kwam die blik alleen maar voort uit het feit dat ie wat verlegen / zielig / aan mama-vastklamperig was. Maar toch. Die blik vergeet ik niet snel en ik ga 'm nooit meer apie noemen daar op die creche.