It's the thought

that counts. Dat hou ik mezelf dan maar voor.

Van de week kwam ik na een paar keer doorklikken op de site van The Toy Society . Een Australisch kunst-gebeuren-initiatief.

Kort samengevat: maak een speelgoed-knuffel-ding en laat deze ergens op straat achter. Maar wel zo dat het duidelijk is dat de vinder de knuffel mag houden. Zomaar. Voor niks.

Een foto van de knuffel en de locatie worden geplaatst op de site en de vinder wordt, middels een briefje bij de knuffel, gevraagd te laten weten dat hij / zij de knuffel heeft gevonden.

Leuk idee. En best spannend ook wel. Dat je iets ergens achter laat en dat iemand anders er dan mee aan de haal gaat.

Ik heb wel eens verteld van mijn vlagen. Nou, dit is er weer 1 dus. Zondag kreeg ik het in m'n bol Ik moest een knuffel gaan maken.

Hoe in godsnaam. Geen idee. Waarvan? Geen idee. Natuurlijk heb ik geen lapjes stof in huis ofzo (duh) en zondag, dus winkels dicht. Een oud (schoon) T-shirt dan misschien? Net allemaal weggegooid natuurlijk. Ah, misschien heeft Timmy wel iets van een knuffel waar ik iets mee kan. Nee nee, geen kindermishandeling. Natuurlijk zou ik er 1 gepakt hebben zonder emotionele waarde en waar hij ook nooit naar omkijkt.

Maar dan zie ik op de stapel "moet nog naar zolder" en achtergebleven kerstmuts. Zo'n goedkope van een soort vilt. Ha, dat is het !

Uit mijn knutsel-hutsel kast (ik wou doos zeggen, maar dat staat wat raar, een knutsel-hutsel-doos) haal ik wat versiersels tevoorschijn en na een avondje knippen en naaien is Blub geboren.

Trots op mezelf. Best knap voor iemand die het aantal aangezette knopen op 1 hand kan tellen.

Natuurlijk is Blub wel een beetje simpel en zou ik echt niet weten wat iemand met Blub zou moeten. Dus moet ik Blub maar een beetje opleuken met een leuk levensverhaaltje ofzo. En daar ga ik dus nu over nadenken.

Over het levensverhaal van Blub. Dus. Schijnbaar heb ik niet veel beters te doen.