Het begon rustig. Eén duifje op te halen bij een dierenarts die naar de vogelopvang gebracht moest worden. Dus we tuffen onderweg.
Als we bijna, echt bijna, we zien de voordeur al, bij de dierenarts zijn krijgen we via de mobi door dat er een kat in Oost waarschijnlijk een hartaanval aan het hebben is. Nou ja, dan is er bij ons maar 1 reactie, richting kat.
En het is balen, want we zitten zo'n beetje in het centrum / oud Zuid en het is druk in de stad.
Het gaat dus lang niet zo snel als we gewild hadden, maar uiteindelijk komen we dan aan op het adres. Te laat. Helaas. De kat is inmiddels overleden.
Ieder mens en dus ook iedere dierenambulancemedewerker reageert qua gevoel anders op een situatie. Ik zelf vind dit soort ritten in de eennamoeilijkste categorie vallen.
Gevallen van dierenmishandeling of ernstig lijdende dieren zijn natuurlijk het allermoeilijkst. Maar in die gevallen werkt die knop meestal wel aardig. Die knop die zegt: "HANDELEN ! Niet voelen !". Helaas werkt die knop altijd maar tijdelijk, want als je gedaan hebt wat je kon doen dan floept die knop vanzelf weer terug naar de: "ja, nu
Met dit soort ritten, overleden huisdier en intens verdriet van de eigenaar werkt die knop niet. Er valt namelijk niks meer te handelen. Er valt geen dier meer te redden of de pijn te verzachten. Er is alleen het verdriet van de eigenaar. En het verhaal. Vaak hoor je ook het verhaal. Van wat er net gebeurd is, maar ook de historie, waar ze het dier vandaan hebben, hoe oud ie is en hoe lief ie was.
In dit geval was de kat net geopereerd. Net. Gewoon net een paar uur daarvoor opgehaald bij de dierenarts.
Hoe oud de kat was wist de eigenaresse niet aangezien ze de kat uit het asiel had gehaald. Maar hij was niet meer de jongste, dat was wel duidelijk.
En toch had ze de kat laten opereren aan een kwaadaardige tumor. Z'n hele achterpootje geamputeerd. Ze had erg lopen twijfelen en uiteindelijk toch laten opereren, want hij was nog zo levenslustig.
Weinig mensen die dit voor hun kat doen. De meeste willen de kosten niet maken en laten het diertje uiteindelijk inslapen. Maar deze eigenaresse niet. En dan gebeurt er dit. Een fatale hartaanval een paar uur na de operatie. Pfoeh.
Tranen bij de eigenaresse en een brok bij mij. Een brok. En dan heel hard denken dat je toch echt niet mee kan gaan staan janken. Dat getuigt nou weer niet echt van professionaliteit. Maar wel weer van gevoel... lastig.
We kunnen in zo'n geval dan alleen maar het verhaal aanhoren en uitleggen wat de mogelijkheden zijn. Mevrouw wilde haar kat zelf begraven, dus zonder echt iets gedaan te hebben gaan wij weer verder onderweg.
Duifjes, een zwaluw met een gebroken vleugel en nog meer duifjes. En dan zijn de ritten op en gaan terug naar de melding.
We zijn net binnen als we door de luidsprekers horen, "ritje !" Geen spoed, maar wel graag nu erheen want ... iets met een hoogwerker en een nestje. Dus springen we weer in de auto en gaan onderweg naar de Kinkerstraat.
Ik vind het wel cool, in een hoogwerker. Maar mijn collega denkt daar anders over. "Ga jij maar, ik heb hoogtevrees."
En zo gebeurt het dat ik een kwartier later in een hoogwerker klim. Samen met een (nogal leuke) jongen van de SOS dienst.
3 roosters boven elkaar. Uit de bovenste heeft hij al een leeg nest gehaald, in de onderste zit een nest met jongen en in de middelste is een vogel in het rooster blijven steken en gaan hemelen.
Dus eerst naar het eerste rooster op 2 hoog. 2 jonge spreeuwen. Op de grond had ik al overlegd met mijn collega, de vogelexpert, wel of niet weghalen? Het druist tegen je gevoel in dat je een nest weg gaat halen omdat er mensen zijn die er last van hebben. Helemaal omdat het uitvliegers zijn en de overlast hooguit nog maar een week duurt. Maar aan de andere kant is de SOS jongen er al bezig geweest en komen de ouders misschien niet meer terug. En dan gaan ze zeker dood, die jonge vogels.
En dus pluk ik de 2 jonge spreeuwen uit hun nest en zet ze in een vogeldoosje. En dan door naar 3 hoog. Een papa of mama spreeuw die met zijn pootje vast is blijven zitten in het nest en er daardoor, met z'n koppie uit het rooster, is overleden. Dus ook maar weggehaald en nest geinspecteerd op jongen. Die zijn er niet.
En dan dus weer naar beneden en onderweg naar de vogelopvang. Waar we de spreeuwen onder een warme lamp zetten en wat te eten geven (wat ze niet willen overigens).
Al met al dus weer een ervaring rijker.
2 opmerkingen:
Hè, dat lijkt me echt moeilijk zeg. Sinds Kobus is geboren, ben ik helemaal nogal teerhartig als het op dit soort zaken aankomt. Dacht eerst dat het de hormonen waren, maar die zijn dan na acht maanden nog steeds niet uitgewerkt...
@Ciska: nouw... ik ben bang dat het helemaal niet meer weggaat. Sinds Timmy (3,5 jaar is hij nu) jank ik bij de meest oppervlakkige serie waarin 1 of ander kindje ongenezelijk ziek is.
Maar op de die dierenambulance heb ik dan gelukkig die knop. Die het dus ook af en toe wel eens af laat weten.
Een reactie posten