Als kind in Gatteo

Als klein meisje kwam ik hier al. Gatteo Mare. OK, eerlijk is eerlijk, als klein meisje kwam ik niet in Gatteo, maar in Villamarina. Het buurdorpje van Gatteo en geruisloos in elkaar over lopend. Een kniesoor die daar op let. Zelfde strand, zelfde zee.

En nu ik hier weer over dat strand loop en in die zee zwem, of zit, komen er weer herinneringen naar boven.

In de zee vroeger en nu zijn er veel oesterachtige schelpjes te vinden. Parelmoer. En welk klein meisje vind dat nou niet mooi. Ik verzamelde mijn schatten in een emmertje. Parelmoere schelpjes, maar ook dubbele schelpen. Bruine schelpen die nog op elkaar zaten en met geen mogelijkheid van elkaar te krijgen waren. En slakkenhuisjes. Niet zoals slakken bij ons in de tuin, maar meer van die hoorntjes. Geweldig exotisch vond ik die.
De hele vakantie stond dat emmertje op het balkon, alwaar het de dag voor vertrek altijd weg werd gehaald door het kamermeisje.... zeiden mijn ouders.

Toen ik iets ouder was zwom / liep ik altijd naar de rotsen om mosselen voor mijn vader te plukken. Van de rotsen die er nu nog steeds zijn. De mosselen zijn echter allemaal al weggeplukt. Met mijn emmertje vol mosselen mocht ik dan de keuken van het hotel in en maakte de kok de door mij geplukte mosselen voor mijn vader klaar. Ik blij, hij blij.
Met die koks heb ik ook nog wel eens samen gegeten. Met de hele Italiaanse familie en het hotelpersoneel, achter het hotel aan een hele grote tafel. En daar hadden ze dan chips als bijgerecht bij het eten. Raar vond ik dat, maar wel lekker.

Ik heb ook 2 van mijn meest angstige momenten beleefd daar. Nou ja, als kind dan hè. Geen enge beesten of enge mensen, nee, waterpistolen en waterbedden. Jaha, doodeng.

Waterpistolen
Bij het hotel hoorde een soort van privéstrandje waar je overheen moest om bij het grote strand te komen. Althans, zo herinner ik het mij. En op dat strandje lagen allemaal jongeren. Geen idee hoe oud ze waren, maar natuurlijk wel oud in mijn beleving. En die gasten hadden waterpistooltjes en schoten elkaar nat. En ik stond ernaar te kijken. En toen kreeg ik ook een pistooltje van 1 van die gasten en mocht mee doen. Hartstikke leuk natuurlijk.
Maar even later (of misschien wel dagen later) wist ik niet meer van wie ik dat waterpistooltje nou had gekregen, maar ik moest het wel teruggeven natuurlijk. En dus heb ik het maar aan iemand gegeven, daar op dat privéstrandje. En die bedankte me hartelijk.
Maar de volgende dag werd ik aangesproken door de rechtmatige eigenaar van het pistooltje, in het Italiaans, dus niet te verstaan. En ik hoefde het ook niet te verstaan om te begrijpen wat er bedoeld werd. Maar ik kon natuurlijk niet duidelijk maken dat ik het pistooltje aan iemand anders had gegeven en trouwens dus ook niet meer wist aan wie dan.
Dus ben ik weggerend. Ik was een jaar op 5 hè !
En iedere keer dat ik die vakantie over dat privéstrandje moest om bij het grote strand te komen stond ik doodsangsten uit. Dat ze me weer zouden aanspreken. En dus rende ik iedere keer over dat strandje, zo hard als ik kon. Mijn ouders zullen er wel niks van gesnapt hebben.

Waterbedden

Een paar jaar later waren we weer in dit hotel. Dit keer samen met vrienden van mijn ouders en hun 2 kids. Het jongste kindje kende ik goed, ze was een jaar jonger dan ik en van kleins af aan kwamen we zo nu en dan bij elkaar over de vloer.
Op een avond gingen onze ouders een stukje lopen en wij bleven in het hotel. Aan de achterkant van het hotel lagen de luchtbedden van de hotelgasten opgestapeld. 1 grote stapel luchtbedden. C. stelde voor om ze leeg te laten lopen. Als grapje. En dat leek me wel wat. Haha, lachen. Dus ik begon aan de dopjes te poeren. Neehee, niet de dopjes, gewoon bijten, dat gaat veel sneller. Of iets van die strekking zal ze gezegd hebben.
En ondanks dat ik dondersgoed wist dat dit dus een NO GO was en me er ook niet zo prettig bij voelde deed ik toch mee. En zo hebben wij met z'n 2en alle luchtbedden van het hotel lek gebeten.
's Avonds in de hotelkamer voelde ik me toch wel heel erg schuldig en heb ik alles aan m'n moeder opgebiecht (aan m'n vader durfde ik niet). De volgende dag is mijn vader naar de receptie gegaan en heeft alle luchtbedden vergoed.... sja.

Dit zijn 2 herineringen die ik niet meer zal vergeten, maar sommige herinneringen zitten goed wegegstopt en worden onverwachts ineens weer tevoorschijn getoverd. Zoals het halen van een granita (geschaafd ijs met limonade) aan de bar van het hotel, een biertje voor m'n moeder halen op het strand (uno biera) of de chemische ballonnen.
De chemische ballonnen. Ik denk dat mijn zusje en ik ieder jaar een setje kregen van 3 kleuren. Blauw rood en groen. Een blaaspijpje en een tube met een soort rubberachtige substantie. De bedoeling was om dat rubberige spul op het blaaspijpje te smeren en er dan een ballon van te blazen. Die ballon bleef dan langer leven als een zeepsopballon, maar kleefde aan alle kanten waardoor je 'm ook wel weer snel stuktrok.
Dat spul was ik helemaal vergeten. Totdat ik het van de week ineens in een speelgoedwinkel zag liggen. En meteen rook ik in gedachten die chemische rotzooi weer. Laat toch hangen, riep Ro, wat moet je ermee. Nou ja, niks, maar toch jeugdsentiment. En dus kocht ik het. 1 voor mij en 1 voor zussie. En eigenlijk moeten we het dan weer samen doen. Gewoon voor de herinnering.