Als puber in Gatteo

15 was ik. Een echte puber. En ik wilde niet. Ik wilde heeelemaal niet. Op vakantie. Want ik had net een soort van een vriendje. En de ouders van dat vriendje gingen ook op vakantie. Dus al mijn vrienden bivakeerde bij dat vriendje thuis. Maar ik niet. Ik moest met mijn ouders en zussie mee op vakantie naar Italie. Wat een hel.

Nou, alles behalve dat dus. Bleek later. In ieder geval na een lange autorit die ik me niet meer kan herinneren maar waarin ik ongetwijfeld zwaar puberaal geweest zal zijn. Vakantie een hel voor mij, dan de autorit een hel voor mijn ouders. Zoiets zal het wel geweest zijn.

In het hotel (dit hotel, waar ik nu ook zit te typeren) dook ik een Duits vriendinnetje op en samen met haar gigen we 's avonds richting LunaPark a.k.a. de kermis a.k.a. de hangplek voor jongeren.

Oh, en ineens schiet me een herinnering te binnen. Wij 's avonds op het strand met een stel jongens. En die jongens waren, net als veel Italiaanse jongens, nogal opdringerig. Dus wij wilde van ze af, maar zij niet van ons. En nou wil het feit dat Italiaanse jongens van een jaar of 16 (toendertijd) nogal bangig waren voor de politie. En de politie hier heeft het niet zo op drugs. En ik kwam uit Holland, het land van de drugs. En ik had plekjes aan de binnenkant van mijn elleboog. Gewoon van de allergie, maar dat wiste zij niet natuurlijk.
Ik maakte van het vooroodeel een voordeel en verzon ter plekke dat die plekjes gaatjes waren, van de injectienaalden. Ja duhhuh, ik kwam toch uit Holland, Amsterdam nog wel, wat dachten zij dan. Missie geslaagd, weg waren ze. Hahaha, sukkels.

Maar goed, zij waren het niet die mijn vakantie uiteindelijk zo leuk maakte. Dat was Daniel. Soort van liefde op het eerste gezicht. In de botsauto's. De rest van de vakantie ben ik amper nog in mijn hotel geweest en heb ik het Duitse vriendinnetje eigenlijk ook niet meer gezien.
Zodra ik de kans had was ik met Daniel op stap. Overdag naar het strand. 's Avonds ook. Gewoon lopen natuurlijk ... op dat strand ;-) of hangen bij het LunaPark.
En ook een keer naar die bekende rotsen. Doordat de zee heel erg ondiep is kun je bij eb naar de rotsen lopen. Kleren uit en boven je hoofd en wadden maar. En dan klimmen, de rotsen op. In het donker. En heel erg uitkijken dat je er niet afglijdt of je voet openhaalt, of per ongeluk ik een stuk vis trapt (van de vissers die overdag op de rotsen zitten te vissen). En dan op die rotsen ... zitten... zeg maar.

Ik zal niet teveel uitwijden over de aktiviteiten die wij zoal ondernamen, maar feit was wel dat Daniel goed was voor mijn ego, want wat een stuk zeg (als ik thuis ben zal ik m'n best doen een foto op te duikelen). En welk meisje van 15 kan dat niet gebruiken, een beetje zelfvertrouwen. Maar ja, dus wel een Italiaan. En ook al was ik 15, ik snapte natuurlijk wel dat deze bruin gespierde hunk het leuk vond voor 2 weken en dan gezellig verder zou gaan met de eerste de beste sloerie die voorbij kwam. En dat zal ie ook wel gedaan hebben.
Maar tegen alle verwachtingen in kreeg ik ook brieven van hem. En foto's opgestuurd. En een leren bandje met zijn naam erin gestanst.
En de zomer erna kreeg ik een ansichtkaart vanuit Gatteo. Dat hij er was en op me zat te wachten. Hoe lief !!
3 jaar lang was hij mijn vakantielover, das toch best heel wat voor een Italiaan. En aan deze 3 jaar heb ik dus ook weer leuke herinneringen.

Mijn ouders waren trouwens niet zo blij. Zo saggo als ik was op de heenreis, zo verdrietig en nog veel saggo-er was ik op de terugreis.

Oh ja en dan nog even voor de duidelijkheid, met dat vriendje waar ik het in het begin over had heb ik nog jaren een knipperlichtverkering gehad. En ondanks dat hij het misschien niet helemaal heeft geloofd ben ik hem wel altijd trouw gebleven. Die eerste zomer met Daniel was het nog niet echt "aan". En de tweede en derde zomer was het net effe "uit". Tsja. Het knipperde in mijn voordeel zeg maar.