En dus ren ik in mijn pauze in de stortregen over straat.
“Nee, we gaan niet boven eten, we gaan even naar buiten. Ja, slecht weer ja, maarreh we moeten even eh … pleisters halen” aldus vriendin K.
Door de regen en de wind naar het treinstation om daar bij de Etos een nieuwe test te kopen. Twee maar meteen dan, voor als het weer mis gaat.
Snel een broodje kopen en dan snel weer terug. Door de wind en de regen.
En dan. Moet ik niet plassen. Geen aandrang niks. Darn.
Dan eerst maar even een bespreking van een uur.
Zussie gemaild dat ze nog even geduld moet hebben.
De bespreking werd natuurlijk helemaal niks, daar zat ik met mijn kop niet bij.
Na de bespreking loop ik naar m´n bureau en pak m´n tas. M´n mobiel trilt. Ro, waarom ik niks laat weten. Nou ja, omdat ik zelf dus nog niks weet dus.
Ik druip af naar de WC met m´n tas onder de arm, onderweg nog even K. seinen dat ik “ga plassen”.
1 loopje naar het toilet + 1 x broek omlaag doen + 5 seconden in de straal + 1 minuut wachten op de uitslag later weet ik dat ik weer mama wordt.
JOEHOE !!
Ik kan natuurlijk niet gillen, maar wel een beetje springen en wild doen (nadat ik heb gecheckt of er niemand anders op de WC zat).
Nadat ik vriendin K. door het raam heb gebaard (gekke woordspeling) dat het een JA is, staan we samen te springen in de coffeecorner. Goed in de gaten houdend dat er niemand aan komt.
Wat een onwerkelijk idee en gevoel zeg. Juist omdat ik eigenlijk niks extra´s voel.
En dan zou ik nu nog moeten werken zeker… pfffffffffff.
Er raast van alles door m´n hoofd. Opbouw, kamertjes, hoe zat dat ook alweer met echo´s en verloskundigen, wat is de uitgerekende datum, zwangerschapsverlof, babykleertjes, wanneer vertellen we het Timmy.
Timmy. De schat. Ik denk dat hij het geweldig vindt om een broertje of zusje te krijgen.
Een maand geleden in de supermarkt zei hij, wijzend op niks: “dat is mijn zusje …. of broertje”.
En dan zijn er mensen die geloven dat kinderzieltjes zelf de ouders uitkiezen en dus eerst even “rondhangen”. En dat kleine kinderen daar sensitiever voor zijn.
Afgelopen vrijdag zei hij het ook. Hangend boven een vijvertje in de pannenkoekenboerderij, kijkend naar de visjes.
Kijk mama, papa-vis, mama-vis, Timmy-vis, en dat is mijn broertje.
Nog een paar maanden, dan weten we het, broertje of zusje.
“Nee, we gaan niet boven eten, we gaan even naar buiten. Ja, slecht weer ja, maarreh we moeten even eh … pleisters halen” aldus vriendin K.
Door de regen en de wind naar het treinstation om daar bij de Etos een nieuwe test te kopen. Twee maar meteen dan, voor als het weer mis gaat.
Snel een broodje kopen en dan snel weer terug. Door de wind en de regen.
En dan. Moet ik niet plassen. Geen aandrang niks. Darn.
Dan eerst maar even een bespreking van een uur.
Zussie gemaild dat ze nog even geduld moet hebben.
De bespreking werd natuurlijk helemaal niks, daar zat ik met mijn kop niet bij.
Na de bespreking loop ik naar m´n bureau en pak m´n tas. M´n mobiel trilt. Ro, waarom ik niks laat weten. Nou ja, omdat ik zelf dus nog niks weet dus.
Ik druip af naar de WC met m´n tas onder de arm, onderweg nog even K. seinen dat ik “ga plassen”.
1 loopje naar het toilet + 1 x broek omlaag doen + 5 seconden in de straal + 1 minuut wachten op de uitslag later weet ik dat ik weer mama wordt.
JOEHOE !!
Ik kan natuurlijk niet gillen, maar wel een beetje springen en wild doen (nadat ik heb gecheckt of er niemand anders op de WC zat).
Nadat ik vriendin K. door het raam heb gebaard (gekke woordspeling) dat het een JA is, staan we samen te springen in de coffeecorner. Goed in de gaten houdend dat er niemand aan komt.
Wat een onwerkelijk idee en gevoel zeg. Juist omdat ik eigenlijk niks extra´s voel.
En dan zou ik nu nog moeten werken zeker… pfffffffffff.
Er raast van alles door m´n hoofd. Opbouw, kamertjes, hoe zat dat ook alweer met echo´s en verloskundigen, wat is de uitgerekende datum, zwangerschapsverlof, babykleertjes, wanneer vertellen we het Timmy.
Timmy. De schat. Ik denk dat hij het geweldig vindt om een broertje of zusje te krijgen.
Een maand geleden in de supermarkt zei hij, wijzend op niks: “dat is mijn zusje …. of broertje”.
En dan zijn er mensen die geloven dat kinderzieltjes zelf de ouders uitkiezen en dus eerst even “rondhangen”. En dat kleine kinderen daar sensitiever voor zijn.
Afgelopen vrijdag zei hij het ook. Hangend boven een vijvertje in de pannenkoekenboerderij, kijkend naar de visjes.
Kijk mama, papa-vis, mama-vis, Timmy-vis, en dat is mijn broertje.
Nog een paar maanden, dan weten we het, broertje of zusje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten