Als ik om 13.45 uur richting lift loop sla ik bijna automatisch af richting toiletten. Dat doe ik altijd aan het einde van een werkdag. Je weet maar nooit of je in de file komt ofzo. En daarbij moet ik ook. Niet heel nodig, maar ik moet wel. Plassen.
Komt natuurlijk door die 2 glazen water die ik 3 kwartier geleden naar binnen klokte. Op aanrader van de dame waar ik de afspraak mee maakte. Volle blaas moet je hebben voor een echo voor een nekplooimeting. Ongeveer een uur vantevoren 2 glazen water should do the trick. Niet handig om die nu weer te lozen. En dus stap ik met een ik-moet-eigenlijk-wel-een-beetje-plassen-gevoel in de auto. Om vervolgens ruim op tijd in het ziekenhuis te zijn.
14.15 heb ik de afspraak en ik ben dus te vroeg. Dus zet ik mijzelf neer in de wachtkamer. Zoals de verloskundige me uitgelegd had (en waarvoor zij en ik een checklist moesten ondertekenen). Vooral gaan zitten in de wachtkamer en vooral niet op de deur gaan staan bonken. Schijnbaar deden veel mensen dat en dat is vervelend. En dus moet je er nu voor zorgen dat de verloskundige even verteld dat dat dus niet de bedoeling is. Op de deur bonken. En ze moet ervoor tekenen. Dat ze het wel gezegd heeft. En ik moest ervoor tekenen. Dat ik het wel gehoord had. Ja ja, serieuse business.
Zittend in die lege wachtkamer, luisterend naar medewerkers van het ziekenhuis die iets overleggen over het wel of niet betalen van een factuur van de computerman die nog helemaal niet klaar is met z'n werk, kan ik het niet laten de hele tijd naar die deur te kijken. Die deur waar je dus niet op mag bonken.
Normaal wil ik helemaal niet op deuren bonken. Sterker nog, normaal zou het niet eens in m'n hoofd opkomen. Maar nu heb ik ineens de behoefte om op de deur te gaan bonken.
Helemaal omdat mijn blaas steeds voller wordt en de tijd steeds meer vordert.
Ik ben vaak te laat. Overal. Maakt niet uit waar of met wie ik heb afgesproken, ik ben een laatkomer. En meestal vind ik dat de mensen die op mij moeten wachten niet moeten zeuren. Die paar minuten (want ik ben niet uuuuuren te laat). Maar als ik zelf op tijd, of zelfs te vroeg ben, dan wil ik eigenlijk wel dat de andere mensen dat ook zijn (jaja, ik weet 't).
Niet dus. Pas om 14.30 uur kwam er iemand aan. Niet door de deur waar ik de hele tijd m'n best voor had gedaan om niet te gaan bonken, maar ergens uit een gang. Om vervolgens een hele andere deur door te gaan waar ik haar mocht volgen.
Voor de nekplooimeting dus. Rare naam. Aangezien ze dus helemaal niet de nekplooi meten. Ze meten een vliesje dat van hoofd naar bil loopt. Net zo knap natuurlijk als een nekplooi meten. Dat kleine freubeltje is tenslotte nog maar 4 cm lang.... dus hoe dik zal de nekplooi / het vliesje wel niet zijn.
Nou, 1,2 dus. Milimeter. Neem ik aan. Vanaf 2,5 wordt het tricky, dus 1,2 is heel netjes.
Deze opmeting wordt nu samen met mijn bloedwaardes aan het VU gestuurd en zij komen dan, ergens volgende week, met een kansberekening. De kans dat het kindje het syndroom van Down heeft. We wachten af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten