Mijn enerlaatste dienst

8 jaar heb ik diensten gereden op de dierenambulance. En gisteravond was mijn enerlaatste dienst. Volgende week de laatste. Dat is toch een raar idee. En ook stom en ook een beetje een opluchting.

Ik was net binnen en nog in dagelijks-werktenue toen we doorkregen dat er een spoedrit was. Dus ik race naar de toiletten om me daar om te gaan kleden. Ondertussen komt M. melden dat het gaat om een hond die aan het stikken is in een botje. Racerderace (het aankleden dan he, niet in de auto natuurlijk... natuurlijk niet :-) ). Halverwege zijn we als we van de melding doorkrijgen dat de rit komt te vervallen. Het botje is er vanzelf uitgeschoten en met de hond is niks meer aan de hand. Dus we doen een 360 rondje op de komende rotonde en rijden terug naar de melding.
Alle andere ritten zijn ondertussen al aan de bemanning van de andere auto gegeven die ondertussen ook aangekomen was. Ergo: wij kunnen even eten. En dat doen we dan dus ook. Pizza bestellen we.

Maar voordat de pizza er is komt er een nieuwe spoedrit door. Op zich is de plaats van bestemming dichterbij waar de andere auto zich op dat moment bevindt, maar omdat deze toevallig bijna getuige was van een hond die aangereden werd zijn zij effe bezig.
Dus wij rijden, in de spits, dwars door het centrum van de stad (aaaaaagh, frustrerend, druk druk) naar het Vondelpark waar een hond zichzelf op een hek gespietst zou hebben en zijn hele borstkas open zou liggen.
OK, toegegeven het was een aardige wond en de wond was open. Maar gelukkig redelijk oppervlakkig en bloedde nauwelijks. Natuurlijk brengen we hond plus eigenaars naar de dierenarts waar e.e.a. gehcht zal worden. Om zelf daarna weer richting pizza te vertrekken.

Als de pizza op is komt er een belletje door van een aangereden (overleden) kat ergens midden op een weg en een belletje van de politie over een kat die uit een huis gehaald moet worden.
Eenmaal bij de kat aangekomen snap ik wel waarom de mensen die belde de kat niet even aan de kant wilde leggen. Laten we zeggen dat de binnenkant buiten lag. Dus kat in de auto en op weg naar het politiebureau.

De agenten die de sleutels hebben van het huis waar we in moeten om de kat op te halen zijn op een ander politiebureau en dus moeten we even wachten. In de politiekantine. Niet heel bijzonder, maar toch een plek waar je niet dagelijks komt.
Agenten arriveren en wij rijden achter ze aan richting huisadres. Voordat we naar binnen gaan moet er het benodigde papierwerk ingevuld worden. Gegevens van de eigenaar en een stamnummer en handtekening van de agent voor het asiel (pension) waar de kat nu heen gaat. De eigenaar is namelijk opgenomen in het ziekenhuis en komt er voorlopig niet uit.
Nadat de formulieren opnieuw ingevuld zijn (de agent in kwestie had niet begrepen dat het om de gegevens van de eigenaar ging en gaf zijn eigen privé-adres zonder blikken of blozen of zich af te vragen of dat wel nodig was, aan mijn collega) kregen we nog even een waarschuwing. Dat we niet moesten schrikken als we binnenkwamen. Het huis was nogal smerig en daarbij had de meneer in kwestie zo veel en hard met zijn hoofd tegen de muur aan lopen bonken dat het ook nogal onder het bloed zat allemaal... en oh ja, wel handschoenen aan want de meneer in kwestie was HIV besmet.
Ondanks dat ik best wel een beetje nieuwsgierig was naar hoe smerig het dan wel niet was besloot ik natuurlijk geen risico te nemen en niet mee naar binnen te gaan. We hadden tenslotte ook V. als derde mee op de ambulance en de dames konden het best wel met z'n 2en af leek mij. En dus bleef ik buiten wachten.
Totdat de kat gevangen was en Moon me toch even naar binnen haalde, "want dit moest ik even zien". Kijk en dan werp ik toch een blik naar binnen. Ik kan u vertellen, "smerig" is een understatement. In de woonkamer rechts zat inderdaad alles onder het bloed, maar in de badkamer links lag ene hele grote plas... nou ja, ontlasting zeg maar. En niet alleen op de grond, ook in de wasbak en de WC en de douche en ... overal dus. En ergens tussen al die plassen en hoopjes lag een grote zwarte d.ildo. Kijk, dat moet iedereen natuurlijk voor zichzelf weten, begrijp me niet verkeerd, maar je verwacht het gewoon niet helemaal, toch?

Nou ja, en dat was dan meteen de laatste rit van mijn enerlaatste dienst. Volgende week de laatste. Ik ben benieuwd wat die in petto heeft.