Van de wik en de weeg

Wik wik en weeg weeg. Dat deed ik de afgelopen dagen.

Wikken, wegen, een beslissing nemen en dan weer terugdraaien en dan weer opnieuw wikken en wegen.

Het begon vorige week woensdag. Toen de aannemers de steigers kwamen brengen en plaatsen. En toen de buren weer even lieten merken hoe soepel ze zijn. Ik heb d´r gewoon geen zin in om het hele verhaal weer naar boven te halen aangezien het gevuld is met negativiteit, maar het kwam er op neer dat ze er niet blij mee waren. Ofzo. Dat er een steiger stond. Ofzo. Want ik snap er eigenlijk echt werkelijk heeeeeleeeeemaal niks van.

De steiger staat tegen ons huis aan en steekt een kleine meter uit denk ik. Ik ben vrij slecht in het schatten van afstanden, dus misschien is het ietsjes meer of ietsjes minder. Maar goed. Hij staat dus ook tegen het gedeelte van ons huis dat grenst aan de doorgang tussen ons huis en het hius van de buurvrouw. Blijft er dus zo´n 2,5 meter over van de doorgang. En daar kan je makkelijk langs met je auto. Zelfs als je niet in een rechte lijn zou kunnen sturen zou je je spiegels er nog niet afrijden.

En dan hadden we het vantevoren ook nog even gemeld. Dat we gingen verbouwen en dat er een steiger kwam. En de aannemer is zelfs ook nog langs geweest.

Ik snap er dus niks van. Maar waar ik nog minder van snap is dat ze mij dan niet even bellen, of Ro ofzo, maar mijn vader. Mijn vader … wat heeft die er nou mee te maken ?

Nou, blablabla en dat ik me dus druk aan het maken was en aan het wikken en wegen of ik even moest gaan bellen met de buurman, die niet eens naast mij woont, maar die naast de studio (dus schuinachter ons huis) een kapsalon heeft die niet eens open is maar die wel de schoonzoon van mijn buurvrouw is (snapt u het nog), moest gaan bellen. Om effe te zeggen dat ie niet mijn toch al veel te drukke vader moet gaan lastig vallen met onzin over een steiger die helemaal niet in de weg staat.

Nou, gewikt en gewogen heb ik besloten niet te gaan bellen. Zit ik me een beetje druk te maken terwijl hij degene is die schijnbaar een probleem heeft. Laat hij zich lekker druk maken zeg.

Tot vanmorgen. Dat ik buiten kwam en dat de aannemer vertelde dat zijn busje 1 meter over de erfgrens heen stond. En dat de buurman dus schijnbaar al ´s morgens vroeg (met een meetlint …??) bezig was. En dat de buurman vroeg of de aannemer zijn auto even weg wilde halen, want “tsja, als hij het nu niet vroeg werd het alleen maar erger”.

Hoe sneu.

En dan te bedenken dat de eerste 2 a 3 jaar dat wij daar woonde en de kapsalon nog wel open was er vaak genoeg klanten van hunnie op onze kant stonden. En ik ergerde me daaraan, maar Ro vond het geen probleem en wist me iedere keer om te kletsen dat ik niet moeilijk moest gaan doen. Straks kregen we nog ruzie met ze…. duh.

Goed, het wikken en wegen dus weer begonnen. Maar ik ga nu sowieso niet bellen, dan hebben we zeker ruzie. Maar als ik hem tegenkom ga ik wel wat zeggen. Triest geval.

En dat was dan pas 1 gewik en gewog.

Donderdagavond had ik dierenambulance. Ik liep er al een tijdje over te wikken en wegen. Natuurlijk is het altijd hartstikke leuk en gezellig om met vriendin M. in die auto door mijn stad te scheuren. Mijn stad waar ik verder nooit meer kom. Ja, ergens aan de rand. Om te werken. Maar niet in het centrum. Daar kom ik gewoon niet meer, behalve dan met die dierenambulance…

En natuurljk is het goed werk. En is het leuk om deel uit te maken van een soort van familie-achtig gebeuren. Want zo voelt het wel een beetje.

Maar het werd te vermoeiend, zo met een kindje in je buik na een lange werkdag ook nog 5 uur in die auto zitten en achter katten aanrennen en dan daarna nog ´ns zo´n 30 / 45 naar huis in het donker. Om een uurtje of 11.

En dat niet alleen. Er worden ook beslissingen genomen en een lijn uitgezet waar ik me niet in kan vinden. Kort samengevat. Er mag steeds minder en er moet steeds meer. Het we-doen-het-met-z´n-allen-gevoel raakt een beetje zoek zo. En dat vind ik erg jammer. Dus ook al was ik niet zwanger geweest, ik was er binnen een jaar waarschijnlijk sowieso wel mee gestopt.

22 oktober rij ik m´n laatste dienst. Althans, ik mag altijd terugkomen is me gezegd. En ik ga het heus ook wel missen. Maar voor nu is het wel even het beste zo.

En toen kwam het weekend, nog meer wik wik en weeg weeg. De eerste verdieping moest namelijk in dozen gepakt worden. Of weggegooid. Of meegenomen naar ons tijdelijke adres. En uiteindelijk dus van alles een beetje, maar voordat je weet wat waarheen moet... wik wik en weeg weeg.

En nu zit in dus op dat tijdelijke adres. Zonder telefoon want geen bereik maar dankzij Ro sinds vanavond wel internet. Die het ook nog eens goed doet. Hoera !

Aparte gewaarwording om onder een geluidstudio te wonen wel. Ik zit nu dit stukje te typen met de TV aan, alleen maar om het gezang van boven te overstemmen. Wat trouwens niet lukt.

Gelukkig is het een leuk liedje (maar wel keer op keer op keer op keer op keer) en gelukkig is het niet iedere avond.