Sick building syndrome ?

Gisterochtend, onderweg naar het werk, liet ik een rood gewangd jongetje achter bij oma en papa "ik ben een beetje ziekies mama". Toen ik thuiskwam waren er praatjes voor de rooie wangetjes in de plaats gekomen en at hij zijn spinazie/purree-prak met smaak op. Tot de laatste hap.
Met een heel zielig stemmetje zei hij ineens: "ik heb beetje pijn in m´n buik mammie" om vervolgens alle spinazie/purree-prak er in nog gepraktere vorm weer uit te gooien.

Een minuut of 10 en heel veel vieze handdoeken later ging het weer beter en schoof meneer toch maar een banaan naar binnen. Die gelukkig bleef zitten.
De hele nacht sliep ie goed door. Tot een uurtje of 05.30. Klaarwakker. "mama, ik heb pijn in m´n keel, mag ik een pilletje" "mama, mag ik water" "mamaaaaa, mag ik melkie".
Na hem voorzien te hebben van alle wensen dook ik weer m´n bed in met de mededeling dat we toch nog echt even moesten slapen totdat de wekker zou gaan.

"mama, mag ik bij jou?"
Nou slapen wij dus nog steeds niet in ons eigen huis / bed. Maar in stapelbedden. En die zijn 1 persoons. Nou ja, het gehele bed is natuurlijk 2 persoons, 1 persoon beneden en 1 persoon boven ... maar u snapt wat ik bedoel.
Dus bedenk: 1 persoonsbed + giga-zwangere buik + kindje dat heel hard met zijn hoofd schudt om in slaap te komen = geen slaap meer voor de mama.
Maar ja, het kindje is ziek. En zieke kindjes zijn heul zielig. Dus liet ik hem over het hekje heen klimmen (in de hoop dat hij niet uit zou glijen en nooit meer de baard in de keel zou krijgen).

Het apie viel redelijk snel weer in slaap. Mama dus niet meer.
Was het niet van het geschud van de grote kleine, danwel door het gesnurk van papa, danwel door het getrap van de kleine kleine, danwel door de warmtestraling van de rode wangen (die ik niet kon zien, maar wel kon voelen. danwel door het gebrek aan ruimte. Ik moest om mijn hand gaan liggen om te voorkomen dat mijn arm uit bed hing.

Toen de wekker afging en het licht aan waren de rode konen inderdaad duidelijk zichtbaar. En zonder het apie lastig te vallen met thermometers, want wat maakt het uit of het 38° of 38,5° is, besloot ik dat dit een kort werkdagje ging worden voor mij. Geen kinderopvang voor die kleine, geen slaap meer voor de papa (wakker worden, je moet er NU uit want die kleine is ziek) en geen hele werkdag voor mij (joehoe).
Het enige dat dan een beetje jammer is wel, is dat dit de laatste dag bij de kinderopvang zou zijn, want volgende week begint de school dan echt.
Gelukkig is er van alle vriendjes en vriendinnetjes al afscheid genomen aangezien die allemaal al hun laatste dag hebben gehad en zijn de vaste leidsters vandaag ook niet aanwezig. Tsja, kerstvakantie en oudjaarsdag.
Ik ben maar wel even de zo-lief-gebakken-appeltaart van schoonmama langs gaan brengen. Die konden ze dan met 2 leidsters, 1 peuter en 5 kleintjes naar binnen werken. Ze hebben vast niet genoeg aan alle oliebollen en appelflappen vandaag.

Maar goed, ik zat dus te denken, die kleine is toch wel vaak ziekig de laatste tijd. Gelukkig niet heel erg ziek. Maar wel vlagen van koorts / verhoging, hoesten en spugen.
Zou het misschien iets te maken hebben met het feit dat we in een soort van souterain leven de laatste maanden?