Hij doet het goed, die aap van mij. Al in de zwangerschap was ie allerschattigst. Kusjes geven op m'n buik en vaak vragen wanneer dat zusje nou 'ns uit die buik kwam.
Toen Rosalie eindelijk uit de buik gekomen was en Timmy voor het eerst kwam kijken was ie zenuwachtig. Gekke gewaarwoording. Een kindje van 4 die zenuwachtig is. Hihihi, lachen als een meid en druk doen.
Maar zo lief. Om te beginnen was hij de dag ervoor met opa en oma uiteten geweest en had als toetje een ijsje gekregen. Een ijsje met een pauw. En die pauw ging ie "aan m'n moeder geven" had ie aan opa en oma laten weten. En inderdaad, toen ie de ziekenhuiskamer in kwam was dat het eerste dat ie deed. Mij zijn pauw geven. "Kijk mama, voor jou ... waar is m'n zusje?"
In de eerste paar dagen thuis was het ook wel wennen voor 'm. Baby in huis, kraamzorg over de vloer. Gelukkig 2 kraammanden met ook cadeautjes voor Timmy zodat ie ook wat afleiding had. En nog steeds een beetje druk doen en aldoor erbij willen zijn.
Maar ook weer lief. Af en toe even Rosalie over d'r bolletje aaien of een kusje geven. En zodra ze begint te huilen roept ie: "oh mam, de baby huilt" meestal gevolgd door "ik doe wel even het speentje in" om vervolgens naar Rosalie toe te rennen en het speentje in d'r mond te stoppen.
Helpen om Rosalie in het badje te doen (met 1 keer als gevolg dat ie de stop uit het badje trok. Terwijl het gewoon op het laminaat in Rosalie d'r kamertje stond.. oeps) of de vieze luiers in de luieremmer stoppen, meteen opstaan om een spuugdoekje / speentje / krampjesdruppeltjes / speeltje te pakken als ik er even niet bij kan omdat ik aan het voeden ben. Zonder mopperen.
Natuurlijk moet ik 'm af en toe wel even tot de orde roepen omdat ie dan heel hard aan het schreeuwen is, net als ik moeite aan het doen ben om Rosalie een grote tiet-hap te laten nemen of Rosalie net (eindelijk) in slaap is gevallen. Of moet ik hem herhaaldelijk vertellen dat ie toch echt niet met autootjes kan gooien in de buurt van Rosalie of met grote zware dino's boven d'r hoofd mag zwaaien. Maar dat hoort er allemaal bij.
Net als dat ie sneller huilt. Om niks. Aandacht. En daar kan ik dus niet zo goed tegen. Tegen huilen om niks. Natuurlijk snap ik wel dat het voor hem lastig is. Ondanks dat ie heel lief voor d'r is is het natuurlijk lastig. Ineens niet meer 100% aandacht van mama (en papa) wanneer je maar wilt. Maar huilen om niks ... whraaah, niet doen gewoon.
Gister deed ie het ook. Huilen om niks. Omdat ik Rosalie d'r luier al weg had gegooid, en dat had hij willen doen... wheeeeeh, janken geblazen. Om niks dus.
Dus raakte ik geirriteerd en werd ik boos. Dat ie op moest houden met huilen want dat het nergens op sloeg en dat ie heus wel de volgende luier weer weg mocht gooien.
En toen brak mijn hart, want toen zei hij: "als Rosalie huilt word je ook niet boohoos".
Pfoeh. Ik heb 'm geprobeerd uit te leggen dat Rosalie nog niet kan praten en alleen maar kan huilen. En dat hij een grote vent is die wel kan praten en kan zeggen wat er is. Als ie wil eten of moet plassen ofzo. En zij dus niet.
Maar hij herhaalde alleen maar "als Rosalie huilt word je ook niet boos".
OK, mama was dus wel al mama. Maar mama was een mama van 1 kindje. En nu van 2. Das toch wel even wennen.
10 opmerkingen:
Ach ja... Herkenbaar! David had een week of 3 nodig om 'te landen'. Het moeilijkst vond ik het om boos te worden terwijl ik Danaë vast had. Dan had ik het gevoel dat hij dacht dat ik boos was omdat ik een baby had. Wat natuurlijk niet het geval was, want hij was 'gewoon' stout.
Komt allemaal goed hoor! Rustig blijven ademhalen, t is ook wat, zo maar in eens Grote Broer zijn.
Het is een hele klus, maar uiteindelijk is het zo leuk om ze bijvoorbeeld samen iets te zien doen! En Timmy is ook zo lief voor zijn zusje, echt zo schattig! Mijn oudste was eerst vooral HEEEEL jaloers, ging ook vaak huilen als er geen aandacht aan haar werd besteed.
En het mama zijn heeft zo zijn verschillende kanten, maar vaak de leukste en je mag er van genieten!
Een heel fijn weekend!
Achchossie... Ik herken je frustratie om "huilen om niks" (NIET PIEPEN gil ik dan wel eens tegen dochter die daar heel goed in is, waarop ze NOG bozer wordt!) maar uiteindelijk is het ook weer niet écht om niks, want er is toch iets aan de hand. Knuffelen dus helpt beter dan schelden (ik heb het over mezelf he..) maar dat lukt alleen als ik niet zelf heeeel druk en ongeduldig ben, tot mijn schande.
Maar lief hoor, dat hij zo'n grote broer is. Over een tijdje (nu al) kan hij niet meer zonder haar en lopen ze altijd samen...
Dus zo werkt het kennelijk in die kinderhoofdjes, interessant om te lezen hoor. Ik had de kinderen snel op elkaar (tussen nr 1 en nr 3 zat ruim 3,5 jaar) en toen konden ze dat nog niet verzinnen, zal 'k maar zeggen. Nee, toen ging de oudste met zijn vingers in het stopcontact staan poeren toen ik z'n babyzusje in bad deed.... da's ook zo'n leuk dilemma van 'wat doe ik nu?'
Ach gossie, het is voor Timmy een hele kultuurschok natuurlijk. Maar hij is vooral erg lief tegen zn zusje als ik dit zo lees. Succes met timmy als grote broer en Rosalie als kleine zus...
Mooi geschreven Linda!
Wat is Timmy lief voor zijn zusje!
Wat helpt grote broer Timmy goed mee zeg! Ook heel fijn voor jou.
Maar tegelijkertijd valt het soms ook even niet mee om papa en mama te moeten delen.. En voor jullie is het wennen om je aandacht te verdelen over twee kindjes, want zulke momenten komen natuurlijk nooit uit...
Nog een fijne zondag!
Mooi stukje en heel herkenbaar en heel au als je kind zoiets zegt .
Volgens mij hebben bijna alle kinderen dat als er een broertje of zusje bij komt .
@MaMarije: Ik vind het het lastigst dat ik moet opletten dat ik niet te vaak dingen zeg als: Timmy, je moet/mag dit of dat (niet) omdat Rosalie ... blablabla (anders wakker wordt ofzo).
Dus dat probeer ik nu maar weg te laten.
Dus alleen maar: Timmy zachtjes doen ... niet meer gevolgd door: anders wordt Rosalie wakker.
@Diana: ja, daar verheug ik me al op. Dat Rosalie iets ouder is en dat ze samen dingen kunnen doen.
@Mammalien: meestal is het inderdaad een samenloop van dingen. Net overal poep, aan sokjes, het aankleedkussen, het rompertje, rug onder ... en dan een om niks huilende Timmy. Dan wordt ik wel eens bozer als nodig.
En daar voel ik me dan vervolgens ook weer heel schuldig over natuurlijk.
@Madelief: oh ja, ook een heel fijn vraagstuk. Daar hoef ik dan weer niet bang voor te zijn.
@Nicolette: ja hoor, gelukkig is hij tegen z'n zusje heel erg lief. En dat is het belangrijkst.
@Edje: ja, tis een schatje (allebei trouwens).
@Nanna: gelukkig dat baby's nog redelijk vaak slapen, dan kan ik Timmy aandacht geven. En ook dat Timmy naar school gaat, dan kan ik Rosalie aandacht geven.
@Ilse: ja, het hoort er natuurlijk ook gewoon bij... dat is zo.
Ja, dat gevoel ken ik... huilen om niks en dan stom genoeg je geduld verliezen waardoor het bijna nóg erger wordt. Het ene moment lukt het je om goed te reageren, maar het andere moment reageer je veel te boos. Als ze dan zoiets zeggen, voel je je helemaal schuldig.
Knuffelen, da's de enige remedie en zelf rustig blijven. Eens diep in- en uitademen, tot 10 tellen en hopen dat de boze huilbui/driftbui zo voorbij trekt zonder dat je negatieve aandacht moet geven. En nadien, volop positieve aandacht!
(ik vrees hier voor onze grote zoon die bijna 6 zal zijn als zijn broertje en zusje komen, ondanks dat er nog een zusje van 3 tussen zit... hij kan nu al erg jaloers op haar reageren terwijl hij net met z'n papa naar de kinderboerderij/speeltuin is geweest terwijl zij haar middagdutje deed...)
Een reactie posten