p.iemeltjes geheim van een kleuter

Ik heb lang na zitten denken of ik dit verhaal nou wel of niet moest vertellen en zo ja, hoe dan. Om het punt 1 niet raar te laten zijn (want toch een p.iemeltjes-onderwerp) en punt 2 om het net zo grappig op te schrijven als dat ik het ervaarde, Ik ga m'n best doen hieronder.

Bedtijd. Voor die kleine man dan. Dus ik loop naar de badkamer om hem uit bad te halen.
Stop eruit, handdoek klaar.
"Heb je wel even je p.iemeltje schoongemaakt?" Standaard vraag aan Ro.
Dat was dus niet het geval en dus haalt Timmy zijn velletje een beetje naar achteren. "Hé zegt Timmy, nu heb ik net zo'n p.iemeltje als B.". Neefje B. is besneden en heeft dus een iets ander p.iemeltje.
Aangezien neefje B. en Timmy elkaar naar mijn weten een jaar geleden voor het laatst naakt hebben gezien (pierebadje ofzo) vind ik dat toch een beetje gek. Dattie dat nog weet dan. P.iemeltjes zijn op dit moment wel een beetje een item, maar een jaar geleden nog niet zo volgens mij.

Neefje B. en Timmy hebben wel vorige week alleen boven gespeeld. B.'s mama en ik waren allebei op visite bij mijn ouders. En de kleine mannetjes wilde graag alleen spelen. Boven. Want ze hadden allebei een zaklamp gekregen. En die zie je niet schijnen met die felle zon. Dus boven spelen. In het donker. Maar wel met kleren aan.
Dus ik vraag: "hoe weet je dat dan? Hoe B's p.iemeltje eruit ziet?" Geen reactie. "Vertel 'ns dan?" Geen reactie. "Heb je dat gezien toen je bij opa en oma was". Een jajajajajaja op een toon van ja-ja-laat-me-nou-maar-met-rust volgt. Ondertussen blijft hij z'n velletje naar achteren doen om maar net zo'n p.iemeltje als B. te hebben.

En dan kijkt ie ineens heel schuldig en fluistert heel zachtjes en samenzweerderig: "Dat is een geheimpje".

Timmy is niet zo heel goed in het bewaren van geheimpjes. Sterker nog, als iets een geheimpje is komt ie vlak na het horen dat iets een geheimpje is aan mij vertellen dát het een geheimpje is en meteen ook wat dan het geheimpje is. Dus ik dacht: "Eitje. Die vertelt mij meteen wat dan dat geheimpje is". Dat bleek iets anders.
"Wat is dan dat geheimpje?" "Dat mag ik niet zeggen" "Jewel, tegen mij mag je dat wel zeggen" "Nee hoor, dat is een geheimpje en dat mag ik niet zeggen".

Oké, toen begon ik mij toch een beetje lichterlijk ongerust te maken. Wat voor acties doen die kiddo's met z'n 2en in het donker? En waarom riepen ze heel hard "wij doen niks hoor!" als er een volwassene boven kwam. En vooral, waarom wil hij het me nu niet vertellen dan...

Na veel ge-maar-ik-ben-je-mama begon ie toch te twijfelen, kijkt heel schuldig en fluistert dan in mijn oor:
"we hebben alle chippies opgegeten ....".

Edit 0.10 uur: in reactie op dit logje kreeg ik via Twitter deze link opgestuurd met een grappig en ook "eng"  p.iemelverhaal.