Vermoeiend dus, maar ook bevredigend. Niet alleen omdat we de betreffende cache hadden gevonden, maar ook omdat ik nou niet dagelijks 8 km loop. Oke oke, ik was wel stuk aan het einde van de rit, maar hé, that's all in the game.
En dus werd ik een beetje overmoedig en dacht ik niet helder na toen ik hoorde dat dezelfde twitteraarster met wie ik door de duinen wandelde ook een andere cache ging doen. Op de fiets. Hoe vermoeiend kan dat nou zijn dacht ik nog. Fietsen.
35 km. Nouw, moet toch ook geen probleem zijn, dacht ik nog.
Dus zaterdagochtend draaide Ro nog even wat moertjes (of zijn het boutjes) aan op mijn fiets en propte hij mijn fiets in mijn auto. Want ik ga natuurlijk geen km teveel rijden op die fiets. Auto, fiets en ik reden zo dus naar Leiden. Om daar bij het station een parkeerplek te vinden en naar de ingang van het station te fietsen. Waar mijn mede-cachers bijna allemaal al klaar stonden. Met fiets. Met mountainbike-fiets met heul veel versnellingen. Heb ik niet. Versnellingen op mijn fiets. Wel een geinig kratje voorop en een leuk bloemig zadelhoesje. Maar die helpen je niet makkelijker fietsen. Eerder lastiger. Geen versnellingen dus. En ook geen fiets-broekje. Had ik ook niet aan.
1 van de medecachers had zelfs zo'n banaan mee... zo'n ligfiets met omhulsel. En hij was dus vanuit Brabant ergens komen fietsen en had er al 100 km opzitten.
Nou, dat gaf dus even de sportifiteit weer van de rest van het groepje zeg maar. Sa far so good, dacht ik toen nog.
Goed, onderweg. De heenweg ging aardig. Met mij dan. Met mijn fiets minder, Die schoot compleet in de stress van al die actie ineens. Sja, die is gewend om naar de andere kant van het dorp te fietsen voor wat boodschappen. Niet om in gezelschap van mountainbikes heuveltje op heuveltje af op een fietspad te fietsen. Fiets dus in de stress. Deed iets van kawoem kawoem, ik stop, KNAL. Klapband.
Daar sta je dan. Ik beken hier maar even eerlijk dat ik geen plaksetje bij me had. Nooit aan gedacht. En ook gelukkig maar, want nog eerlijker, ik zou niet weten hoe ik een band zou moeten plakken. Iets met een emmer water (die we niet hadden) om de bubbeltjes op te sporen en daar houdt mijn kennis dan dus op. Nou, die bubbeltjes hoefde niet opgespoord te worden en plakken zat er ook niet in begreep ik. Het was namelijk een best groot gat in mijn binnenband die ook nog eens tussen mijn buitenband vandaan stak. Oei oei. Ik hoorde mijn medecachers al denken: "ja hoor, ze fietst al zo langzaam en dan ook nog een klapband, schiet lekker op zo".
Uiteindelijk is de klapband opgelost doordat ik achterop sprong bij een medecachers (met een tourfiets en dus bagagedrager gelukkig) / een andere cacher mijn fiets bij de hand nam /
Nou hè hè, na een aantal uurtjes dus de cache gevonden (yeah) en toen moesten we nog terug. Mèn, ik was in staat Roland te bellen om me maar op te komen pikken. Met fiets en al. Maar dat ging niet, want hij had de kids en in zijn auto passen wij niet met z'n allen plus fiets met kratje. Dus ik moest echt fietsen. Weer heuveltje op heuveltje af. Ik kreeg daar ter plekke al spierpijn.
Eénmaal bij mijn auto aangekomen hees ik in m'n up en met mijn laatste krachten die fiets in de auto en ging ik zitten. In mijn autostoel. Oooooh, die had nog nooit zo lekker gezeten, die autostoel.
De volgende keer
En hier heb ik dus de hele week van moeten uitrusten. Vervelend hoor ...
8 opmerkingen:
Oh mèn... Ik had het al zes keer opgegeven. Oh nee, ik was niet eens aan de fietstocht begonnen.
Hopelijk was de cache het waard?
Auw, ik voel al zadelpijn alleen al van het lezen... Dapper hoor! Helaas heb ik mijn hybride fiets met versnellingen (kruising tussen mountainbike en racefiets) ingeruild voor een moederfiets. Anders had je hem kunnen lenen als je een volgende keer aandurft.
Zo heb ik me eens vertild aan een langlauftocht van 12 km. Leuk met zijn 3-tjes (twee vrienden en ik) door de middle-of-nowhere. Sneeuwstorm. Veters bevroren en afgebroken. Geen eten of drinken bij ons, daar we geen idee hadden dat de tocht zo lang was. Wat waren wij blij toen we weer bij de beschaving aan kwamen.
Hahaha, ik kende het verhaal al, maar nu ik het lees is het nog grappiger!
En opeens bedenk ik me hoeveel we op elkaar lijken. Remember zandvoort? Ik in de brugklas op kamp, met de fiets dus. Ook zonder versnellingen en ik was ook de langzaamste.
En jij had een rijbewijs, met fiat panda, met koeienvlekken.
Dus weet je nog hoe ik weer terugging?
Wat knap dat je het hebt volgehouden! Hardloper John Bingham heeft als motto: 'The miracle isn't that I finished, the miracle is that I had the courage to start!'
En jij had de moed voor beide!
Ik vind je, ondanks alles, een bikkel! Ik doe het je niet na. Denk ik. Heb al in geen jaren meer dan, pak 'm beet, anderhalve kilometer gefietst....
@Irène: Ja, de cache was het wel gelukkig wel waard.
@Valez: Ja! Zadelpijn. Had ik ook ja. 2 dagen.
En raar hè. Hebben we allebei VWO gedaan, kunnen we nog geeneens een paar km inschatten ;-).
Oh ja... ik was niet geslaagd,dat is ook zo.
@Caroline: oh ja ... was ik alweer helemaal vergeten. Komt langzaam weer terug druppelen die herinnering.
@Ren mama, ren!: nou ja, wel dus om te starten, maar dat was eerlijk gezegd meer dommigheid (foutje bij inschatten km). En eindigen was bittere noodzaak...
@Edje: ik had al jaaaaren niet meer gefietst. Toen ik 16 werd meteen een brommer en toen was het klaar met fietsen.
Pas vorig jaar weer een fiets gekocht. Omdat het te genant is om met de auto boodschappen te doen (maar paar honderd meter naar supermarkt).
Wow. Ik doe het je niet na. Sinds ik in de VS woon al helemaal niet, want ik fiets echt nog maar heel weinig... Het lijkt me trouwens wel echt heel gaaf, dat geocoachen.
@Cisca: ja, das leuk hoor, dat geocachen. Verslavend zelfs.
Kan natuurlijk ook in Amerika. En is trouwens ook heel leuk met kids. Die iets ouder zijn als die van jou...
Een reactie posten