Afgelopen maandag heb ik Peavey weer op kunnen halen.
Van de mevrouw aan de balie moest ik in de gang wachten op de dierenarts, maar toen ik de gang inliep hoorde ik al een bekend gepiep.
Tsja, dan ga je dus niet op de dierenarts wachten. Althans, ikke niet. Ben dus doorgelopen naar de hokken en jawel hoor, mijn knuffeltje in het eerste hok, piepend als een gek.
Hij deed net of er niks gebeurd was en sprong gewoon tegen de tralies op ... geen probleem. Leek mij niet zo´n heel goed plan met een jaap van voor naar achter in je buik, maar ja, leg dat maar eens uit aan een hond.
De dierenarts volgde al snel. Hij had de medicijnen al voor me opgehaald bij de apotheek (zal wel gek geworden zijn van Peavey z´n gepiep, snel wegwezen met die hond).
Nou goed, hij mocht mee, wel rustig aan doen, kleine beetjes eten, 3 verschillende medicijnen, lijst mee met telefoonnummers om te bellen voor de uitslagen (lever en milt) en een tangetje om te geven aan mijn eigen dierenarts zodat die over een week de hechtingen (nietjes) eruit kan halen.
Eenmaal thuis was Peavey iets minder flink. Heel veel slapen en af en toe nog een beetje piepen, maar dat mag natuurlijk als ze net je milt hebben verwijderd. Scooter (m´n andere hond) mocht natuurlijk niet in de buurt komen maar wilde wel graag snuffelen... hoop gegrom, maar toen snapte ie ´t.
En Timmy houden we ook maar even uit de buurt. Ondertussen is ie alweer een heel stuk opgeknapt. Zit gewoon weer in de keuken te hopen dat er iets valt als ik Timmy´s brood aan het smeren ben (of iets anders met eten doe). Vanavond kan ik bellen met de kliniek, misschien hebben ze dan de uitslag. Maar weer even afwachten dus. Maar met of zonder milt, m´n poepie is weer nagenoeg de ouwe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten