Ik kan een heleboel, maar ik kan dus niet zingen.
Helemaal niet ... ook niet een klein beetje.
Door mij is Ro van zijn geloof gestapt dat "iedereen kan leren zingen".
Ik dus niet.
Zelfs niet met al die knopjes in een geluidsstudio. Het is niet anders, ik moet ermee leven en doe dit dan ook maar.
Alhoewel ik wel zou willen dat het anders was, lijkt me helemaal geweldig om goed te kunnen zingen...
Ik vind zingen namelijk wel leuk, dus doe ik het dan maar in m'n 1tje in de auto. Of samen met Moon op de dierenambulance, lekker met z'n 2en heel hard vals bleren.
Aangezien ik dus meestal alleen ben of met iemand die net zo "lekker" zingt als ik krijg ik weinig kritiek.
Toen ik Ro net kende zat ik eens heel zachtjes met de TV mee te zingen. Denkende dat hij mij niet zou horen in de andere kamer.
Totdat daar heel subtiel ineens vandaan klonk: "ehm Lin, dit nummer is in D en jij zingt het in B"... (of iets van soortgelijke toonsoorten).
Wat het precies betekende, geen idee, maar ik wist wel dat het niet OK was... tot zover mijn zangactiviteiten bij Ro in de buurt.
De andere liefde in mijn leven heeft tegenwoordig (sinds ie kan praten) ook een mogelijkheid om mij, veel minder subtiel, tot de orde te roepen.
Niet subtiel, maar toch wel erg schattig.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten