Me myself en Tom

Ik moet een kerstcadeautje halen ... het hoe wat en waarom kan ik niet uitleggen aangezien het cadeautje een verrassing moet zijn.

Ik moet dus een cadeautje halen en dus ben ik onderweg naar een gedeelte van Amsterdam waar ik nooit kom. Misschien wel eens met de dierenambulance ... dat zou kunnen ... maar niet zomaar voor de leuk.
Heb deze winkel in dit gedeelte van de stad uitgekozen omdat het dichtbij m´n werk is en ik dus minder tijd vrij hoef te nemen.

Dus ik ga onderweg naar het cadeautje ... in de auto ... met m´n nepTOMTOM.

Dezelfde nepTOMTOM die me al op heel veel plekken heeft afgeleverd waar ik helemaal niet wilde moest zijn, bijv. in het pikkedonker midden op een dijk of een keer ergens midden in een weiland. En dan natuurlijk vrolijk roepen u heeft uw bestemming bereikt ! NOT !!

Dezelfde nepTOMTOM die me via wegen stuurt die helemaal niet kunnen of gewoon niet handig zijn. Bijvoorbeeld die keer dat ie eerst aangaf om "links aan te houden" om dan vervolgens te roepen "neem de afslag" dat er intussen tussen mij en de afslag een vangrail zat, omdat de weg ondertussen gesplitst was en ik links aanhield had ie natuurlijk niet door.
Of die keer dat ie mij een heel klein ieniemini bruggetje overstuurde om aan de andere kant van het water op een niet-verharde weg bijna tussen de koeien door te rijden en mij dan vervolgens aan het einde van die weg weer via een ander heel klein ieniemini bruggetje terugstuurt naar de verharde weg die gewoon paralel aan de andere kant van het water liep.

Diezelfde nepTT wilde me nu in Amsterdam, over de stoep, een doodlopend donker steegje insturen. Dat ging mooi niet door.
Ik parkeer m´n auto ergens aan de stoeprand, hoop dat m´n raampje niet ingeslagen wordt en ga te voet richting donker doodlopend steegje.

Het is al donker en de buurt is niet heel goed verlicht en het steegje dus al helemaal niet. Daarbij is de buurt ook niet helemaal jovel. Het is geen Bijlmer, dat niet. Maar als de hoeveelheid zwerfafval een graadmeter zou zijn zou deze buurt wel in de buurt komen…
Weinig mensen op straat.
Op een afstandje slentert een wat sjofele man. Zo 1 met een petje EN capuchon.

En ik wil het niet …. bevooroordeeld zijn. En ik wil het niet, me toch niet zo heel relaxed voelen. En ik wil het niet, even nadenken wat ik eigenlijk allemaal in m´n tas heb zitten (alles dus aangezien ik ook niks in m´n auto durfde te laten liggen)…. ik wil het niet, maar doe het toch.

Ik ga het steegje een klein stukje in en draai me weer om. Hier zit die winkel vast niet. Ondertussen heb ik ook nog de zenuwen aangezien de winkel om 17.00 uur dicht gaat, het waarschijnlijk mijn laatste kans is (en het is zo´n leuke verrassing …) en ik ook nog moet pinnen en het al bijna 17.00 uur is.
Ik loop het steegje dus weer uit, ondertussen ongeveer op de dezelfde hoogte als de slenterende man met petje en cappuchon.

Ik duik een beetje in m´n sjaal en wil stevig de pas erin zetten. Beter toch maar weer in de bewoonde wereld onder de mensen zijn.
Net als ik langs de man loop draait ie zich naar me toe.

“Zeker verdwaald?
Ja, inderdaad, ik zoek die en die winkel
Ja, dat was vroeger hier, maar nu moet je eerste even een stukje verder doorlopen
Ah, want m´n … apparaatje zei dat ik hier erin moest (stom … waarom zeg ik nou dat ik zo´n ding heb)
Nee hoor, kan niet meer, ze hebben er een gebouw neergezet. Gewoon doorlopen en dan daar tussen de gebouwen door naar rechts
Dank u wel “ ……. en ik zet de vaart erin, bijna 17.00 uur.

Ik slaag, heb m´n cadeautje en loop terug naar m´n auto.
Meneer met meerdere hoofddeksels had het zelf niet door, maar hij heeft mij er subtiel op gewezen dat ik dus natuurlijk wel bevooroordeeld ben….

Ik zou toch wel wat gewend moeten zijn vind ik zelf. Maar toch als ik terugloop naar de auto (die dankzij de nepTT veel verder staat dan nodig) loop ik toch effe wat sneller als gewoonlijk en schaam me een beetje dat ik opgelucht ben dat m´n raampje er nog in zit.

Toch maar een nieuwe TT kopen dan, buiten al die verkeerde wegen en straten wil ik niet ook nog ´ns mezelf tegenkomen.