Natuurlijk is het goed. Maar het voelt een beetje als klikken. Maar het is wel goed.
Vandaag was ik met mijn nichtje, haar zoontje en Timmy in het Amsterdamse bos. Een stukje lopen en bij de Schotse Hooglanders kijken.
Mooie beesten. Groot ook. Met 2 kalfjes. Waardoor ik dacht "ik blijf een beetje uit de beurt, als ik moet rennen met Timmy in m'n armen dan komen we niet ver". Want die Hooglanders lopen dus los, zo door het bos, op het pad, of vlak ernaast.
Bij het hek dat je door moet hangt een bord. Dat je 25 m. afstand moet houden. Maar dat gaat nogal lastig, als het pad 1 m. breed is en verder aan de ene kant van het pad water is en aan de andere kant bos. En als ze dan dus op het pas staan.
Maar goed, wij dus door die kudde heen. Ik met wat meer afstand en Timmy's handje stevig vast. Grote hoorns hebben ze hoor.
En ik heb al 'ns een kudde achter me aan gehad, dus dat risico wilde ik niet lopen, met Timmy erbij.
Stukje doorgelopen en weer terug richting kudde. De kudde zagen we in de verte staan. Naast het pad. Met 3 gastjes erbij. Met van die petten en capuchons. En een filmcamera.
Ze deden (nog) niks. Maar aangezien wij de kans vrij klein achtte dat ze de Hooglanders vastlegde op film omdat ze van die natuurliefhebbers waren, overlegde we wat te doen.
We zouden op de terugweg langs het huis van de boswachter komen en daar even aanbellen en vertellen dat die gasten daar waren. En we zouden ze bang proberen te maken door te zeggen dat de Hooglanders ze konden aanvallen.
Bangig waren ze al zagen we op de weg ernaar toe. Ze deden een poging de dieren te aaien, maar zodra die hun kop optilde deinsde ze achteruit.
Eenmaal ter hoogte van de dieren zei ik "doen jullie wel een beetje relaxed met die beesten jongens?" Relaxed ... waar kwam dat woord dan vandaan? Een ouderwetse poging tot "hun taal". Had het "cool" moeten zijn ?
Ze reageerde niet echt en dus deed ik er een schepje bovenop. Dat die beesten het niet fijn zouden vinden om lastig gevallen te worden en dat ze gevaarlijk konden zijn. Ze hadden tenslotte kalfjes en die zouden ze willen verdedigen.
"ja hoor ... we hebben er gister op gereden " ........ "nou, dat is dus niet relaxed, lijkt me nou niet zo handig".
En toen bleek ineens dat 1 van die gastjes mijn nicht kende. Zijn moeder was een vriendin van haar man. Dus resulteerden dit standje in een praatje pot over hoe groot neefje wel niet was geworden etc etc.
We liepen door. De Hooglanders liepen met ons mee. "Omdat ze zich bij ons beschermd voelde" wist nicht zeker. Ik niet.
De gastjes bleven achter.
Totdat ze dachten dat wij weer uit het zicht waren. Toen beslopen ze de Hooglanders weer. En ondertussen werd de groep ook nog versterkt door 2 meiden met bakjes patat (die ze ongetwijfeld niet weer leeg mee zouden nemen en dus daar zouden dumpen. denk ik).
Tsja, en dan? Die boswachter was nog wel een stukje weg. Politite bellen? Maar hé, wat is dat 0900 nummer dan? Ik weet het niet.
Volgens nichtje konden we ook wel 112 bellen. Nouw... dat wist ik niet zo zeker, 112 voor Schotse Hooglanders ?
"Jawel, dan vraag je gewoon of ze je doorverbinden met de boswachter in Amstelveen. Maarreh, zeg maar niet dat ze gezegd hebben dat ze erop hebben gereden, dan weten ze dat wij gebeld hebben".
Mezelf afvragend of de centralisten van 112 zichzelf ook als een soort receptionisten zagen belde ik dus toch maar 112.
Ik wilde natuurlijk niet de volgende dag in het nieuws horen dat er of een Schotse Hooglander mishandeld was of dat er 1 van die gasten op de hoorns genomen was.
112 kon me niet doorverbinden met de boswachter, alleen met de politie en zo geschiedde. Ze zouden wel even komen kijken.
En inderdaad, iets van 10 minuten later zagen we een politieauto voorbij rijden. Voorbij rijden. De verkeerde kant op dus.
Gelukkig keerde de auto en kon ik ze aanhouden. Ik vertelde nog een keer dat die gastjes met een camera rondliepen en omdat oom agent nog wat streng en afwachtend keek, heb ik toch ook maar gemeld dat ze zelf zeiden dat ze er de dag ervoor op gereden zouden hebben en heb ik ze de juiste kant op gestuurd.
Nicht voelde zich ondertussen schuldig aan het feit dat ze het zoontje van een vriendin van haar man had verklikt. Maar feitelijk had ze dat niet gedaan, maar ik.
5 minuten later kwam de politieauto terugrijden. Ze hadden de gastjes aangesproken en zouden ze nu het bos uit begeleiden. Die gastkes liepen op een paralel voetpad.
Wij hebben vervolgens op verzoek van nichtje nog wat getreuzeld omdat ze ze liever niet tegen wilde komen en zijn daarna richting auto gelopen.
Misschien een beetje lullig. Dat bellen naar de politie. Maar misschien heb ik ook wel een Hooglander of een gassie met een petje gered. Dat zullen we nooit weten.
Vandaag was ik met mijn nichtje, haar zoontje en Timmy in het Amsterdamse bos. Een stukje lopen en bij de Schotse Hooglanders kijken.
Mooie beesten. Groot ook. Met 2 kalfjes. Waardoor ik dacht "ik blijf een beetje uit de beurt, als ik moet rennen met Timmy in m'n armen dan komen we niet ver". Want die Hooglanders lopen dus los, zo door het bos, op het pad, of vlak ernaast.
Bij het hek dat je door moet hangt een bord. Dat je 25 m. afstand moet houden. Maar dat gaat nogal lastig, als het pad 1 m. breed is en verder aan de ene kant van het pad water is en aan de andere kant bos. En als ze dan dus op het pas staan.
Maar goed, wij dus door die kudde heen. Ik met wat meer afstand en Timmy's handje stevig vast. Grote hoorns hebben ze hoor.
En ik heb al 'ns een kudde achter me aan gehad, dus dat risico wilde ik niet lopen, met Timmy erbij.
Stukje doorgelopen en weer terug richting kudde. De kudde zagen we in de verte staan. Naast het pad. Met 3 gastjes erbij. Met van die petten en capuchons. En een filmcamera.
Ze deden (nog) niks. Maar aangezien wij de kans vrij klein achtte dat ze de Hooglanders vastlegde op film omdat ze van die natuurliefhebbers waren, overlegde we wat te doen.
We zouden op de terugweg langs het huis van de boswachter komen en daar even aanbellen en vertellen dat die gasten daar waren. En we zouden ze bang proberen te maken door te zeggen dat de Hooglanders ze konden aanvallen.
Bangig waren ze al zagen we op de weg ernaar toe. Ze deden een poging de dieren te aaien, maar zodra die hun kop optilde deinsde ze achteruit.
Eenmaal ter hoogte van de dieren zei ik "doen jullie wel een beetje relaxed met die beesten jongens?" Relaxed ... waar kwam dat woord dan vandaan? Een ouderwetse poging tot "hun taal". Had het "cool" moeten zijn ?
Ze reageerde niet echt en dus deed ik er een schepje bovenop. Dat die beesten het niet fijn zouden vinden om lastig gevallen te worden en dat ze gevaarlijk konden zijn. Ze hadden tenslotte kalfjes en die zouden ze willen verdedigen.
"ja hoor ... we hebben er gister op gereden " ........ "nou, dat is dus niet relaxed, lijkt me nou niet zo handig".
En toen bleek ineens dat 1 van die gastjes mijn nicht kende. Zijn moeder was een vriendin van haar man. Dus resulteerden dit standje in een praatje pot over hoe groot neefje wel niet was geworden etc etc.
We liepen door. De Hooglanders liepen met ons mee. "Omdat ze zich bij ons beschermd voelde" wist nicht zeker. Ik niet.
De gastjes bleven achter.
Totdat ze dachten dat wij weer uit het zicht waren. Toen beslopen ze de Hooglanders weer. En ondertussen werd de groep ook nog versterkt door 2 meiden met bakjes patat (die ze ongetwijfeld niet weer leeg mee zouden nemen en dus daar zouden dumpen. denk ik).
Tsja, en dan? Die boswachter was nog wel een stukje weg. Politite bellen? Maar hé, wat is dat 0900 nummer dan? Ik weet het niet.
Volgens nichtje konden we ook wel 112 bellen. Nouw... dat wist ik niet zo zeker, 112 voor Schotse Hooglanders ?
"Jawel, dan vraag je gewoon of ze je doorverbinden met de boswachter in Amstelveen. Maarreh, zeg maar niet dat ze gezegd hebben dat ze erop hebben gereden, dan weten ze dat wij gebeld hebben".
Mezelf afvragend of de centralisten van 112 zichzelf ook als een soort receptionisten zagen belde ik dus toch maar 112.
Ik wilde natuurlijk niet de volgende dag in het nieuws horen dat er of een Schotse Hooglander mishandeld was of dat er 1 van die gasten op de hoorns genomen was.
112 kon me niet doorverbinden met de boswachter, alleen met de politie en zo geschiedde. Ze zouden wel even komen kijken.
En inderdaad, iets van 10 minuten later zagen we een politieauto voorbij rijden. Voorbij rijden. De verkeerde kant op dus.
Gelukkig keerde de auto en kon ik ze aanhouden. Ik vertelde nog een keer dat die gastjes met een camera rondliepen en omdat oom agent nog wat streng en afwachtend keek, heb ik toch ook maar gemeld dat ze zelf zeiden dat ze er de dag ervoor op gereden zouden hebben en heb ik ze de juiste kant op gestuurd.
Nicht voelde zich ondertussen schuldig aan het feit dat ze het zoontje van een vriendin van haar man had verklikt. Maar feitelijk had ze dat niet gedaan, maar ik.
5 minuten later kwam de politieauto terugrijden. Ze hadden de gastjes aangesproken en zouden ze nu het bos uit begeleiden. Die gastkes liepen op een paralel voetpad.
Wij hebben vervolgens op verzoek van nichtje nog wat getreuzeld omdat ze ze liever niet tegen wilde komen en zijn daarna richting auto gelopen.
Misschien een beetje lullig. Dat bellen naar de politie. Maar misschien heb ik ook wel een Hooglander of een gassie met een petje gered. Dat zullen we nooit weten.
 |
3 opmerkingen:
Dank voor het aanpassen van de reactie optie. Deze manier van reageren ziet er vertrouwd "oud" uit :-)
Ik vind het heel dapper en goed! Ik denk dat ik zeer zwaar twijfelend zou zijn doorgelopen. Niet goed wetend wat hier nou mee te doen. En waarschijnlijk uiteindelijk niks... (schaam schaam)
@Valesca: reactiedinges is ietsjes anders dan de oude. Hopelijk doet ie het nu voor iedereen gewoon goed.
Irritant, die gasten! Maar wel goed opgelost denk ik. Of je nu werkelijk een koeienleven hebt gered, dat is natuurlijk nooit met zekerheid te zeggen. Maar vast wel behoed voor 'minder leuke ervaringen'. Hulde!
Een reactie posten