Het is een beetje een soort van oma-periode. Door het blogje dat ik blogde over een bakje appelmoes moest ik denken aan wat wij gedaan hebben met oma's sieraden (blogje volgt ongetwijfeld nog) na haar overlijden.
En vanmiddag moest ik ineens weer heel erg aan haar denken.
De lente is begonnen. Onder andere te herkennen aan de wildgroei van madeliefjes in de grasvelden.
Vanmiddag liep ik met Timmy langs zo'n grasveld en hij wilde graag een paar bloempjes plukken. En toen ik 'm in dat gras zag kreeg ik een flashback naar de tuin van mijn opa en oma. En het stukje gras dat ze daar in hadden. En vooral al die madeliefjes. Die ik dan ging plukken en die oma dan in een klein kristalachtig vaasje deed.
En vervolgens kwam het gedichtje dat zij in mijn poeziealbum had gezet bovendrijven.
De madeliefjes groeien in het gras,
een meisje erin dat Linda was.
Zij plukte de bloemetjes en gaf ze aan mij,
en ik was daarmee heel erg blij.
Schat als ik je zo zie bukken.
op die bloemtjes te plukken.
Dan hoop ik zo mijn lieve schat,
bergen bloemen op je levenspad.
 |
3 opmerkingen:
Wat lief!
Ik zag ze ook, vanmorgen in het gras. Janne bukte om ze te plukken. ...zucht...
Grappig zeg, ik dacht er laatst ook al aan.
Ik ging met mika naar nanny en we zagen madeliefjes in het gras.
Mika plukte er eentje en gaf hem aan nanny.
Ik herinner me nog hoe oma een heel klein vaasje had (was geen echt vaasje) en daar bewaarde ze mijn mini boeketjes altijd in.
Een reactie posten