Zo'n verhaal

Zo´n verhaal dat je al vaak hebt verteld. En waarschijnlijk ook nog wel vaak zal vertellen. Soms een beetje aangedikt en soms niet.

Dit verhaal is niet aangedikt. Echt niet ! Het is al dik genoeg van zichzelf.

Het is 1996. Ik rij met mijn ex-vriend terug in de auto van Apeldoorn naar Amstelveen en we hebben ruzie. Ik weet niet meer precies waarover, maar het zal er ongetwijfeld iets mee te maken hebben gehad dat hij spijt had van de break en ik al een ander vriendje.

Nee ik ben geen sloerie, ik ben nog steeds met dat “andere vriendje” en het ex-vriendje is zelfs mijn enige echte ex-vriendje, dus.

We komen van de begrafenis van zijn oma af. Omdat ex-vriendje zo´n 6 a 7 jaar lang nog vriendje heette, en dus ook nog in een periode dat we nog bij paps en mams thuis woonde, kende ik ex-oma goed, dus ik was mee.

In de auto van m´n moeder, een peugeotje 205, een rooie. Ik had namelijk op dat moment wel een autootje (een witte Fiat Panda met zwarte koeienvlekken over de roestplekken en een bijbehorend toetergeluid) maar daarmee durfde ik de snelweg niet echt op. En al helemaal niet helemaal naar Apeldoorn.

Ik rij We rijden dus in dat autootje en we hebben ruzie. Dus we besluiten even te stoppen op een P. Langs de snelweg. Om het even uit te praten. Ofzo. Ik weet niet meer precies waarom we stopte, maar we stoppen dus. En praten. Ja echt, praten. Ruzie dus.

Vlak achter ons stopt een vrachtwagen. In eerste instantie besteden we er geen aandacht aan alhoewel ik het wel raar vond dat ik in mijn achteruitkijkspiegel zie dat hij zijn koplampen aan laat staan. En waarom zet ie die wagen zo dicht achter ons? Er is toch genoeg plek op die P.

Ineens wordt er aan de bijrijderskant (de kant waar toch vaak nog de vrouwen zitten, maar dus niet in dit geval) op het raampje getikt. We schrikken ons natuurlijk rot want dit hadden we niet aan zien komen.

Tik tik. Ex draait raampje een klein beetje open.

"Ja?"
"U mag wel in de wágen komen hoor" … ik hoor die zachte G nog steeds.

Ex antwoordt, netjes opgevoed en Amstelveens als ie is: "Nee, dank u wel."

Want, tsja, wat moesten wij nou in die wagen. Beetje rare vraag. Dat wel. Maar voor ons nog geen reden tot vermoeden wat er ging volgen dus we gaan fijn door met ruzie maken.

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik nu dat de vrachtwagenchauffeur zijn cabinelicht ook aan doet, maar ik kan verder niet zien wat ie daar aan het doen is.
Ineens zie ik ´m de cabine uitkomen en naar mijn deur lopen. Ik schrik me de t*ring en draai me om om de deur op slot te klikken. Terwijl ik m´n focus van het knopje op de deur afdraai kijk ik recht naar de vrachtwagenchauffeur.

Hij staat naast mijn raampje. Met alleen een T-shirt aan. Ik herhaal: alleen een T-shirt aan. Verder helemaal niks. En ik weet niet of je het doorhebt, maar als je in een auto zit kijk je iemand dus niet recht in z´n blauwe ogen. Nee, dan kijk je op “waar het T-shirt ophoudt” hoogte. En normaal zit daar dan een broek. Maar nu niet. Geen broek. Wel een hand. En die is bezig, die hand.

Ik heb nog nooit zo snel een auto gestart (die door de zenuwen niet wilde starten natuurlijk) en ben weggereden, met mijn gedachten in mijn geheugen gebrandt:

oh god, laat m´n moeders auto kwak-vrij zijn