Ik had dat kleine spinnetje niet dood moeten knijpen of door het toilet moeten spoelen. Dat had ik niet moeten doen. Nu moest ik het bekopen met een bijna hartaanval en een kleine angstaanval.
Ik word wakker, sta op, ga naar beneden en vind dit. In de wasbak in de keuken. Groot vet dik en eng.
Natuurlijk was ik wel even heel blij dat ik Timmy voor Sesamstraat had geparkeerd en dat er dus niks kwam van zijn: “helpen pappie maken”, want dan had ie op het krukje gestaan, met z´n snuit zo vlakbij die engerd. Maar nu, wat nu.
Even had ik een moment van helderheid en blijschap dat ik het insectenpak-ding laatst gevonden had in de badkamer. Dus ik race naar boven. Ja ja, ik weet wel dat ie er niet uit kan, die spin, te steil en te glad. Maar toch.
Het joehoe-momentje toen ik ´m zag staan was snel over want toen ik even voorprobeerde of ie nog werkte viel dat ding gewoon zo in mijn handen uit elkaar. OH NEE. En nu? Maken ging niet meer.
Dus schuifel ik weer terug naar beneden. Niet te snel. Want ik weet wat me te doen staat als ik beneden ben.
Ik moet ´m wel vangen, want ik kan niet het risico lopen dat dat monster ineens ergens is waar ik niet van weet waar ie is.
Eigenlijk zou ik ´m moeten vangen en buiten neerzetten. Maar dat gaat me te ver, daar begin ik niet aan.
Maar dan maar een glas erover heen. Want ik weet wel dat het steil en glad is, die wasbak, maar met een glas erover weet ik echt zeker dat ie niet ineens het aanrecht op komt kruipen als ik broodjes aan het smeren ben.
Eenmaal beneden werp ik een blik in de wasbak, ja, hij zit er nog, op dezelfde plek.
Ik pak een glas en blijf een aantal seconden met het glas in m´n hand staan. Ehm … gewoon erover heen zetten dus. Heel gewoon.
Ik doe een eerste dappere en voorzichtige poging. WAAAH, die engerd gaat ineens lopen. En ze zijn zo retesnel. Ik slaak een heel klein gesmoord gilletje ergens diep in m´n keel. Wil Timmy natuurlijk niet die keuken in lokken, die zit nog heel van niks wetend Sesasmstraat te kijken.
Dus ik doe nog een poging. Een hele snelle. HAHA, hebbes. Onder het glas. En daar laat ik ´m dus zitten terwijl ik aan de hele andere kant van het aanrecht een broodje ga smeren.
Gelukkig hebben we een groot aanrecht.
Nu maar hopen dat Ro snapt dat hij ´m even buiten moet neerzetten. Ergens heeeeeeeeeel ver weg.
 |
5 opmerkingen:
Ik heb een enorme spinnenfobie. Zo erg dat mijn bloeddruk de pan uitrijst bij het zien van foto's van spinnen. Met dank aan jouw close up zit ik op een onderdruk van zeker 180. Of zo.
Bah.
Zou je aub in het vervolg..bij dit soort foto's...vooraf een tekstje willen plaatsen: de volgende beelden zijn niet geschikt voor blabla en niet voor Joeltje.
Bij voorbaart dank.
@Joeltje: Ja maar ja maar ... ik heb met gevaar voor eigen leven (zo voelde het althans) die foto genomen. En ik wist natuurlijk niet dat je hier ging komen kijken (dus welkom ook) en ik wist natuurlijk ook niet van die spinnenfobie.
Maar ok, de volgende keer (ik hoop zo dat er geen volgende keer komt) zal ik er een waarschuwing bijzetten.
AAAAAAAAHHH AAAAAAAAAH!
Jij Held met een hoofdletter H!
Hahaha. Ben opgegroeid met twee die panisch waren voor spinnen. Mijn moeder en zusje. Mijn moeder heeft ooit mijn zusje een klap moeten gevenn omdat ze hysterisch was geworden toen er een klein spinnetje in haar shirt was gekropen.
Ik moest ze altijd vangen en buiten zetten. Ik ving een keer een grote met mijn glas die ineens achter de televisie omhoog kroop en kreeg mijn moeder met moeite zo ver dat ze me een stukje papier aanreikte om onder het glas te kunnen doen. Die wilde niet eens in de buurt komen.
Heb als tiener een levensechte vogelspin gemaakt, als geintje, maar ik moest zo'n beetje op mijn leven zweren dat ik die NOOIT ergens zou laten slingeren. :-)
Een reactie posten