7 gaatjes (ja, 7 ja) totaal maar ik heb eigenlijk nooit oorbellen in. En omdat ik ze niet dicht wil laten groeien moet ik af en toe iets een bel in doen. Stamt nog uit mijn tiener-ik moet stoer-doen tijd. Die 7 gaatjes.
Hetzelfde hormoon zorgde ervoor dat ik op een Puch Macho reed. Neehee, niet een Puch Maxi, no way, die moest je aantrappen met trappers, als op een fiets. Of aanrennen. Pfff. Mijn Puch Macho had een heuze kickstarter. Zwaar onhandig als ie niet wilde starten, want je kon rennen tot je een ons woog, hij ging niet aan.
En natuurlijk heb ik mijn gitaarervaringen aan dit hormoon te denken. Jaja, gitaarervaring dus.
Een aantal van mijn vrienden speelden gitaar en Pink Floyd en vooral Dire Straits werden vaak gedraaid op feestjes en get togethers. Dus stoer. Gitaar spelen was stoer.
En dus deed ik ook een poging.
Bij een muziekwinkel in de Vijzelstraat kocht ik samen met mijn vader een witte Fender en een Rickenbacker versterker. Bij thuiskomst belde ik mijn neef en hij heeft mij, in een heeeel lang telefoongesprek uitgelegd hoe ik Hotel California van The Eagles moest spelen. Natuurlijk kende ik geen accoorden of grepen, dus het ging zoiets als: "je legt je wijsvinger over alle snaren in het 2e vakje en dan druk je met je middelvinger in het derde vakje de 3e snaar van boven in en met je ringvinger het vierde vakje vierde snaar" of zoiets. En dan dus alle accoorden door. En het is best een lang liedje, Hotel California, dus veel accoorden.
Want ja ik wilde natuurlijk wel leuke kampvuurliedjes kunnen spelen. En dus oefende ik me suf, met mijn uitgetekende accoorden.
Mijn zusje (destijds een jaar of 10) moest het liedje ook leren en verplicht meezingen terwijl ik de accoorden speelde. Want hé, spelen en zingen tegelijk lukte me natuurlijk niet.
En toen moest ik op gitaarles. En zoals het een goed Amstelveens meisje betaamd ging ik op gitaarles bij de muziekschool. Noten leren. En suffe liedjes. When the saints go marching in. En vingeroefeningen. En m'n nagels niet te lang. Niet dat ik nou zo'n fan was van lange nagels, maar zodra je nagel boven je vinger uitkomt is gitaarspelen al lastig. Wel als je net begint in ieder geval.
Ik heb zelfs nog op een blauwe maandag in een soort van Big Band gezeten. Ik heb me niet vaak zo lullig gevoeld. Vriendin V. die net begonnen was met saxofoon wilde graag in die Big Band, van de muziekschool. En zij kon al wel een nootje of wat blazen. Dus ik ging mee. Maar kon geen noot lezen en geen accoord spelen. Dus ik zat daar dan maar een beetje zachtjes iets te plingelen. 2 keer ben ik geweest denk ik. 2 keer en nooit meer.
Sommige mensen komen dit soort dingen op natuurlijke wijze binnen zetten. Niet bij mij. Degene die mij een beetje kennen of mij ooit per ongeluk hebben horen zingen, weten hoe
Terwijl ik dit blogje typ valt mijn oog op Ro's gitaar die hier in een standaard staat. Zal ik 's ... ?
Nee, laat maar, dat hormoon is ondertussen wel een beetje uitgewerkt. Een beetje, niet helemaal.
 |
7 opmerkingen:
Hihi, wat herkenbaar. Hier ook zo'n stoere. Ik kan er nog overheen, 10 gaatjes.
En ook een Puch. En een gitaar. Geen band, dat niet.
Die gaatjes groeien echt niet dicht hoor..
@Cisca: 10 !! Zo hé, jij bent echt vet cool :-)
En doe jij nog iets met die gitaar nu?
@Ilse: gek genoeg groeien de gaatje die bovenaan zitten en dus later gemaakt zijn en door een dunner stuk oorlel inderdaad niet dicht. Maar die eerste gaatjes van lang lang geleden heb ik al een paar keer moeten doorprikken.
Geestig!
En hier nog zo'n gitaar wonder. :-S
De noten spelen lukte prima maar die verdammte akkoorden kreeg ik niet in mijn te korte, worstige vingers. En dan houdt het op hè?
Aan je muzikale talenten heb je het dus niet te danken dat Ro en jij een setje zijn. Hoe is het dan wel zo gekomen? =D
@Irèneke: zou er link liggen tussen gitaren en bloggen. Cisca, jij, ik. Of zouden er gewoon veel wanna be gitaardames zijn?
Haha, nee, mijn muzikale kwaliteiten hebben er niet voor gezorgd dat Ro en ik samen zijn. Die van hem overigens wel een beetje.
De digitale snelweg heeft ons naar elkaar geleidt. Lang lang geleden.
Ik schreef ooit in dit blogje een klein stukje. Maar wie weet doe ik nog eens een uitgebreide versie.
"Maar" 5 gaatjes (per oor, telt dat ook?) én twee piercings. In het gezicht! (Wenkbrauw en kin).
Gitaar: sjek. Was groot succes. U kent allen de beroemde gitaarspeelster Joeltje toch wel? Juist ja.
Geen band. Geen puch want alto en dan kon een puch echt niet.
Wel legerkistjes, wijde broeken en groen haar.
Inmiddels zijn die hormonen gelukkig uitgewerkt. En loop ik op pumps.
Met blaren, dat dan weer wel.
@Joeltje: *Linda checkt foto van Joeltje (met nieuw kapsel) en ziet niks meer van die kin en wenkbrauwpiercing*
Wenkbrauwpiercing vind ik ook heel cool.
Heb zelfs een paar jaar terug nog getwijfeld om er 1 te nemen. Ro (=vriend) heeft er toen wel 1 laten zetten.
Maar ja, die is muzikant, dan "mag" het. Ik loop nu ook op hakken in streepjesbroeken en blousjes (ofzo). Opt werk dan he, alleen opt werk.
Een reactie posten