Niet bang in de zin van dat ik denk: "oh, nu gaat ie me bijten" ofzo. Maar een soort van onbegrijpelijke, soms verlammende angst. En dan vooral voor die grote bruine harige.
Voor die kleintjes ben ik niet echt heel bang. Alhoewel ik niet ga slapen als ik weet dat er een spin in m'n slaapkamer is. No way gossee.
En ook echt niet dat ik zo'n spin ga pakken met m'n blote handen of met een WC papiertje.
Een glas met een ansichtkaart. Dat lukt nog wel. Maar niet met die grote bruine harige. Dan komt m'n hand toch echt te dichtbij als ik dat glas erover heen moet zetten.
Ik heb wel zo'n insectenvanger. En doosje op een stokje. De opening zet je over het diertje heen, je drukt het stokje richting muur en een schuifje gaat dicht. Beestje gevangen. Pootje er vaak tussen. En kan dan weer buiten vrij gelaten worden. Want zo ben ik dan weer wel. Alhoewel ik me afvraag of zo'n spin nog kan lopen, met 7,5 poot. Maar hé, je kunt het ook overdrijven natuurlijk.
Maar goed, die insectenvanger kan ik niet altijd vinden. Plus dat je echt niet de kamer uit wilt om dat ding te pakken. Want wat als die spin weg is als je terugkomt. Dan moet je zoeken. Door de hele kamer. Met je hoofd op de grond om onder de kasten en het bed te kijken. Met je hoofd op de grond, en als die spin dan net ook op de grond ... brrr. Niet aan denken.
En plus dat als je dat beestje dan buiten weer vrijlaat, dat ie dan heel hard naar je toe kan rennen (als ie al z'n poten nog heeft) ... ook brrr.
Ik heb dus al menig keer Ro gestoord in z'n werk met de mededeling dat ie toch echt NU even moet komen om een spinnetje te pakken. Want anders slaap ik wel op de bank.
Toen Ro nog geen bedrijf aan huis had heeft ie me ooit telefonisch door een
Met Ro's morele bijstand heb ik de stofzuiger kunnen pakken, zonder het beest uit m'n oog te verliezen. Heb 'm opgezogen. Heb vervolgens een halve bus insectenspray in de stofzuiger gespoten, ben naar de schuur gerend en heb de stofzuiger daar neergezet.
Pas daaaaaaaaagen later heb ik 'm uit de schuur durven halen. Me toen gelukkig niet realiserend dat er nu waarschijnlijk alleen maar meer spinnen in zaten, die nu allemaal fijn mijn huis in konden wandelen.
Als ze trouwens op de vloer wandelde vond ik ze minder eng. En ik kon Peavey erop af sturen. Die rende er dan heen en at het beest levend op (gatverdegatver), maar ik was er wel vanaf.
"Ze zijn altijd met z'n 2en" doe ik trouwens af als een fabeltje. Anders zou ik gene leven meer hebben. En ik heb er trouwens nooit bewijs van gezien. Gelukkig. Of juist niet.
Gisterochtend heb ik dus een heldendaad gedaan vond ik zelf.
M'n kind was in gevaar. Ik werd wakker van zijn panische roepen, dus ik sprong m'n bed uit en racede naar zijn kamertje en daar vond ik Timmy helemaal over z'n toeren in z'n bedje.
"Een pinnetje, een pinnetje" kon ie alleen maar zeggen. En wijzen.
Het duurde even voordat ik 'm zag. Heul klein wassie.
Timmy had mijn nachtmerrie beleefd. Hij was namelijk wakker geworden en had een spin gezien. Aan een draadje. Vlak naast / boven z'n bedje. Het spinnetje ging naar beneden en naar boven en naar beneden. Vlakbij z'n hoofdje ... weer brrr.
Geen paniek, dacht ik nog. Ik mocht hem natuurlijk niet bevestigen dat dat inderdaad heel eng is, zo'n spinnetje zo vlakbij je gezicht.
En dus tilde ik 'm op, zette 'm op de babytafel, zei iets in de trant van: "nee joh, dat is toch niet eng een spinnetje, mama haalt 'm wel even weg", rende naar de badkamer, pakte een WC papiertje, rende terug (gelukkig, hij hing er nog) en plette het spinnetje (sorry) tussen het papiertje. Het papiertje verdween met spin en al in het toilet.
Hoe het moedergevoel het angstgevoel overwon.
OK ok, het was wel een heel klein spinnetje, dat dan wel. Maar toch. Voor mij een hele heldendaad.
 |
7 opmerkingen:
He, wat goed zeg...
k kan me nog een incidentje met een vogel herinneren waarbij ik over een vergelijkbaar fobie heen moest stappen.
Ja, als je moeder wordt, ben je automatisch superheld. Alleen duurt t even voordat we dat doorhebben ;-)
Hee, leuke kop trouwens! Heb ik hier nu al dagen overheen zitten kijken? Tssss...
@MaMarije: ja, die kan ik me ook nog wel herinneren, die vogel van jou.
Nee hoor, je hebt er geen dagen overheen gekeken. Heb 'm er net opgezet. Paar uurtjes terug denk ik.
Maar dank dank dank natuurlijk.
(alhoewel nog niet helemaal naar mijn volle tevredenheid).
En dan te bedenken dat ieder mens in zijn leven minimum 5 insecten inslikt terwijl ie slaapt....:)
@Ilse: aaaah, gatverdegatver. Maar dat soort wetenschappen zijn natuurlijk niet op mij van toepassing.
Natuurlijk niet ...
Ik zal je de foto besparen van de enorme knoeperd die ik hier in huis een keer gevangen heb. Ik ben niet gek op spinnen, maar ook niet bang. Ik vond deze grote wolfspin wel erg boeiend en heb foto's van hem gemaakt. Echter had ik toen nog geen zoomlens en was wel als de dood dat ie ineens op de lens zou spingen en ik mijn camera zou laten vallen van schrik. Wolfspinnen kunnen namelijk heel goed springen en heel hard lopen (ze vangen hun prooi namelijk). Na de fotoreportage mocht de spin weer buiten gaan spelen, want binnen hoef ik ze niet.
Moederschap maakt inderdaad helden van ons. ;-) Je kunt ineens veel meer als het je kind betreft. Dat heeft de natuur maar weer goed geregeld. :-)
@Valez: nou, die engerd heb ik volgens mij wel eens gezien. Op je blog of je Hyves ofzo ... brrr.
Dapper van je dat je zo dichtbij durfde te komen.
Een reactie posten