bevallen deel 2 / de ruggenprik en de dwarsligging

De ruggenprik

gebeurde dus helemaal niet in een OK. Iedereen had het de hele tijd over de OK, maar ik heb geen OK gezien. Alleen een grote zaal met mensen die aan het bijkomen waren van een operatie ofzo. En daar werd ik geparkeerd en daar werd de ruggenprik gezet.
Het laten zetten van de prik was een eitje (om in de paassfeer te blijven). Stil blijven zitten met de lichte weeen die ondertussen uit zichzelf opgezet waren was goed te doen.
Alleen je rug bol maken met een buik die dan dus behoorlijk in de weg zit is wat lastiger. Maar ok (haha, woordgrapje) te doen dus.

Nadat de ruggenprik gezet was moest ik een tijdje blijven liggen en kwam de prik-arts (met oorbel EN Duits (of Frans, weet ik eigenlijk niet meer) accent) af en toe langs om te vragen of alles nog goed was en of ik mijn benen voelde. Wat dus wel het geval was. Hij wilde alleen niet zeggen of dat nou juist een goed of een slecht teken was.
Blijkbaar was het een goed teken aangezien ik na een tijdje een koude vloeistof door m'n slangetje m'n rug ingespoten kreeg en weer terug mocht naar de kamer waar ik mijn meisje ter wereld mocht gaan brengen.
Althans ....

Eénmaal terug op de kamer zou ik aan het weeopwekkendinfuus gelegd worden maar voordat dat gebeurde wilde de verloskundige nog even wat controles doen.
En wat bleek? Die eigenwijze griet lag weer eens dwars. Letterlijk en figuurlijk. Paniek in de tent. Geen infuus en de gyn werd er maar weer bij gehaald. Want een dwars kind komt er dus niet via de natuurlijk weg uit. Een stuit zou nog kunnen, maar dwars dus niet.

De gynaecoloog kwam natuurlijk tot dezelfde conclusie. Dwars gaat niet. Maar handig als ze was draaide ze het meisje zo dat ze toch weer met d'r hoofdje naar beneden kwam te liggen. "En nu dan de weeen erop".
Dat was de enige kans. Dat de weeen het meisje naar beneden gedrukt zouden houden en dat ze normaal geboren zou worden. Anders moest het alsnog een keizersnee worden. Ik legde me erbij neer. Normale weg of keizersnee, niemand die er nu nog iets aan kon doen, het moest maar zo zijn zoals het was.
Als ze maar geboren werd !!

Ondertussen was het 13.00 uur en voelde ik nog maar 1 been. Een beetje. Het linker been. Het rechterbeen voelde ik helemaal niet meer en kon ik ook niet meer bewegen. Die linker nog wel een beetje, maar die rechter dus helemaal niet meer. Dat je met je hand per ongeluk je been aanraakt en denkt: hè, wat lig daar nou onder mijn deken? Oh, mijn been.
En als ik om wilde draaien (en dat wilde ik dus best een paar keer), moest ik Ro vragen om m'n benen "even mee te nemen". Raar.

Ik voelde natuurlijk niet alleen mijn been niet meer, maar ook de weeen niet. Lag ik daar een beetje te slapen en te doezelen en te wachten dus eigenlijk, zag ik op het grafiekje van het CTG apparaat dat ik best wel wat weeen had. Nog raarder dan je been niet kunnen voelen.

Om 16.00 uur was er wissel van de wacht en kreeg ik een nieuwe verloskundige (dezelfde als de dag ervoor mijn consult / strip gedaan had en die duidelijk iets tegen een ruggenprik had, maar hé, hij zat er al in, dus no worries) en een nieuwe verpleegkundige (dezelfde als die ook bij Timmy's geboorte had geholpen).

De verloskundige controleerde de ligging van de kleine en zei: "jij gaat gewoon vanavond bevallen. Bij mij" Waarmee ze bedoelde dat het geen keizersnee ging worden. Op dat moment had ik zo'n 4 a 5 cm ontsluiting. Met een klein rekensommetje had ik dus bedacht om zo rond 20.00 uur op de 10 cm te zitten en dus te kunnen bevallen. Op de helft dus ongeveer...

Wordt weer vervolgd.