Na een tijdje
begon ik ineens de weeen door de ruggenprik heen te voelen. Heel lichtjes, dat wel.Volgens de verpleegkundige klopte dat wel en zou ik ze straks, zo bijna bij de 10 cm, nog beter voelen. En misschien ook wel persdrang krijgen, dwars door de ruggenprik heen.
Om 20.00 uur kwam de verloskundige. YEAH ! Goed gerekend, 10 cm ontsluiting. Maar dus geen persdrang. Helemaal niks, noppes, nada. Op verzoek toch maar even proberen te persen maar er was geen beweging in te krijgen, helemaal niks, noppes nada.
De verloskundige ging weer weg en ik pufte wat weeen weg. Ondertussen was namelijk het weeinfuus hoger gezet en de ruggebprik uit. Niet dat je dan ineens meteen weer alles voelt, dat niet, het blijft verdoofd, maar de verdoving neemt wel af. En de weeen dus juist toe. Fijne combi.
Om iets voor 21.00 uur kwam de verloskundige weer terug maar ik had nog steeds geen drang om te "poepen".
"Maar we gaan het toch maar doen nu, OK?"
Ja hoor, ik was wel ok.
Het meisje lag ondertussen nog steeds met d'r hoofdje in mijn bekken maar met d'r kont (denk ik) IN mijn ribben. Nou ja, in ieder geval heel stevig er tegenaan. En dat deed dus verdomde pijn. Die kont in mijn ribben. Zeker als ik een flinke hap lucht moest gaan nemen om te persen, en nog meer toen ik mijn (loodzware) benen vast moest gaan houden EN een hap lucht moest gaan nemen om te persen. MEN ik voelde helemaal niks meer, alleen die kont in m'n ribben.
Alleen op het moment dat ik dacht dat ik alle organen uit m'n lichaam perste voelde ik het niet, die kont. En dat was dus meteen mijn motivatie om dan maar heel hard te persen. Geen persweeen, wel een kont tussen m'n ribben.
Na een heleboel keer persen en na veel geschreeuw van de verloskundige en vooral ook nadat ik zelf dacht dat het helemaal nooit meer goed ging komen was daar ineens een hoofdje. Niet dat ik het zag hoor, dat hoofdje, want mooi dat er dan nog een buik in de weg ligt. Maar een hoofdje dus. In AAA-ligging. Dus verkeerd om, een sterrenkijkertje, net als Timmy. Weer. Toch. "Nee hoor, iedere bevalling is anders..." "een tweede bevalling is helemaal niet hetzelfde als de eerste" Ik hoor het iedereen nog zeggen. Nou, ik had een behoorlijke deja-vu.
Maar waar Timmy uiteindelijk met de pomp ter wereld kwam hoorde ik nu de verloskundige ineens iets roepen als: "Nah, kijk dan, ik doe niks" en draaide het meisje zichzelf als een soort kurkentrekker om en naar buiten.
SCHEUR
Maar swah, ze was eruit, had een paar tikjes nodig om te gaan huilen maar was helemaal in orde. Alles goed. Het mooiste meisje van de wereld was er dan eindelijk.
8 opmerkingen:
Ooooh daar was ze dan! Het had wel wat voeten in de aarde zeg, persen zonder persdrang!
En vandaag was daar ook het geboortekaartje/ceedeetje in m'n brievenbus! Wat lief! Bedankt!
*scheur*....nee, das fijn.
Hoop dat je zelf ook weer goed hersteld en geniet van het mooiste meisje van de wereld!!
Lekker die kont in je ribben....*ahum*.....Mijn eerste was ook een sterrenkijkertje trouwens.
En dan die scheur....Maar dat boeit je op dat moment niet meer, jij hebt inmiddels wel je mooiste meisje van de wereld!!! ;-)
Ik heb de 3 delen in 1x gelezen en ben niet afgehaakt hoor ;-)
Wat fijn dat alles goed verlopen is! En nu heerlijk kroelen met je meisje.
Oef. Da's lekker persen zonder persdrang. Met zo'n scheur als climax. Fijn. Not.
Maar goed. Het resultaat mag er zijn. Het bijna allermooiste meisje op de wereld. Echt wel!
Geniet er maar lekker van, en kom ondertussen ook een beetje bij hoor!
spuit elf komt jullie nog even feliciteren met de geboorte van Rosalie. Dus ... van harte!!!
'Scheur' zegt ze. Voel je dat dan met de prik? Nou ja, zolang je maar niet tot je oren doorscheurt. Toch? En die kont in je ribben is niet fijn. Dat zeg ik. En morgen is ze alweer 2 weken! Het maidje van jullie...
Eind goed al goed... Wat een mooi moment als het "klaar" is, kind eruit (en die hechtingen die vergeten we gewoon even voor he gemak :-)
En off topic: wat een leuke verrassing bij de post! Super!
Een reactie posten