RE: Brief aan BMF

Reactie op deze brief.

Lieve BMF,

Ach ja … 40. Het aantal graden waarop de was schoon zou moeten worden zonder dat er iets krimpt. Het kengetal van Eindhoven de gekste, het landnummer van Roemenie (die moest ik natuurlijk even opzoeken) en de Top40. Wat kan ik er verder over zeggen? Niks dus ook eigelijk aangezien ik die leeftijdscategorie dus nog niet betreden heb.

Ik wil wel iets zeggen over jouw 40-zijn, het afgelopen jaar. Het jaar waarin jij dus wel al 40 was en ik niet. Sterker nog, ongeveer anderhalve maand lang was jij al 40 en ik nog maar 38 … ja echt.

Ergens in dat afgelopen jaar liepen wij in Ijmuiden bunkers te zoeken. Of nou ja, de bunkers hadden zichzelf niet zo goed gecamoufleerd dus we hoefde weing te zoeken.  Alleen maar naar de aanwijzigingen IN de bunker (waarbij het best heel handig was dat ik 2 zaklampen mee had … best donker he, zo’n bunker J). En onder het zoeken kwebbelde we over van alles en nog wat. Weet je nog? Als een stel tieners eigenlijk. Want eigenlijk zijn we dat ook gewoon. Vind ik. Tieners. Lang niet iedereen ziet dat natuurlijk, maar wij zijn eigenlijk nog gewoon jonge blommen. Maar dan wel met de wijsheid van een 30-jarige en natuurlijk zonder die grote mon .. eh… puisten.

Maar goed, to the point. Toen begon je dus over je voornemen om te gaan hardlopen. Omdat je obesitas zou hebben … right … of nee, je zat tegen de obesitas-grens aan volgens de BMI-dinges. Zoiets was het. Nou B ik heb die TV programma’s ook gezien, NO WAY dat jij obesitas had.

Ik begon me overigens wel een beetje zorgen te maken over die BMI-dinges en mijn eigen geblubber rond de buik. Geblubber wat volgens jou bij mij dan weer  best “mocht” aangezien er 2 kids in hebben gezeten. Dank voor dit excuus, maar het blijft toch geen pan, zo’n rand bungelend over de bovenkant van je broek. Kids of geen kids.

Dus hoe moest ik dat dan gaan aanpakken? Zoals je weet is hardlopen, of gewoon sporten uberhaupt, niet voor mij weggelegd. Dus dat moest anders. Een diepgaand gesprekje met mijn ortho deed ‘t ‘m.

Een beetje harder aandraaien van den beugel resulteerde in tandpijn en dat dan weer in minder eten en dat dan dus weer in “minder geblubber”.

En toen kwam het grote dilemma. Strakke jeans of niet? Ik dacht eerst van niet. Bijna 40 en dan in zo’n strak geval rondlopen. Maar weet je, er is gewoon bijna niks anders meer te krijgen. En heb je wel eens opgelet wat voor vrouwen er in dat soort broeken lopen? Sowieso ook gevallen die veel ouder zijn dan 40 en een hele hoop meer geblubber dan jij en ik bij elkaar. Dus ik was om. Puur gemakzucht ook eigenlijk omdat ik geen zin had om verder te winkelen op zoek naar een niet-zo-strakke-broek. Wij denken hetzelfde over shoppen dus dat hoef ik jou niet uit te leggen.

Maar wat denk je?! Ik kreeg zowaar laatst een compliment, dat ik zo’n mooi figuur had. Misschien moet ik er niet bij vertellen dat het van een 65-plusser was … een beetje een ouwe snoepert. Doet namelijk wel wat af aan de waarde van het compliment… maar toch.

Conclusie: vooralsnog voel ik mij, met mijn tienergekwebbel, strakke jeans en last but zeker not least mijn beugel, nog laaaaang geen 40. Want das oud hoor, 40.