De friday from hell, bijna 2 maanden geleden was een gift from heaven vergeleken met vandaag.
Vannacht rond een uurtje of 03.00 begon het. Ik werd wakker, Peavey was zwaar aan het ademen. Ik deed het licht aan en zag dat de schat het zwaar had.
Zwaar ademen en soort trekkingen van z'n buik. Krampen oid. Hij was nog wel fief, liep nog wel wat heen en weer, dronk nog wat water. Op en af sliep ik en was ik wakker. Het licht aan zodat Peavey kon zien waar ie liep.
's morgens om een uurtje of 07.00 wist ik het eigenlijk al. Dit werd een dag zonder lenzen en zonder mascara. Peavey was niet zomaar niet lekker of misselijk, dit is DE dag. Gisteravond hadden Ro en ik het er nog over aan de telefoon. Peavey had Ro's vakantie op Kreta goed doorstaan, "of hij moet morgen nog doodgaan haha, vast niet" ik hoor het Ro nog zeggen.
Gister was ie goed. Nog wel bloed in z'n urine, maar dat had ie de hele week al eigenlijk, maar hij liep goed mee, at goed en kwam goed de trap en het bed op. Om half 8 vanmorgen gebeld met schoonmama "het gaat niet goed met Peavey" en m'n ouders, "kunnen jullie Timmy halen als ie wakker is, het gaat niet goed met Peavey".
Peavey ligt nog steeds zwaar te ademen ... en groeit z'n buik nou? Hij kan ondertussen eigenlijk al niet meer op z'n poten staan.
08.00 uur gebeld met de dierenarts, is er nog iets te doen? Kunnen we het nog rekken tot morgen? Dan komt Ro terug van vakantie en we willen allemaal natuurlijk liever dat hij erbij is. Het welzijn van m'n toch nog kwispelende vriendje staat natuurlijk wel voorop. Rekken OK, maar wel zonder narigheid en pijn.
De dierenarts zegt dat we Pretnison kunnen proberen, ik ga het halen. Peavey is ondertussen wel zelf naar beneden gelopen / gegleden en is onderaan de trap op de deurmat gaan liggen. En na een tijdje strompelt ie door naar de bijkeuken.
Hij heeft ook nog niet geplast of gepoept omdat ie niet op z'n poten kan staan. De komende uren zijn slopend. Slaat het aan? Als ie nou een zetje krijgt van de Pretnison dan gaat ie misschien poepen en plassen en misschien een beetje eten en drinken ... en dan sterkt ie misschien wel weer wat aan waardoor ie morgen nog redelijk normaal redt. Helaas. Na meerdere telefoontjes met Ro en met de dierenarts, na uren van twijfelen en huilen, komt de dierenarts om een uur of 15.00 uur.
Wie weet had m'n knuffeltje het nog wel volgehouden tot de volgende dag, maar hoe? Dit wilde ik niet. Hij had volgens mij (nog) geen pijn maar voelde zich wel erg ellendig. Benauwd en met samentrekkende buik kwispelde ie nog wel toen de dierenarts binnenkwam.
Natuurlijk, ik weet het, de beslissing moest genomen worden. De beslissing is ook op het goede moment genomen, er was niks meer aan te doen. Maar ruim 10 jaar vriendschap is niet weg te rationeren.
Alles herinnert me aan die schat. Natuurlijk z'n drinkbak en riem, maar ook het hoge gras aan de kant van de weg waar ie vroeger zo graag doorheen sprong, of het traphekje dat nu voor de schuifpui staat zodat Timmy niet de tuin (en sloot) in wandelt, ooit gekocht om te voorkomen dat Peavey naar boven ging enz enz.
Hoeveel tranen heeft een mens.
Morgen gaan we 'm begraven. Bij Rolands andere dieren, in schoonmama's tuin. Daar zullen ongetwijfeld nog veel meer tranen vloeien. Hoe lang voordat dat ophoudt?
Vlak nadat Ro en ik elkaar leerde kennen hebben we Peavey gekregen. Het was dus altijd Roland, Linda en Peavey. Ons eerste kindje. Hij was er altijd en altijd blij.
Natuurlijk hebben we 'm ook wel eens vervloekt, als ie weer eens uit neid binnen had geplast of als pup in Rolands broekpijp hing (alhoewel dat eigenlijk wel grappig was) of als ie eten van het aanrecht had gejat en zo nog legio andere voorbeelden. Maar hij was lief en knuffelig en ik had steun aan 'm. Als Ro weer eens tot laat in Leiden aan het werk was, was Peav er. En vorig jaar, ook een erg klote jaar, was Peav er om me te troosten als ik dat nodig had... altijd. Mensen zonder huisdieren zullen het misschien niet begrijpen, maar ik ben mijn beste vriend kwijt en daar rouw ik om.
Dag lief vriendje, rust zacht. Hopelijk is er veel eten, daar waar je nu bent.
2 opmerkingen:
Heb net het hele verhaal van Peavey gelezen. Arme hond... :'(
Als medehondenbezitter snap ik je als geen ander maar voor sommige mensen is het onbegrijpelijk om zoveel van een dier te houden.
Ik ben met honden opgegroeid en weet dus hoeveel pijn het doet als je je allerliefste viervoetende vriendje moet laten gaan.
Voor Sjoerd is onze Rover zijn eerste hond. Hij had nooit gedacht dat hij zoveel van een hond kon houden. Er zelfs een soort van verliefd op te kunnen raken.
Het is inmiddels al ruim anderhalf jaar geleden dat Peavey er niet meer is. Hopelijk kun je alle hondenliefde die je nu niet meer een hem kunt geven wel kwijt aan Scooter.
Peavey was ook mijn eerste hond. Wij hadden altijd katten thuis, maar ik wilde altijd al een hond.
Na een paar jaar hebben we Scooter erbij genomen. Ook een schat absoluut, maar heel anders als Peavey. Veel meer op zich zelf.
Veel meer een echte hond ipv de knuffel die Peav was.
Ik heb dit stukje geschreven en eigenlijk (bewust) nooit meer teruggelezen. Na jouw reactie weer voor het eerst.
Tranen met tuiten natuurlijk, had ik kunnen weten, maar ach, dat hoort er ook bij.
Het is altijd klote om een huisdier te moeten missen, maar gelukkig wegen de leuke jaren nog wel op tegen het verdriet van het overlijden.
Dus hopelijk zijn Rover en Scooter (haha, 2 vervoersmiddelen) nog lang bij ons.
Een reactie posten