Onder vuur

We liggen onder vuur. En niet alleen wij, eigenlijk ons hele huis. Niet letterlijk vuur als in vlammen, of als in kogels (alhoewel dat eigenlijk niet letterlijk is), met wel als in aanval.

Vanmorgen toen ik de eerste keer naar beneden liep zag ik er 1, bij het raam onder aan de trap, wegvliegen. Natuurlijk geen aandacht aan besteed, want he, ik zie zo vaak vogeltjes hier.

Maar de tweede keer dat ik naar beneden liep (nadat ik natuurlijk eerst naar boven was gegaan) zag ik het vogeltje op de vensterbank buiten zitten. Wat grappig (dacht ik toen nog), hij kijkt naar binnen. En dat was ook echt zo, hij keek naar binnen en deed van tjiep tjiep. De camera lag natuurlijk in de woonkamer, dus geen foto's.
En natuurlijk schrok ie toen ik vlak langs het raam verder de gang in liep en vloog ie weg.

Onder het mom van "je weet het maar nooit" pakte ik, behalve de kopjes koffie ook mijn camera en toog weer naar boven.
En ik wist het inderdaad maar nooit, want toen ik voor de derde keer naar beneden liep zat het vogeltje er weer. Dus ik sloop de trap af met mijn camera in de aanslag en had er weer eens spijt van dat ik de zoom-functie niet belangrijk had gevonden bij het uitzoeken van de camera.

Redelijk dichtbij kwam ik, dus ik ging op de trap zitten, camera in de uiterste zoomstand en schoot wat foto's en een filmpje.
Toen die er save opstonden riep ik Timmy of hij ook even kwam kijken. Ook Ro was net wakker dus het hele gezin in rep en roer door het vogeltje dat niet alleen naar binnen keek, maar ook wel naar binnen wilde komen.
Hij tjielpte en fladderde een end weg. Naar binnen wilde ie natuurlijk niet, maar ik dacht dat ie misschien het spinnetje wilde dat binnen op de vensterbank liep, of dat ie een takje van het plantje van de vensterbank wilde voor z'n nestje. Beetje dom, dacht ik og, dat ie dat nou nog niet snapt dan... ja, weet ik veel, waarom doet zo'n beest anders zo maf.

Na een tijdje gekeken te hebben hadden we er genoeg van en liepen de woonkamer in.
En daar was het vogeltje weer. Nu tegen het raam van de woonkamer aanpikken en vliegen. Zou ie met ons meegevlogen zijn. Nee toch?

Nee dus inderdaad. Dit was een ander vogeltje. Zelfde merk, maar meer kleurtjes. Het mannetje. Het vrouwtje zat nog steeds tegen het andere raam te tikken en te tjielpen.
Een mannetje en een vrouwtje en een grote boom in de tuin. We denken dat ze een nestje aan het maken zijn, zichzelf zien in de ramen en zichzelf dus duidelijk maken om op te rotten.

Hoe schattig. De eerste paar minuten.

Nou, nu dus eigenlijk helemaal niet meer schattig. Het mannetje zit nu. Uuuuuuren later. Nog steeds tegen het raam te tikken en te tjielpen en te vliegen.
Gordijnen dicht gedaan. Hielp niet. Zonnescherm naar beneden (de buren zullen wel denken dat we mesjogge zijn geworden, het regent namelijk), hielp niet.
En het is dus ondertussen best heel irritant. Dat getik. En ook wel dat gevoel dat het toch ook wel zielig is. Ro zei al, leg maar wat paracetamol buiten. Maar wat te doen?

M'n ramen insmeren met zeep, zodat ze zichzelf niet meer zien vind ik wat te ver gaan. Misschien moet ik maar even wat papier of karton tegen het raam aanplakken ofzo, dat het niet meer spiegelt.

Of wachten totdat ze moe worden.










Edit 15.38 uur: 1 raam is nu afgeplakt en terwijl ik daarmee bezig bent komt het mannetje heel dicht naast me zitten en kijkt me aan met een blik van: wat ben jij nou aan het doen? Volgens Ro ziet ons huis er nu uit als een kraakpand. Maar hé, als het helpt, dan helpt het.
Afwachten maar. Ik ben natuurlijk niet zo lang, dus ik kon niet bij de bovenkant van het raam komen... Misschien dat ze daar dan nog een poging willen wagen.