Eerste keer school en sneeuw

Mijn ochtend begon eigenlijk al ergens midden in de nacht. We slapen namelijk nog steeds niet in ons eigen huis en dus met z'n 3en (of eigenlijk 4en ... of heel eigenlijk 5en (incl hond en baby)) op 1 kamer. In 2 stapelbedden. Nou ja, de hond op de grond dan.
Timmy heeft in alle bedden al gelegen, dan weer boven, dan weer beneden, dan weer de andere beneden, hij wisselt het per week af ongeveer.

Op dit moment slapen Timmy en ik allebei beneden in een stapelbed. De bedden staan haaks op elkaar en sinds ik Timmy eens over zijn bolletje aaide omdat ie zo aan het hoesten was, heeft die kleine door dat ik dus liggend met mijn hand zo ongeveer bij zijn hoofdje kan komen. Mits ik me met mijn hand en arm door een ijzeren rekje heen wring.
Hij werd dus vannacht wakker er riep: "mama, handje?". En dat doe je dan. Dan hou je z'n hande vast, want dat is zo schattig. Net zo lang totdat die kleine weer slaapt en ik mijn tintelende arm tussen de stangen vandaan kan sjorren. En dat dan een paar keer per nacht.

's Morgens volgende het standaard ritueel van wekker - aankleden etc etc. en toen liepen we naar buiten. Ik op m'n hakken, Timmy nog op z'n zomergympies. Zo de sneeuw in.
Sneeuw ?
Ik had wel wat gehoord over dat het zou gaan sneeuwen, maar had dat eigenlijk niet zo opgeslagen. Daarbij leven wij dus in een soort van soeterain, dus zien eigenlijk niks van buiten...
Sneeuw dus. Op hakken en gympen.

En we moesten lopen. Verder dan normaal alleen maar naar de auto. We moesten namelijk naar school. Want Timmy had een wenochtend. En we mochten dus ook al niet te laat komen.
Glibberend en glijend en met heule kouwe handjes hebben we de school bereikt en liet ik die kleine voor het eerst achter in zo'n grote klas met allemaal nieuwe kindjes en een nieuwe juf.

Althans, dat was nadat ik eerst gezocht had naar de juiste ingang / kapstok / klaslokaal en waar ik dan die beker en die koek neer moest gaan zetten. Wat een chaos. Op het kdv komen kinderen en ouders gespreid over de ochtend aan en sta je hooguit met 2 andere kinderen en 2 andere ouders in de gang jassen en schoenen uit te doen. Hier was de gang kleiner en het aantal kinderen en ouders veeeeel groter. En drukker ook vooral. En ik ben al niet zo van de veel-mensen-op-een kluitje... daar word ik heel sagarijnig van. Laat staan als ik net wakker ben en zwanger. Pffffff.
Daar moet ik me de volgende keer beter op voorbereiden dus.

Maar goed, beker koek en kind op z'n plek, brokje doorgeslikt, ploeter ploeter door de sneeuw richting raam om te zwaaien en op naar mijn auto. Die natuurlijk ook onder een laag sneeuw stond.
Moet je eens proberen om je auto sneeuwvrij te maken met een zwangere buik. De deuren en de zijkant van de auto waren wel snel sneeuwvrij dankzij uitpuilende buik. Die vervolgens ook nog fungeerde als opvang voor al het sneeuw dat ik met mijn handen / krabber van de ruiten haalde.
Eindresultaat: schone auto / 2 keer doodsangst omdat ik bijna op mijn muil ging / 1 keer een sprong opzij om niet onder de prut van de voorbij rijdende auto te komen en een natte buik.

Leuk hoor. Sneeuw.