Weer mutsig

Ik denk altijd dat ik wel handig ben. Als in klus-handig. En tot op zekere laagte hoogte ben ik dat misschien ook wel. Een lampje ophangen lukt me wel en een haakje in de muur ook wel. Behalve dan die haakjes die ik op heb gehangen om de hondenriemen aan op te hangen, die brokkelen nu langzaam met stukjes muur erbij af.
En plankjes, ik heb ook een paar plankjes opgehangen. Zelfs waterpas.

Dus dat lukt wel. Maar waarom wordt ik toch zo vaak, meestal achteraf, geconfronteerd met dingen die ik niet helemaal goed heb gedaan.
Een fout in elkaar gezette letterbak (deel 1 en deel 2), een niet goed sluitende speelgoedkist of een tuinhuisje a la de toren van Pisa. Terwijl ik dan toch echt wel de gebruiksaanwijzing volg. Echt.
En ik vind het best leuk ook. Om iets in elkaar te zetten. Een soort puzzel zeg maar. Maar toch gaat het vaak mis.
Ik denk dat het iets te maken heeft met een soort ongeduld en al snel denken: "oohh, dit past niet helemaal, nou, dan maar doorduwen". In plaats van uit te zoeken waarom het eigenlijk niet helemaal past. Meestal dus gewoon omdat het niet goed was. En als je dan maar als een botte boer doorduwt dan kom je daar dus pas op het laatst pas achter. Omdat er dan iets anders ook niet meer past en doorduwen dan vaak niet meer helpt.

Maar dat alles kan niet de oorzaak zijn van het laatste foutje... dat was een opmeet-dingetje. Foutje van mij of foutje van de fabrikant van het bed... ik denk dat ik het wel weet, maar ik heb nog niet de moed gehad om het na te rekenen.

Watskebeurt?
Nou, klusbert heeft Timmy's bed in elkaar gezet en op z'n plek geschoven. De plek die ik had opgemeten en die nog 20 cm. speling zou hebben tussen de muur en het raam. Nou NOT dus.
Helemaal 0,0 cm. speling dus. Het paste precies. Nou nou, wat een mazzel dacht ik nog. Eerst.

Totdat Ro subtiel opmerkte dat we nu misschien wel iets zachts moesten vastmaken aan de punt van de vensterbank aangezien Timmy nu wel heel dicht met z'n hoofdje langs die punt gaat... oeps, had ik helemaal geen rekening mee gehouden, met die glijbaan en die vensterbank. Maar goed, dat was nog te overzien en op te lossen. Totdat.
Totdat de aannemer gister (ook al zo) subtiel opmerkte dat er ook nog een radiator geplaatst moest worden en dat Timmy dan toch echt tegen de radiator aan zou komen als ie fanatiek, en ook niet-fanatiek, van de glijbaan zou gaan.

Ooooowwww. Muts. Lekker opgemeten dus. Wat nu ? Timmy verbieden van zijn gloednieuwe-daar-hebben-we-'m-al maanden-lekker-mee-gemaakt-en-hij-is-er-ook-zo-blij-mee-glijbaan te laten gaan ? Of Timmy laten bevriezen door maar geen radiator te plaatsen dan? Of een stukje van die andere nieuwe-net-geplaatste-en-geverfde-vensterbank af te halen waardoor het bed een beetje op kan schuiven? Allemaal zo drastisch, maar alleen de laatste optie een uitvoerbare.
Gelukkig heb ik een meedenkende aannemer die de oplossing eigenlijk al bedacht had. Hij kon een stukje van het hekje van het bed afzagen en dan de hele boel opschuiven.
Nou, dat lijkt me een prima idee. Dus dat moet ie maar doen dan. Ondanks mijn weerzin tegen het fröbelen aan goed in elkaar zittende dingen.

Ben nu achteraf ook ineens wel blij dat klusbert het bed en de kasten in elkaar heeft gezet. Want daar dacht ik eerst ook nog zelf van: "aaah, dat kan ik wel, dat doen we wel zelf" totdat mijn vader zei: "ik weet nog dat jij ooit een tuinkast in elkaar hebt gezet ....". OK, genoeg beargumenteerd.

Ik ga klusbert ook maar vragen om die %^&$*&-letterbak dan ook maar eindelijk op te hangen. Zo aan de datum van mijn logjes te zien heeft ie dan net effe minder dan een jaar midden in m'n woonkamer gestaan en krijgt ie nu dan eindelijk z'n eigen plekje.


Timmy sprong ineens in beeld... ik dacht dat ie er niet op zou staan, net in het hoekje wel dus. En andere foto's van mijn mutsigheid heb ik natuurlijk niet gemaakt.