Bierpulletjes

Heerlijk weer, zonnetje, dus druk. We rijden donderdag met z'n 3en want we hebben een inwerker mee. Iemand die dus nog ingewerkt moet worden... duhhuh.

Het begon al goed met de eerste. Een moedereend met pulletjes (babyeendjes) op het dakterras bij Heineken. De pulletjes kunnen natuurlijk nog niet vliegen en dus zaten ze vast op het dakterras.
Nadat we eerst de aandacht van de toeristen en medewerkers bij de Heineken experience hadden getrokken bleek dat we bij Heineken International moesten zijn. Op het dakterras dus. Zoow, dat is nog eens een fijne vergader- borrel- bbq ruimte. Een heerlijk dakterras, met veel planten en een bar. Tuurlijk, Heineken. Aan het einde van het dakterras, op het niet begaanbare deel, op het grind zat mamaeend met d'r kroost.
Van achter de plantenbakken die het terras met het grond scheidde deed M. d'r truc. Huppa, mamaeend in het schepnet, mooi, die kan niet meer wegvliegen.
Oh oh, hoor ik onze inwerker zeggen, ze gaan eronder. Eronder eronder ?! Waaronder ? De mamaeend kon dan dus niet meer weg, maar de pulletjes zaten nu dus onder de vlonders van het dakterras. Volledig uit zicht en bereik. Maar niet uit gehoor, want onder het terras horen we een hoop gepiep. En niks helpt. Stampen op het dakterras, met moedereend heen en weer bewegen zodat ze gaat kwaken, moedereend in een kattenkist zetten en wachten en wachten en wachten (onder genot van een flesje fris, (ja echt, fris, Sisi ofzo) gekregen van 1 van de Heinekenmannen). Noppes dus.
Uiteindelijk hebben we moedereend weer vrij moeten laten om naar d'r pullen te gaan. In dit geval was het beter, tien onder het dakterras ipv 1 in de katenkist. Dan maar allemaal bij elkaar. Met de intentie om later nog eens terug te komen zijn we afgedropen. Teleurgesteld. Later bleek dat we ook geen tijd meer hadden om terug te komen dus dat de dagploeg van de volgende dag het nog maar eens moest proberen.


En toen die hond. Die hond die aan het logeren was bij schoonzus met 3 kids omdat de eigenaars op vakantie waren. De hond die al oud en op was. Die hond die, eigenlijk al ingeslapen had moeten worden, die hond die bij onze aankomst in de gang lag, de hele dag niet gelopen had, niet had gegeten en niet had gedronken, die hond waarvan z'n slijmvliezen helemaal wit waren, wat duidt op een interne bloeding. Die hond waar wij niks meer voor konden doen, behalve zo snel mogelijk naar de dierenarts brengen.
Mevrouw had niet gedacht dat het zo erg was en had dus ook d'r 3 kindjes meegenomen. Mevrouw had zelfs getwijfeld of dat ze de dierenarts zou bellen ...
In de behandelkamer van de dierenarts stond iedereen dus te luisteren naar de dierenarts die al aangaf dat het niet zo best leek. Waarop ik ineens dacht: die kinderen. Die moeten weg, die kinderen. Niet fijn voor die kinderen en niet fijn voor die moeder. Die moet nu d'r focus op die hond hebben. Dus nam ik de kinderen mee de behandelkamer uit. Naar de wachtkamer. Om daar tot vervelens aan toe de poster met allerei soorten honden en katten te bespreken "kijk, die is gek, die heeft geen staart en kijk, zo'n hond heb ik, ongeveer, en dan een verhaal over Scooter". Toen ik de kids echt niet langer kon vervelen met de poster kreeg ik een idee. De ambulance. Of ze die van binnen wilde zien? Ja hoor, dat wilde ze wel. Dus ik de ambulance in met 3 kids.
En het duurde allemaal zo lang. Dus ik heb echt ieder kastje en koffertje opengemaakt om te laten zien en uit te leggen. Man, wat hebben we eigenlijk veel zooi spullen op die ambulance. Uiteindelijk kam M. het nieuws vertellen, of de kids nog afscheid wilden nemen. Dat wilde ze wel. Huilend kwamen ze weer uit de behandelkamer. Achut.
Uiteindelijk heb ik van de kids nog een foto gemaakt, met mijn dierenambulancejas aan en achter het stuur van de ambulance, om ze een beetje af te leiden. Om later te e-mailen.

Soms, misschien wel vaak, gaat dit werk niet om dieren. Maar meer om de mensen die bij de dieren horen. En soms, misschien wel vaak, moet je improviseren en proberen het voor de mensen een heel klein beetje beter te maken. Als je voor het dier niks meer kunt doen.

TimmyTalk in de Efteling

Ik kan natuurlijk een heel vehaal gaan vertellen over hoe leuk het was en wat een heerlijk weer !
En hoe Timmy heel veel heel leuk vond, die keek z'n ogen uit. En hoe Timmy sommige dingen ook wel eng vond. Maar dat ga ik dus allemaal niet doen.

Wat ik u niet wil onthouden:

We zijn bij het spookslot. Ro wil graag naar binnen. Jeugdsentiment. Ik wil eigenlijk niet mee want ik denk dat Timmy dat heel eng gaat vinden. Hij vond de reus al eng en die snurkt alleen maar.
Zonder dat ie weet wat ie zegt zegt Timmy dat ie ook spoken wil kijken. En volgens Ro stelt het helemaal niks voor... dus ik doe een stap of 10 naar binnen maar zie Timmy dan al een beetje wegduiken in z'n wagentje. En dan is er alleen nog maar donker en geluiden.
Dus ik draai om en loop snel terug. We wachten buiten wel even.

Terwijl we buiten in het zonnetje staan te wachten op Ro komen er mensen langs lopen. Allerei soorten mensen met allerei soorten kleding.

Zo ook een meisje met lange wapperende rok en een lange hoofddoek. Timmy komt een beetje dichterbij me staan, wijst en zegt op zachte toon "mama, is dat een spook?"

Ik blog wij bloggen

Het zal u niet ontgaan zijn. Ik hou een weblog bij. Voor m'n eigenste ik en ook voor mijn eigenste ukkie. Leuk voor later enzo.

Maar dat zijn dus niet de enige 2 blogs die ik bijhou / beheer.

Een tijdje geleden waren recepten onderwerp van gesprek op het werk. Oh, maak jij dat zo en oh, wat klinkt dat lekker etc etc.
En dus zette ik een receppies-weblog op. Met een inlog voor iedereen die wilde of waarvan ik dacht dat ze wel iets konden bijdragen op recepten-gebied.
De meeste van deze inlogggers begonnen enthousiast met een recept te posten. Punt. Klaar. Een recept gepost en klaar. Verder gebeurde er dus niks meer.

Totdat Ilse even niet wist wat ze moest eten en ik haar de link naar 1 van mijn favoriete recepten gaf. Gepost op de blog dus.
Ze vond het een succes. En zo ook Madelief.

Omdat Ilse de volgende dag nog wel een recept wilde zette ik een ander favorietje van mij online. Deze keer goed in de smaak gevallen bij Irèneke.
Kijk, dat is leuk wel.
Bij deze dus even de aandacht voor de receppies-blog. Niet mijn blog, maar van een aantal mensen. Wil je 1 van deze mensen zijn, mail me dan even, dan regel ik een inlog.

En verder.
Verder bericht ik natuurlijk over van alles en nog wat op deze weblog. Zo ook verslagen van mijn diensten op de dierenambulance. Die ik ook op Dierenambulance hyve plaatste.
En hé, ik zag dat er hier meer collega's een boekje open deden.
Dus zette ik ook maar een dierenambulance weblog op. Wat mij betreft niet speciaal voor de Dierenambulance in Amsterdam, maar voor iedereen die wil.
En wat leuk en herkenbaar is het om ook verhalen van collega's te lezen.
En ook voor deze blog geldt: wil je meeschrijven, mail me even. En zo niet, doe het dan maar gewoon lezen.

En verder. Verder niks.

Wie goed doet ...

... is de klos.
Ik weet niet wat dat is hoor met mij. Ik doe al vaak dingen voor mensen voordat en zonder dat ze erom gevraagd hebben.
Gewoon. Omdat ik het ook leuk zou vinden als iemand dat voor mij zou doen. Ofzo.
Gevaar is natuurlijk dat mensen dat door gaan hebben. Zeker op het werk. En als ze het door hebben en niet dezelfde instelling hebben als ik, dan krijg ik het dus erg druk. Met dingen die ik allemaal zelf heb voorgesteld. Omdat ik denk dat die mensen dat dan leuk vinden.
Ja, tuurlijk vinden ze dat leuk. Lekker makkelijk ook. Linda doet het toch wel.
Heel diep van binnen stamt dit "ik ben zo aardig, ik doe het wel even voor je"-gedrag ook wel stiekum een beetje uit een soort van arrogantie. Zo van "als ik het doe gaat het in ieder geval goed. En sneller ook". Maar dat zal ik nooit zeggen natuurlijk. Alhoewel het soms wel van m'n gezicht te lezen valt denk ik.

Want oh wee als er dan een keer iets mis gaat. Dan is het natuurlijk mijn schuld. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet iets hoefde te doen.

Zo dus ook van de week thuis.
De buurvrouw is op vakantie. Denk ik. Ik zie haar al een tijdje niet en d'r auto staat er ook niet. Nou zou het ook kunnen dat ze met auto en al in een ravijn ligt. Maar aangezien er weinig ravijnen te vinden zijn hierzo in het westen acht ik die kans vrij klein. Vakantie dus.
En ze had haar volle klikobak dus een beetje soort van klaar gezet. In het zicht. Voor wie? Ik weet het niet. Niet voor mij. Alhans, ze heeft mij niet gevraagd het ding aan de straat te zetten als de mannen van de vuilnis langs zouden komen. Sterker nog, ze heeft niet eens gezegd dat ze op vakantie was. Hoeft ook niet natuurlijk, doe ik ook niet.
Maar goed, dus die bak die stond daar. Dus ik dacht maandagavond, goh, zal ik even onze bak en meteen die van haar aan de weg zetten.
1 loopje 2 bakken. Kan best. En dan heeft zij dus weer een lege bak als ze terug komt van vakantie. En dat is wel fijn een lege bak. Plus dat het met het zonnetje enzo ook wel fijn is dat je bak niet van zelf wegloopt. De volgende ophaaldag is pas weer over 2 weken, dus ach, kleine moeite groot plezier. Zou ik ook fijn vinden.
Dacht ik.
En ze had het me dus niet gevraagd. Ik deed dit uit mezelf. Als een goeie buuf (of buuv?) zeg maar.
Dinsdagavond kom ik thuis. En ik zie dat onze bak nog aan de straat staat. En die van de buurvrouw niet. OK, zal ze dus wel thuis zijn. Had ze ook wel even onze bak mee kunnen nemen naar achteren toch? Voor wat hoort wat.
Maar als ik naar achteren rij zie ik haar auto dus niet staan. Hmm, is ze toch nog niet thuis dan. Nou ja, misschien heeft d'r dochter de bak meegenomen naar achteren, kan ook nog. Dochter werkt namelijk achter onze huizen, dus loopt hier regelmatig.
Niet meer bij stil gestaan, maar in mijn onderbewustzijn bleef het knagen.

Vanmorgen wilde ik in mijn auto stappen om naar m'n werk te gaan, maar voordat ik dat deed wilde ik toch nog even goed kijken of die bak dan nu terug stond.
En ja hoor, waar ik al bang voor was. De groene GFT bak stond heel eenzaam in z'n 1-tje achter de schuur te staan. De grijze rest-bak dus nergens te bekennen.
Gejat. Ofzo.

Zie je, had ik nou maar met m'n tengels van die bak afgebleven. De buurvrouw had me heus niet onaardig gevonden als ik de bak niet aan de straat had gezet. Sterker nog, ze zal er misschien niet eens aan gedacht hebben en het al helemaal niet verwacht hebben. Anders had ze het waarschijnlijk wel even gevraagd voordat ze op vakantie ging.

Gelukkig valt dit niet in de categorie "ik paste op je huisdier gedurende je vakantie en nu issie dood", maar het voelt niet OK.

Groen idee

We zijn toch allemaal zo digitaal? Wat moeten we dan nog met die papieren telefoon- en gouden gids?
Gooi je ze ook meteen weg als je ze in de bus krijgt? Meld je hier aan: http://www.stopdetelefoongids.nl/.

TimmyTalk

Kijk Timmy! L. heeft een baby in d´r buik.
*drukt zacht op m´n buik* Mama ook?
Nee schatje, mama heeft geen baby in d'r buik.

*drukt op m´n tiet* Misschien hier?

Tjek tjek

Grrrrrrrrrrr !! Zit ik hier even een beetje gefrustreerd te zijn zeg.

Vorige week, natuurlijk op zaterdag, viel er een brief van de gemeente op mijn deurmat. Of eigenlijk naast de deurmat aangezien de brievenbus niet in de deur zit maar ernaast. Maar das niet belangrijk.
Dat ze dus mijn aanvraag voor de bouwvergunning van de schuur van eind maart hadden ontvangen (klopt) en hier in april extra info over hadden opgevraagd (klopt ook) en dat ze nu niks meer gehoord hadden (klopt NIET) en dus de aanvraag niet in behandeling gingen nemen. En dus dan meteen alles terug. Aanvraag / plattegrondje / foto. Alles.

Ja hoor. Ik had dus zekerteweten de volslagen onnodige info opgestuurd, op 20 april al. Dus ik wilde even gaan bellen. Maar hé, slim om de brief op vrijdag op te sturen zodat ie zaterdag op naast de deurmat zou vallen en het gemeentehuis dus dicht is. Heel slim.

Want. Maandag boosheid beetje bekoeld, dus ik bel. Nee ze hadden het niet ontvangen. Wat gek. Even zoeken ging ze. Niks gevonden.
Borreldeborrel deed mijn bloed. Maar hé, kan gebeuren. Tuurlijk. Dus ik stel voor om de spullen dan maar nog een keer te versturen. Zal ik het nummer maar weer vermelden. Nee hoor, hoefde niet. Ze moesten er toch een nieuwe aanvraag van maken, want die andere was tenslotte niet in behandeling genomen en teruggestuurd. Dus nieuwe aanvraag. En dan kan de nieuwe termijn van 3 maanden die de gemeente mag gebruiken dus gewoon weer opnieuw ingaan.

OK, chill. Die mevrouw kan er ook niks aan doen, probeer ik dan te denken.
En dus toog ik wederom naar het kopierapparaat. Want je moet de aanvraag wel in 6-voud (!) indienen. En schrijf een begeleidende brief dat ik de stukken wel heb opgestuurd maar dat zij ze niet hebben ontvangen en dat ik eea dus nu weer opstuur. Alles voor de dossiervorming.
6 x kopieren, 6 x plattegrondje bijvoegen, 6 x handtekening zetten.

Thuis plak ik me suf aan postzegels en deponeer dinsdag 19-05 het dikke pak in de brievenbus.

Ik neem aan dat het nu toch wel goed komt, toch. 1 x foutje met de post kan gebeuren (is dat zo?), maar 2 keer bij dezelfde persoon toch niet. Toch?
Maarrrr ... aangezien ik door schade en schande heb geleerd dat Assumption the mother of all fuck ups is, pleeg ik vandaag toch maar even een *check check double check* belletje.

Voelt u ´m al ? Niet binnen. Niet bij de bouwbalie, niet bij de postkamer, niet bij de administratie en niet bij de mevrouw t.a.v. wie ik ´m had gestuurd. Gewoon niet.
En nu? Zelf maar langsbrengen dus. Op vrijdagochtend. M´n vrije dag. Natuurlijk.

Ben ik effe blij dat die schuur er al staat (met toestemming) en dat het dak erop zit. Als ik had moeten wachten op de gemeente met het dak er op laten zetten dan hadden de muren nu al krom gestaan. En hadden m´n mooie nieuwe tuinmeuebelen vannacht ongetwijfeld weggewaaid.

In ieder geval zonnig

Effe nieuwe camera aan het testen.
Zou zo een Nivea reclame kunnen zijn ... of ben ik nou te enthousiast ?

4 x 2 = 5

Als ik iets klusachtigs ga doen schakelt mijn denkvermogen uit. Pats. Off.
Waarom dat is geen idee, maar ik heb er altijd last van. Verkeerd opmeten van dingen. Scharnieren verkeerd om. Hele letterbakken verkeerd om. Verkeerde schroefjes op de verkeerde plek, wat dan ook, er gaat altijd wel iets mis.

Vanmiddag probeerde ik op een zeer onduidelijke manier aan het zeer behulpzame meisje van de kluswinkel uit te leggen dat ik U-tjes nodig had om aan de schuur te schroeven om een bloembak (met haak) aan op te hangen.
Uiteindelijk kwam ze met 2 dingetjes die wel zouden voldoen. Alhoewel het mij niet zou verbazen als ze te klein of te groot zouden zijn. Maar dat viel mee bleek later.
En ik moest natuurlijk schroefjes hebben, dus die kocht ik ook meteen maar. RVS, want buiten... slim vond ik zelf.

Eenmaal thuis ging ik meteen aan de slag. Ik schud mijn zakje met schroefjes leeg en ploink, m'n denkvermogen schiet ineens weer aan.
5 schroefjes tel ik. 5. Voor 4 U-tjes, die ieder 2 schroefjes nodig hebben. Grrrrr.

Gelukkig wordt er nog flink aan de tuin geknutseld, dus ligt de vloer van de schuur bezaaid met schroefjes en moertjes en weet ik wat nog meer.

En dus kan ik, zowaar in 1 keer, mijn plantenbakjes aan de schuur schroeven.

De tuin

Nee, hij is nog niet af. De meeste grote dingen op zich wel. Maar de afwerking hè, de afwerking. Electra, kunstgras (jaja, een keuze voor ons gemaakt omdat de onderlaag van onze tuin asfalt is, wel lekker onderhoudsvrij), de verandabalustrade, de extra deur in de schuur en de plantjes moeten allemaal nog. En dan zal ik vast nog wel iets vergeten.

En dan natuurlijk de aankleding... joehoe, de aankleding. Shoppen ! Ik ben niet zo van het shoppen voor kleding (want keiharde confrontatie met witheid en putten) maar voor het shoppen van huis en tuinprullen ben ik wel te vinden.

Ik kan heel lang in de Intratuin rondbanjeren. En ondertussen heb ik het ook wel afgeleerd om geen wagentje mee te nemen. Want dat is een eind hoor, weer helemaal terug om er toch maar 1 te halen omdat je je armen zo vol hebt dat je het allemaal niet meer kunt dragen. Zeker als je je armen zo vol hebt dat je het allemaal niet meer kunt dragen.

Gister werd onze louncheset afgeleverd en de tuin was meteen een stuk meer tuin. En dus moest ik dus wel weer even naar Intratuin om ... om eh ... nou ja, vast te kijken ofzo. En natuurlijk kwam ik met dingen thuis. Plantjes voor binnen op de tafel (hoe lang zullen ze leven?), een plantje voor buiten, twee hele leuke standaardachtige tafeltjes met daarop 2 olielampen en 2 lantaarntjes. Die ik vandaag weer terug ga brengen, die lantaarntjes, want best duur en toch niet zo heel leuk in de nieuw geplande omgeving.

Maar ik weet al wat ik wel vergeten ben gister... bakken voor de raampjes van mijn (giga)schuur met de bijbehorende plantjes. Die ik nu echt wel vaak water ga geven. Ja echt, ik ga het doen. Het is me mijn hele leven nog niet gelukt om een plant in een pot in leven te houden, maar met deze gaat het lukken natuurlijk.

Hier nog even een foto voor het idee. En ja, daar bij de schutting staan 2 palmbomen. En nee, wij hebben geen waanideeen en weten dat we in Nederland wonen en dat het hier meestal niet heel zonnig is enzo. Maar dit zijn Chineese palmbomen en schijnbaar is het klimaat in China waar deze bomen vandaan komen vergelijkbaar met hier ... zegguh ze.

Logisch links

Een paar weken geleden tijdens een dienstje op de dierenambulance roept de meldkamer: Ik heb een ritje, gewond beestje, op de vluchtstrook van snelweg A nogwat. Waar rijden jullie nu? Op de A10, ergens bij zusenmezo. Aan welke kant? Aan welke kant, hoe bedoel je aan welke kant? Aan welke kant van de weg rijden jullie? Nu lichtelijk geirriteerd: Op de linkerbaan, maar hoezo dan? Nee, niet welke baan, links of rechts? Hè? Links of rechts? Staat op de hectometerpaaltjes ! Staat op de hectometerpaaltjes? Oh ja, nou zeg. Inderdaad. Toen ik van de week in de file stond moest ik hier weer aan denken. Dus in plaats van alleen maar de A10 van Amsterdam naar Den Haag op te geven, kun je ook zeggen, de A10 rechts of links. Als je tenminste ooit een kant van de weg aan zou willen geven. Maar dan moet je dus wel toevallig net weten wat er op de bordjes staat. En dat kan je dus niet bedenken. Want er zit geen logica in. Althans, ik heb 'm niet kunnen ontdekken. Vanuit je eigen perspectief zit je natuurlijk altijd aan de rechterkant. De andere kant op is altijd aan je linkerkant. Das logisch. Dus ik dacht misschien is het wel links en rechts zoals op de kaart van Nederland. Alles wat vanuit dat prespectief links is, is links op de bordjes en alles wat rechts is dus rechts. Dat zou kloppen aan de Westkant van de ring om Amsterdam. Als je op die westkant van Noord naar Zuid rijdt, dan zie je op de bordjes links staan. En dat klopt dus als je de kaart van Nederland voor je haalt. Maar van de week stond ik dus in de file. Op de A4. Van Den Haag naar Amsterdam. En toen zag ik die bordjes weer staan. En ik verwachte dus rechts (of re) te zien staan. Want dat zou er moeten staan als je de kaart van Nederland voor je haalt... Maar nee dus, er stond Li, van links. Lekker logisch. NOT. Ik snap er niks van. Iemand een idee?

Geocaching

Klinkt vaag. En als ik het ga uitleggen zal het waarschijnlijk suffer klinken als dat het is.

Door het hele land verstoppen mensen een doosje, met daarin een logboekje en eventueel wat kleine goodies. Zie je, het klinkt nu al suf.
Maar goed, die mensen verstoppen dat dan en zetten de coordinaten ervan op internet. Je weet wel N 52 22.765 E 004 21.999 ofzo. De bedoeling is dan dat je het doosje met behulp van een GPS gaat zoeken en als je 'm gevonden hebt dit logt in het logboekje EN op internet.

De manier om bij die doosjes te komen kan zijn: ga naar de coordinaten en zoek, maar ook: los eerst een puzzel op, met de oplossing van die puzzel heb je dan de coordinaten enz. of het is een hele puzzeltocht,. van vraag naar vraag, van doosje naar doosje.

Nog steeds suf?

Het leuke hiervan is dat je op plekken komt waar je normaal als "niet wandelaar" of "niet fietser" dus niet zo snel komt.
En vervolgens is het ook nog een uitdaging de puzzels op te lossen en de doosjes (cache's) te vinden. En dan ook nog zonder dat andere mensen je zien zoeken en vinden...

De eerste cache die ik vond lag op de route van mijn hius naar mijn ouders, dus die was redelijk snel te doen. De tweede was wat lastiger. Hier heb ik trouwens nog een (concept) blogje over geschreven die ik misschien maar eens moet publiceren.

En gister ging ik met vriendin K. naar Amsterdam, onze hometown. In de week hiervoor hadden we (met hulp) 2 puzzels opgelost vind de namen van een aantal Hunke en Babes, neem de zoveelste letter van hun naam en vertaal deze dan weer in een cijfer en we begonnen met de oplossing van de eerste puzzel. Een lekkere wandeling op een leuk dijkje eindigde bij een sluisje en daar moest ie dus liggen ... ergens.

Bijna was ik het roestige laddertje af geklommen, maar aangezien mijn detective-instinct (duh) naar bovenkwam "he, spinnenwebben ... en de cache is een paar dagen terug nog gevonden, als het de bedoeling is dat je het laddertje afklimt dan zouden die webben er niet zijn" heb ik dat maar niet gedaan.

Kijkend naar het laddertje zag ik wel de cache hangen ... joehoe, gevonden !!

Door naar de volgende. Ergens in een park in Oost. Huh, is hier een park ? Wat leuk ... en groot en mooi ook.
We hebben ons rot gezocht. Uiteindelijk ook geen rekening meer gehouden met het feit dat mensen ons eigenlijk niet mochten zien zoeken. Maar dus mooi niet gevonden... G**ver.

Nou ja, dan maar door naar het KNSM eiland, op het puntje. Bingo ! Meteen in 1 keer gevonden en dus weer door naar het andere puntje.
Ondertussen was het al begonnen met regenen. Dit zou een hele makkelijke moeten zijn, volgens de verstopper en de logjes van de mensen die 'm hadden gevonden.

Nou, mooi nax, niks, noppes, nada. Ook niet gevonden.

Blij over de 2 gevonden en gefrustreerd over de 2 niet-gevonden cache's besloten we niet meer verder te gaan naar de puzzeltocht door het centrum. Die bewaren we voor een volgende keer. Als het mooier weer is.

Updeetjes

Ik was er wel hoor, de hele week. Maar druk druk en de automatisch meelopende functionaliteit in mijn hoofd die ervaringen omzet in blogjes was even uitgeschakeld ofzo.

Er viel ook niet veel te vertellen op zich.

Update kippen
Aantal ontsnapte en weer gevangen kippen: 1
Aantal gelegde eieren: ongeveer 26
Aantal stuk gevallen eieren: 3
Aantal weggegeven eieren: 1
Aantal door mij opgegeten eieren: 1
Aantal door Ro opgegeten eieren: reken maar uit

Update bouwvergunning schuurtje
Nadat ik aanvullende informatie most verstrekken omdat ik bepaalde dingen niet goed had ingevuld niks meer gehoord.
Gister ineens een brief in de bus dat ze m'n aanvraag niet in behandeling nemen omdat ze de gegevens niet hebben ontvangen of omdat de gegevens niet goed zijn. Pfff dat wordt weer bellen maandag.

Update kinderopvangtoeslag
Of ik even 5.000 euro terug wil betalen. Tuurlijk, geen probleem. Omdat zij dus schijnbaar mijn gegevens niet hebben ontvangen, of omdat ze niet goed waren, dat staat er dus ook weer niet bij. Meteen m'n bezwaarschrift op de bsu doen zometeen.

Update Timmy's school
Na veel 5en en 6en heeft Ro dan toch de knoop doorgehakt voor welke school we kiezen. Van de week het aanmeldingsformulier door de brievenbus gegooid.

En verder
Verder had ik deze week een afdelingsuitje (bowlen ... ), hield de adapter van mijn externe HD waar al mijn foto's staan ermee op (aaargghh), hield de afzuigkap er na een klap mee op, heb ik eindelijk mijn tuinmeubelset besteld en ben ik gister gaan geocaching. Watte? Geocaching. Apart logje volgt nog.

Moederdag

Het is 10.00 uur en het is moederdag. Nou, fijn.

Vanmorgen om 07.00 uur werd ik wakker door een kip die heul hard aan het tokken was. En ik hoopte heel hard dat dit het "ik ben een ei aan het leggen-tokken"was.
Volgens mij is het om 07.00 uur allang licht, anders zou je denken dat de kip in een identiteitscrisis zit en denkt dat ie een haan is.
Goed, dus ik val weer in slaap. Maar niet voor heel lang, want dan wordt Timmy wakker.
Dus ik ga m'n bed uit, maak pap voor 'm en duik er weer even in. Maar dat gaat dus niks worden. Timmy is klaarwakker en wil kietelen en springen.

Dus naar beneden. Koffie zetten. En even kijken of de kippen een ei hebben gelegd. Nope, geen ei dus.

Ro had gister tot diep in de nacht een klus, dus die ligt nog in coma en ik vertrouw het Timmy met z'n 3,5 jaar niet toe om een ontbijtje op bed te maken.
Mijn moederdag begint dus zonder ontbijt op bed, met eigen gemaakte koffie, zonder versgelegde eieren en zonder cadeautjes.
Maar wel met een heel lief jongetje dat van boven aan de trap roept: MAAAMAAA !!! Vieze neus, het kietelt !

En ook op moederdag ben ik moeder, dus ik beklim de trap met een zakdoekje.
Ik ben blij dat ik moeder ben.

Welkom

Welkom in uw nieuwe onderkomen, onze tuin.

Onze tuin, met jullie huisje. Het huisje waarnaar wij een tijdje op zoek zijn geweest op internet. Het huisje waarvoor Ro 280 km heeft gereden in een oude aftandse bus die met moeite 100 km per uur rijdt. Het huisje dat verflaag na verflaag nodig had en dat nu nog een beetje stinkt naar verf.

En dan de tuin van jullie huisje. Veel aarde die jullie kunnen omwoelen en een hulst. En natuurlijk een voerbak en een drinkbak. En veel aarde. En takjes en blaadjes in die aarde. En een soort van speelgoedkoe voor jullie plezier. En veel aarde. En een net boven jullie hoofd. Tegen de besjes van de hulst en tegen de vossen. Alhoewel ik niet geloof dat die er zijn, vossen. En als ze er wel zouden zijn dan denk ik eigenlijk dat dat net ze niet zal tegenhouden. Maar ze zijn er heus niet.

Wel een wolf. In het huis. Maar die kan niet over of door het hek. Dus wees daar maar niet bang voor. Hij zal misschien de eerste dagen wel zijn snuit tussen het gaas proberen te steken, maar hij past echt niet door de gaatjes van het gaas, dus no worries.

Ook in het huis, een kindje. Een jongetje. Hij vindt jullie leuk en zal jullie willen aaien. Misschien krijg je van hem af en toe genoeg, want hij kan wat druk zijn, maar hij bedoeld het goed hoor.

Dus wees welkom. En bedankt voor het eerste ei, we gaan er morgen van smullen.

Huisje is af, dus kom maar op

Zoals ik al zei, de week van de beestjes.
Morgen gaan we onze nieuwe huis tuinbewoners ophalen. Hun huisje is al af.

Vorige week door Ro opgehaald in Zeeland (140 km heen en ook weer 140 km terug) en ook in de verf gezet door Ro. Nu is ie leuk groen.

Ik vind het er goed uit zien en ben benieuwd hoe onze nieuwe vrienden er uit zien in het echie en hoe ze zich gedragen. En of ze eieren leggen. En hoe Scooter reageert. En Timmy.

Leuk leuk.

De knop, de kat en de hoogwerker

Beestjes is toch het thema van de week denk ik zo. Blub, kippen en gistervanavond weer een dienstje op de dierenambulance.
Het begon rustig. Eén duifje op te halen bij een dierenarts die naar de vogelopvang gebracht moest worden. Dus we tuffen onderweg.
Als we bijna, echt bijna, we zien de voordeur al, bij de dierenarts zijn krijgen we via de mobi door dat er een kat in Oost waarschijnlijk een hartaanval aan het hebben is. Nou ja, dan is er bij ons maar 1 reactie, richting kat.
En het is balen, want we zitten zo'n beetje in het centrum / oud Zuid en het is druk in de stad.
Het gaat dus lang niet zo snel als we gewild hadden, maar uiteindelijk komen we dan aan op het adres. Te laat. Helaas. De kat is inmiddels overleden.

Ieder mens en dus ook iedere dierenambulancemedewerker reageert qua gevoel anders op een situatie. Ik zelf vind dit soort ritten in de eennamoeilijkste categorie vallen.
Gevallen van dierenmishandeling of ernstig lijdende dieren zijn natuurlijk het allermoeilijkst. Maar in die gevallen werkt die knop meestal wel aardig. Die knop die zegt: "HANDELEN ! Niet voelen !". Helaas werkt die knop altijd maar tijdelijk, want als je gedaan hebt wat je kon doen dan floept die knop vanzelf weer terug naar de: "ja, nu kun moet je denken en voelen-stand".

Met dit soort ritten, overleden huisdier en intens verdriet van de eigenaar werkt die knop niet. Er valt namelijk niks meer te handelen. Er valt geen dier meer te redden of de pijn te verzachten. Er is alleen het verdriet van de eigenaar. En het verhaal. Vaak hoor je ook het verhaal. Van wat er net gebeurd is, maar ook de historie, waar ze het dier vandaan hebben, hoe oud ie is en hoe lief ie was.

In dit geval was de kat net geopereerd. Net. Gewoon net een paar uur daarvoor opgehaald bij de dierenarts.
Hoe oud de kat was wist de eigenaresse niet aangezien ze de kat uit het asiel had gehaald. Maar hij was niet meer de jongste, dat was wel duidelijk.
En toch had ze de kat laten opereren aan een kwaadaardige tumor. Z'n hele achterpootje geamputeerd. Ze had erg lopen twijfelen en uiteindelijk toch laten opereren, want hij was nog zo levenslustig.

Weinig mensen die dit voor hun kat doen. De meeste willen de kosten niet maken en laten het diertje uiteindelijk inslapen. Maar deze eigenaresse niet. En dan gebeurt er dit. Een fatale hartaanval een paar uur na de operatie. Pfoeh.
Tranen bij de eigenaresse en een brok bij mij. Een brok. En dan heel hard denken dat je toch echt niet mee kan gaan staan janken. Dat getuigt nou weer niet echt van professionaliteit. Maar wel weer van gevoel... lastig.

We kunnen in zo'n geval dan alleen maar het verhaal aanhoren en uitleggen wat de mogelijkheden zijn. Mevrouw wilde haar kat zelf begraven, dus zonder echt iets gedaan te hebben gaan wij weer verder onderweg.

Duifjes, een zwaluw met een gebroken vleugel en nog meer duifjes. En dan zijn de ritten op en gaan terug naar de melding.
We zijn net binnen als we door de luidsprekers horen, "ritje !" Geen spoed, maar wel graag nu erheen want ... iets met een hoogwerker en een nestje. Dus springen we weer in de auto en gaan onderweg naar de Kinkerstraat.

Ik vind het wel cool, in een hoogwerker. Maar mijn collega denkt daar anders over. "Ga jij maar, ik heb hoogtevrees."
En zo gebeurt het dat ik een kwartier later in een hoogwerker klim. Samen met een (nogal leuke) jongen van de SOS dienst.

3 roosters boven elkaar. Uit de bovenste heeft hij al een leeg nest gehaald, in de onderste zit een nest met jongen en in de middelste is een vogel in het rooster blijven steken en gaan hemelen.
Dus eerst naar het eerste rooster op 2 hoog. 2 jonge spreeuwen. Op de grond had ik al overlegd met mijn collega, de vogelexpert, wel of niet weghalen? Het druist tegen je gevoel in dat je een nest weg gaat halen omdat er mensen zijn die er last van hebben. Helemaal omdat het uitvliegers zijn en de overlast hooguit nog maar een week duurt. Maar aan de andere kant is de SOS jongen er al bezig geweest en komen de ouders misschien niet meer terug. En dan gaan ze zeker dood, die jonge vogels.

En dus pluk ik de 2 jonge spreeuwen uit hun nest en zet ze in een vogeldoosje. En dan door naar 3 hoog. Een papa of mama spreeuw die met zijn pootje vast is blijven zitten in het nest en er daardoor, met z'n koppie uit het rooster, is overleden. Dus ook maar weggehaald en nest geinspecteerd op jongen. Die zijn er niet.

En dan dus weer naar beneden en onderweg naar de vogelopvang. Waar we de spreeuwen onder een warme lamp zetten en wat te eten geven (wat ze niet willen overigens).

Al met al dus weer een ervaring rijker.

Laatste blubdate

En dus ben ik de hele dag de pagina van The Toy Society aan het refreshen, want je weet maar nooit.
En net, een paar minuten geleden, staat er ineens een nieuw berichtje op.
Met een grote foto. Zonder Blub, maar wel met een heel schattig (ik denk) Chinees meisje en haar oma.

Joehoe! Blub is gevonden. Gister.
Wat een blijheid op deze grauwe dag.

Voor de foto en het mailtje van de oma, klik hier.

Weer een blubdate

Zeg, kan iemand Blub niet even gaan halen? Gister lag ie er nog steeds. Zielig alleen.
Aangezien het hele Blub gebeuren op de emotieschaal aardig aan het verschuiven is van "joeohoe, wat leuk enzo" naar "grrr, schiet eens op" vind ik dat ik Blub blogtechnisch best een beetje uit mag melken. Dus.

Dat gezegd hebbende ben ik dus ook meteen klaar, want er valt dus niks meer te melden over Blub.
Behalve dan dat ie eindelijk ook op de site van The Toy Society vermeld staat en dat ie gelukkig onder een afdakje ligt en dus droog.
Misschien is het restaurant wel gewoon een paar dagen dicht geweest. Of misschien is dit helemaal niet de ingang. Maar de uitgang.... en dat ze Blub dus alleen zien als ze ook nog even achterom kijken. En waarom zouden ze dat doen?

Misschien moet ik Blub verplaatsen. Toch maar naar die bushalte. Of ergens aan een voordeur hangen ofzo. Of misschien moet Blub van dat hele terrein af en ergens bij een school gedropt worden.

Vandaag was het "blijf binnen en doe niks-dag" dus heb ik niet gekeken. Morgen na m'n werk ga ik dan maar nog een keer kijken. Pfff. En dan beslis ik.

Blubdate

Dus ik rij nu op klaarlichte dag het terrein op, richting de plek waar ik Blub gedropped had.
En nu zie ik pas dat het helemaal niet de receptie is waar ik 'm heb achtergelaten, maar het restaurant ofzo.

Ik had bedacht dat het eruit moest zien alsof ik naar binnen zou lopen en dat ik dan, vlak voordat ik naar binnen zou gaan een gebaar zou maken als: oh stom, ik ben iets vergeten. En dat ik dan dus vanachter mijn zonnebril snel een blik opzij zou werpen naar de drop-plaats van Blub.
Maar die deur ging helemaal niet open en ik zag Blub al lang voordat ik sowieso bij die deur was. En aangezien die deur niet open ging en ik verder ook geen mensen zag heb ik mijn optreden als actrice nog maar even in de ijskast gezet.
Hij lag er dus gewoon nog te liggen. Wel een beetje sneu, voor mij dan eigenlijk...
Ik weet dus niet of het restaurant misschien gewoon de hele dag dicht was, of wel open, maar dat niemand Blub gezien heeft. Of wel gezien maar niet meegenomen...

Ik heb Blub dus maar even meer in het zicht, vlak voor de deur gelegd.

Morgen weer kijken.