RE: Brief aan BMF

Reactie op deze brief.

Lieve BMF,

Ach ja … 40. Het aantal graden waarop de was schoon zou moeten worden zonder dat er iets krimpt. Het kengetal van Eindhoven de gekste, het landnummer van Roemenie (die moest ik natuurlijk even opzoeken) en de Top40. Wat kan ik er verder over zeggen? Niks dus ook eigelijk aangezien ik die leeftijdscategorie dus nog niet betreden heb.

Ik wil wel iets zeggen over jouw 40-zijn, het afgelopen jaar. Het jaar waarin jij dus wel al 40 was en ik niet. Sterker nog, ongeveer anderhalve maand lang was jij al 40 en ik nog maar 38 … ja echt.

Ergens in dat afgelopen jaar liepen wij in Ijmuiden bunkers te zoeken. Of nou ja, de bunkers hadden zichzelf niet zo goed gecamoufleerd dus we hoefde weing te zoeken.  Alleen maar naar de aanwijzigingen IN de bunker (waarbij het best heel handig was dat ik 2 zaklampen mee had … best donker he, zo’n bunker J). En onder het zoeken kwebbelde we over van alles en nog wat. Weet je nog? Als een stel tieners eigenlijk. Want eigenlijk zijn we dat ook gewoon. Vind ik. Tieners. Lang niet iedereen ziet dat natuurlijk, maar wij zijn eigenlijk nog gewoon jonge blommen. Maar dan wel met de wijsheid van een 30-jarige en natuurlijk zonder die grote mon .. eh… puisten.

Maar goed, to the point. Toen begon je dus over je voornemen om te gaan hardlopen. Omdat je obesitas zou hebben … right … of nee, je zat tegen de obesitas-grens aan volgens de BMI-dinges. Zoiets was het. Nou B ik heb die TV programma’s ook gezien, NO WAY dat jij obesitas had.

Ik begon me overigens wel een beetje zorgen te maken over die BMI-dinges en mijn eigen geblubber rond de buik. Geblubber wat volgens jou bij mij dan weer  best “mocht” aangezien er 2 kids in hebben gezeten. Dank voor dit excuus, maar het blijft toch geen pan, zo’n rand bungelend over de bovenkant van je broek. Kids of geen kids.

Dus hoe moest ik dat dan gaan aanpakken? Zoals je weet is hardlopen, of gewoon sporten uberhaupt, niet voor mij weggelegd. Dus dat moest anders. Een diepgaand gesprekje met mijn ortho deed ‘t ‘m.

Een beetje harder aandraaien van den beugel resulteerde in tandpijn en dat dan weer in minder eten en dat dan dus weer in “minder geblubber”.

En toen kwam het grote dilemma. Strakke jeans of niet? Ik dacht eerst van niet. Bijna 40 en dan in zo’n strak geval rondlopen. Maar weet je, er is gewoon bijna niks anders meer te krijgen. En heb je wel eens opgelet wat voor vrouwen er in dat soort broeken lopen? Sowieso ook gevallen die veel ouder zijn dan 40 en een hele hoop meer geblubber dan jij en ik bij elkaar. Dus ik was om. Puur gemakzucht ook eigenlijk omdat ik geen zin had om verder te winkelen op zoek naar een niet-zo-strakke-broek. Wij denken hetzelfde over shoppen dus dat hoef ik jou niet uit te leggen.

Maar wat denk je?! Ik kreeg zowaar laatst een compliment, dat ik zo’n mooi figuur had. Misschien moet ik er niet bij vertellen dat het van een 65-plusser was … een beetje een ouwe snoepert. Doet namelijk wel wat af aan de waarde van het compliment… maar toch.

Conclusie: vooralsnog voel ik mij, met mijn tienergekwebbel, strakke jeans en last but zeker not least mijn beugel, nog laaaaang geen 40. Want das oud hoor, 40.

  

Missing

Op 1 week na alweer bijna 2 maanden geleden. Het laatste logje.
Tis gewoon even op. Over en uit. Zat mijn inspiratie eerst in Verweggistan. Nu issie missing, verdwenen, foetsie.

Het is niet dat ik niks meemaak hoor. De kindjes maken ontwikkelingen mee, eerste hapjes (ene kind), leren fietsen (andere kind), allemaal blogwaardig. De verbouwing is eindelijk soort van klaar en nu moeten we de tuin nog gaan doen. Verjaardagen, feesten en partijen zitten er aan te komen. Ik sport. Soms. Ook blogwaardig :)
Offeh, Twitter. Valt ook veel over te vertellen. Een soap, geheime relaties, stukgelopen (potentiële) relaties, ruzies, vriendschappen, van alles. Van alles, maar eigenlijk niks om het in de openbaarheid over te hebben.
Enneh, trouwringen, of iets wat daarvoor doorgaat, kan ik ook nog wel wat over vertellen ... niet van mij natuurlijk he, ik ben niet van het trouwen.
Nieuwe gezichten, nieuwe bekenden. Geocache-bijeenkomsten ergens in het donker in een bos, met zaklantaarns en enge monsters. Of met z'n 2en een cache loggen op een veerpondje bij Vlaardingen ergens.
Of dat ik ineens mijn naam op Twitter voorbij zie komen... dat ik iets verloren was en dat ik dat zelf nog geeneens wist. Bleek een mapje met 2 bankpassen en m'n rijbewijs te zijn. Teruggevonden door een Twitterende geocacher, of een geocachende twitteraar. Net hoe je het wilt bekijken.

Op zich dus nog wel verhalen te vertellen, maar het komt er niet uit. En om nou alleen maar iedere keer met dit soort lijstjes aan te komen zetten.
Halve verhalen, waar sommige mensen misschien ook nog wel nieuwsgierig van worden ... niet zo'n goed plan.

Dusseh, jullie hadden het al door, maar ik ben er effe niet.
Als de inspiratie genoeg heeft van rondzwerven, zijn GPS heeft opgeladen en zijn weg terug weer heeft gevonden dan zien jullie me vanzelf wel weer verschijnen. Maar wanneer.... geen idee.

Hypocriet gebeuren

OK, ik geef het meteen toe. Ik ben best wel hypocriet als het aankomt op het eten van dieren. Dat doe ik namelijk wel. Behalve als het dier in kwestie een hoge aaibaarheidsfactor heeft. Konijntjes / kalfjes / hertjes... die eet ik dus niet.
Ook duif en eend sla ik over. Dat voelt / voelde namelijk best wel dubbel. Dat je ze aan de ene kant aan het redden bent (in mijn dierenambulance-tijd) en dat je ze dan dus wel opeet...

Ik koop wel zoveel mogelijk biologisch vlees en we hebben onze eigen scharrelkippen door de eieren. Maar ook als de kippen van de leg zijn koop en eet ik echt alleen maar weide-eieren.
Dus toen Ro laatste per ongeluk een doosje legbatterij-eieren had gekocht en ik ontzettende trek had in een boterham met ei, heb ik toch maar Pindakaas gesmeerd.

Jaha, en u leest het goed. Er worden dus gewoon nog wel legbatterij-eieren verkocht. Bij mij in de buurtsuper, de COOP.
De kippenboer is er 1 uit het deurp. En ons kent ons, dus daar zal het wel mee te maken hebben.
Toen ik dit voor de eerste keer zag heb ik eerst uitgezocht hoe dat dan zat met die legbatterij-eieren, ik dacht dat ze ondertussen wel verboden zouden zijn. Niet dus.
Er is wel 1 of andere afspraak met supermarkt ketens dat ze geen legbatterij-eieren meer verkopen, maar de supermarkten zijn niks verplicht.
Nog niet, want in 2012 gaat het in de EU verboden worden, legbatterij-eieren.

Dus ik stuurde toen een mailtje naar Wakker Dier. Misschien dat zij iets kunnen betekenen in de strijd tegen de legbatterij-eieren. Maar nee, van Wakker Dier krijg ik alleen maar een mailtje terug dat ik de eigenaar er maar op moet aanspreken.
Pffff... oooowkeeee. Dat doe ik dus. De eigenaar zit achter de kassa. Maar als ik hem vervolgens vraag waarom hij legbatterij-eieren verkoopt en dat dat toch niet erg diervriendelijk is, krijg ik een soort antwoord van: "mja .. nou ja ... er is vraag naar he, de mensen willen goedkope eieren".

Ik denk: deurp = boeren = kan-mij-het-schelen.

Dus dan laat ik het er maar bij. Wat anders te doen? Ik zou het niet weten.

Maar wat zag ik vandaag tot mijn grote verbazing? Midden in de COOP staat een TV. Met reclame. En wat "roept" deze reclame: "COOP, de enige supermarkt met ballen" Dat COOP als eerste en enige supermarkt varkensvlees van ongecastreerde varkens verkoopt. Goed natuurlijk, daar niet van.
Vervolgens liggen er overal folders en hangen er borden. Dat COOP varkensvlees met het milieukeur verkoopt, als eerste supermarkt.
En dat stuit mij dan tegen de borst. Heel hard brullen dat je iets goed doet, maar vervolgens aan de andere kant dus gewoon kippen in heeeeele kleine hokjes laat zitten. Daarbij vergeleken is mijn hypocrisie echt helemaal niks.

Dus ik denk: ik ga een klacht indienen bij COOP Nederland. Wie weet.
www.coop.nl. Dacht ik. En dat klopt ook wel. Dan kom je op de site van de COOP. Met een linkje naar de klantenservice. Klik. En daar staat dan:

Klachten lossen wij het liefst in onze supermarkten op. Dat is wel zo makkelijk. Bent u teleurgesteld over een aankoop, mist u iets in ons assortiment of is er iets anders wat u niet bevalt? Meld het dan direct aan de bedrijfsleiding van uw Coop. Overigens staan bij alle bekende merken en onze huismerken gratis telefoonnummers of antwoordnummers op de verpakking. Deze service is niet voor niets. Als u hier gebruik van maakt komt de klacht direct bij de fabrikant terecht en krijgt u een rechtstreeks en persoonlijk een reactie.

Service service? Klantenservice? Hier kan ik dus niks mee. Niks.
En ik wil wel gewoon mijn verhaal kwijt... dus doe ik het maar hier. Maar dan nog. Het zit me niet lekker.


En dus stuurde ik net toch ook maar weer een mail aan Wakker Dier. Of zij toch niet weten wat te doen. Tenslotte verklaren zij in een nieuwsbericht op hun site van 15 maart 2009 dat de supermarkten hier in 2004 al allemaal mee gestopt zouden zijn. Dankzij aktie van Wakker Dier. Ik wacht af.

Gepikt

Heb het Idee (met de I van Iphone) van haar gepikt. Zoals ze zelf al zegt: beter goed gejat dan slecht bedacht... Thanks Irène :).

Ik heb mijn fototoestel bijna altijd bij me. In m'n tas. Maar mijn Iphone heb ik altijd bij me, meestal in m'n broekzak (mits ik een broek aan heb natuurlijk, die ook nog zakken heeft). Dus ik maak ook wel eens een fotootje met mijn Iphone. Omdat ik die dan even wil Twitteren of mailen aan iemand. Of om effe snel op te slaan als geheugensteuntje. Of gewoon omdat die bij de hand ligt en er NU een foto gemaakt moet worden.

Dus... hieronder een overzichtje van de laatste 2 (?) weken. Opvallend veel lucht zit er tussen...

Verweggistan

Daar is mijn inspiratie te vinden denk ik.

Dus doe ik maar even aan fotospam. Sorry. Maar is ze niet om op te vreten?

Hoe gaat dat vannacht?

Eigenlijk weet ik er geen blogje omheen te freubelen. Maar voor de statistieken wilde ik het toch even vastleggen.
Vanavond ligt die kleine meid voor het eerst in haar ledikantje op haar eigen kamer. Dus niet in haar wiegje in haar eigen kamer (waar ze trouwens erg weinig in gelegen heeft), niet in haar ledikantje in onze slaapkamer, maar dus in haar eigen kamer.
Voor het eerst 's avonds. En voor het eerst dat ze daar dan dus ook de nacht doorbrengt. Dat zal wel effe wennen zijn. Vooral voor mij natuurlijk.
Maar ook wel rustig. Want ze zal nu niet meer wakker worden van Ro die ergens midden in de nacht naar bed komt. Waarna ze vervolgens de hele tijd ligt te mopperen dat ze niet meer goed in slaap kan komen. Waar ik dan dus weer wakker van lig. Totdat ik er dan maar een fles in giet zodat ze in ieder geval weer moe wordt.
Hopelijk slaapt ze dus gewoon door vannacht.

En Timmy ook. Die is ziek namelijk. Echt ziek. Geen koorts, wel verhoging. En alles kwam er ineens aan alle kanten uit zeg maar. In vloeibare vorm.
Ik heb het arme kind nog nooit zo horen en zien schreeuwen van de pijn in z'n buik. Dat ik dacht: dat wordt HA-post. Blindedarm ofzo.
Nadat ie leeg was op een paracetamolletje-in-z'n-holletje (..) na, viel het gelukkig allemaal weer mee met de pijn en is ie gaan slapen.

Ik hoop dus heel erg dat iedereen goed doorslaapt vannacht. Maar iets zegt mij dat die kans redelijk klein is.

Mijn engeltjes (hopelijk ook vannacht).

geen wekker nodig

Je knippert met je ogen en de eerste werkweek is alweer voorbij. Best snel gegaan eigenlijk.

Het viel me mee.  Maar misschien kwam dat wel omdat ik eigenlijk nog niet echt gewerkt heb. Ik heb bijgekletst en m'n mailbox geschoond. Veel gedelete en een paar gelezen.

Het 's morgens opstaan ging eigenlijk ook wel ok. Ik was maandag al voor de wekker wakker, eerst 13 minuten voor de wekker, toen 8 minuten, toen 3 en toen 1. En toen ben ik er maar uit gegaan. Nadat ik de wekker dus niet af heb laten gaan.

Opstaan / aankleden / zelf wat eten / flesje voor de dame / luier voor de dame / schone kleertjes voor de dame / Timmy wakker maken / Ro wakker maken / hapje/drankje voor Timmy om mee te nemen klaarzetten en in de auto. Rijden maar. Half 8 werd het niet. Geen van de dagen. 10 voor 8 meestal. Ach, dat betekent ongeveer half 9 op kantoor (waar iedereen een hartverzakking van kreeg) en om 5 uur weer naar huis.

Het was leuk om sommige collega's weer te zien. Het was vervelend om sommige collega's weer te zien. Het was niet verbazingwekkend dat ik geen werkplek meer had en deze zelf even moest regelen. Het was verontrustend en tevens compleet geen verrassing dat sommige projecten nog steeds lopen / de mist in zijn gegaan of gewoon ineens in de koelkast staan. En dat sommige processen nog steeds niet verzonnen zijn en men maar wat aanmodderd *zucht*.

Aan de ene kant genoeg te doen dus, aan de andere kant weet ik wel dat deze dingen een hoop energie en irritatie gaan opleveren. Waardoor ik me dan weer afvraag of ik die zooi niet moet laten bij de mensen waar het nu ligt. Weten zij veel.

Toen ik maandag de kids ging halen van de opvang was het trouwens even heel raar. Loop ik naar binnen bij de babygroep. Zit MIJN kindje daar op schoot bij iemand die ik nog nooit eerder heb gezien. Dat was gek. Zo gek dat ik een split-second twijfelde of het wel mijn kindje was. Echt maar heeeeel even dus he. Gewoon omdat de setting en de iemand zo afweken. 

3 dagen vroeg opstaan. 1 avond gewone tijd naar bed, 1 avond heel vroeg naar bed (gister ... ik was MOE). En nu heb ik weekend :).
Dus ga ik zometeen 3 tassen klaar maken. 1 voor Rosalie (creche) 1 voor Timmy (school/overblijf/BSO) en 1 voor mama (sporten). Morgenochtend brengt Ro de kids weg en ben ik voor het eerst even helemaal alleen thuis.... oh nee... dat is trouwens niet waar want de aannemer is er dan weer. U weet wel, van die verbouwing. Terug van vakantie.