Wonder

De focus ligt duidelijk ergens anders. Ik krijg er geen mooi blogje uit. En ook geen grappige. Ik moet echt moeite doen om iets te verzinnen, het komt er echt even niet meer automatisch uit.

Het gooi-het-er-maar-uit gevoel is effe pissuh, net als m'n energie aan het einde van de dag. En aangezien ik meestal aan het einde van de dag blogde zal het 1 vast met het ander te maken hebben.

Want het is niet dat ik niks te vertellen heb, dat dan weer niet. En ik heb ik de afgelopen weken ook wel af en toe wat gelogd, maar niet gepubliceerd. Als je ze wilt lezen, ze staan onder het nieuwe label. Het label zwanger.

Jaha, ei ei ei wij zijn zo blij... Timmy krijgt er een broertje of zusje bij.

Alles gaat goed. Wel moe dus, meestal als ik ga zitten. Ben ik bezig, met werk of iets anders, dan is er meestal niks aan de hand, maar zodra ik ga zitten of rustig aan ga doen stort ik in.

Misselijk ben ik niet. Nou ja, af en toe een vlaag, maar geen oeps-ik-moet-nu-naar-de-wc-of-een-emmertje-ofzo.

Afgelopen woensdag was de eerste echo. Het hartje klopt en de kleine beweegt, zet zich af en wiegt heen en weer. Blijft bijzonder om te zien. En ook onwerkelijk omdat je er dus helemaal niks van voelt, van dat wiegen. 11 weken is ie/ze nu, 11 weken en 4 cm. Eigenlijk is dat dan weer niet echt 11 weken, maar maar 9, want die eerste 2 weken bestaat er helemaal nog geen kindje... raar systeem.

Aankomende dinsdag weer een echo. Voor de nekplooimeting. Als je met 18 weken zwanger 36 jaar bent of ouder dan val je in de risicocategorie en krijg je de test vergoedt door de verzekering. Ik ben nog geen 36 als ik 18 weken zwanger ben, maar schurk er wel tegenaan. Voor de je-weet-maar-nooit dus toch zo'n test. Maar ik ga ervan uit dat er niks aan de hand is.

Dat deed ik tot nu toe ook, ervan uitgaan dat er niks aan de hand was. Maar niet te hard, want je wilt niet de goden verzoeken natuurlijk. En gelukkig had ik Wendy's verhaal van dinsdagavond gemist. Dat ze ook een echo had met 11 weken en dat het hartje niet klopte. Pffff.