Datum om de hoek

Gister realiseerde ik het me ineens. DE datum komt toch wel dichtbij nu.

Ik wilde online een bestelling doen voor babystuff en zag de levertijd 6 tot 8 weken was. Nah ja, theoretisch zou het meiske er dan eerder kunnen zijn dan hetgeen ik had besteld. Das gek.
En dus wilde ik de babystuff vandaag dan maar offline kopen, maar blue monday, dus allebei de winkels waar ik heen ging: dicht.
De houdbaarheidsdatum op de mostertzakjes in het bedrijfsrestaurant zijn ineens ook niet meer van de "hé, dan ben ik al bijna bevallen", maar zijn nu van de "hé, dan ben ik allang bevallen".

Bevallen dus. Bevallen komt steeds dichterbij (aaaaargh).

Aanstaande vrijdag heb ik een afspraak met een gynaecoloog in het ziekenhuis. Om mijn vorige bevalling nog eens door te spreken. Wat ging er eigenlijk goed en vooral wat ging er goed mis.
Gewoon effe voor de gemoedstoestand. En omdat de verloskundige dat graag wil weten.
Steeds dichterbij dus die datum.

En zij schreef in haar logje over een aankomende vakantie dat dat al over 4 weken is, die vakantie. En toen dacht ik meteen: "over 4 weken... dan ben ik al 2 weken met verlof".
Haha, nog 2 weken = 7 dagen werken en dan mag ik met verlof. En ik ben eraan toe ook hoor.
Met Timmy stopte ik 4 weken vantevoren en op mijn laatste werkdag voelde ik me kiplekker en zou best nog wel hebben kunnen doorwerken.
Nu niet. Nu ben ik er al klaar mee. 8 weken voor de uitgerekende datum.

Alsof je op vakantie gaat ook ofzo. Je leeft en werkt er naar toe. Ik pak dingen niet meer op die ik normaal wel op zou pakken en ik bemoei me minder met dingen m'n collega's vinden het geweldig. Ik betrap mezelf erop dat ik soms naar m'n scherm zit te staren en me ondertussen alleen maar bewust ben van dat draaiende en schoppende mensje in m'n buik. Lekker productief... Ik ben duidelijk afstand aan het nemen.

Op zich niks mis mee, maar ik ben nog niet helemaal losgeweekt merk ik. Ik baal ook wel eens dat ik dingen niet meer op kan pakken (letterlijk en figuurlijk eigenlijk, maar ik bedoel hier figuurlijk natuurlijk). Of dat ik zaken afhou die mensen mij toch nog effe graag in de schoenen schuiven. Iets dat ik misschien ook nog wel zou kunnen afronden in de komende 2 weken maar waar ik dan ergens geen zin in heb. Ik wil nu alleen nog maar zorgen dat hetgeen ik wel al op mijn bordje heb liggen netjes wordt overgedragen.

Wat natuurlijk wel heel fijn is zijn al die collega's die veren in mijn steeds dikker wordende reet aan het steken zijn. Dat ze bang zijn dat er straks van alles misgaat wat natuurlijk ook gaat gebeuren. En dat ze nu nog snel even mijn mening vragen... "jaha, want straks ben je er niet meer". Heerlijk voor mijn gedeukte ego. Gedeukt door al die andere collega's die me maar vervelend vinden. Tsja, wat zal ik zeggen: daar kan ik dan weer niks aan doen, dat zijn de hormonen natuurlijk.

Nog 7 dagen mensen. Nog 7 dagen.