Een zwanger-logje

Kijk. Ik wil er dus eigenlijk geen goor verhaal van maken ofzo, dus hou ik eea even vaag.

Zondagochtend werd ik wakker met een beetje nattig gevoel op zeg maar de binnenkant van mijn bovenbenen. Al vaag genoeg?
Nadere inspectie (die ik vaag hou) wees uit dat het niet om urine ging. Hmm … dacht ik en belde de verloskundige. Want sja, als het dan vruchtwater zou zijn dan zou dat betekenen dat er een scheurtje zat ergens of dat (in het ergste geval) m´n vliezen al zouden zijn gebroken.
En dat is een beetje vroeg hè. Met 31 weken.
Maar het kan wel. Ik hoorde laatst een verhaal van een vriendin van een vriendin waarbij de vliezen met 22 weken al gebroken waren. Die werd dus niet eens in het ziekenhuis opgenomen want kindje nog niet levensvatbaar. “Ga thuis maar liggen en kom terug als u 25 weken bent (kindje levensvatbaar volgens Nederlandse begrippen) en het kindje uberhaupt nog leeft”.

Maar ik dwaal af.
Dus ik bel de verloskundige en die zegt dat ik in de gaten moet houden of ik vocht verlies als ik het meiske voel draaien. En dus ben ik de hele zondag bezig om te voelen of ie d´r vel draaien en of ik dan wat verlies. Ergens hier of daar.
Conclusie aan het einde van de zondag. Niks duidelijks verloren, maar bewoog ze eigenlijk wel net zoveel als normaal ?

Nou vermeld ik een belangrijk aspect eigenlijk niet. Omdat ik het dus vaag wilde houden. Maar het kwam er op neer dat ik ook last had van een infectie zeg maar. En dat ik daar medicijnen voor had zeg maar. Soort zetpillen zeg maar. En dat die infectie ook zou kunnen zorgen voor vochtverlies zeg maar.

Goed, laatste zetpil gebruikte ik zondagavond en maandagochtend weer hetzelfde verhaal als zondagochtend. Tjsa, zou nog steeds die infectie kunnen zijn. Dus ik wacht de dinsdag af.
Dinsdagochtend had het nattige gevoel mijn benen niet gehaald, maar was ook niet helemaal weg.

Dus ik bel weer met de verloskundige (nadat ik natuurlijk ook allemaal drama-verhalen had gelezen over spoedkeizersnedes enzo) en ik mag even langskomen.
De verloskundige ziet niks maar stuurt mij voor de allerzekerheid toch maar even door naar het ziekenhuis. Ik mag meteen doorlopen naar de Poli verloskunde en mij daar bij de balie melden.
De mevrouw aan de balie loopt even met mij mee naar een kamer en vraagt al lopend:

“bent u bekend in dit ziekenhuis”
“ja, heb ik hier laatst bloed laten prikken”
“nee, ik bedoel op, bent u wel eens op deze poli geweest”
Nou, vraag dat dan, dacht ik.
“ja, 4 jaar geleden”
“zucht, maar dus niet gedurende deze zwangerschap?”
“nee dat niet”
“nou, dan heeft het ook geen zin dat ik ga lopen zoeken naar uw stats”
Nee, dat heeft dan geen zin inderdaad, want die heb ik niet. Snuggere opmerking.

Waarom kunnen mensen niet gewoon vragen wat ze willen weten … maar goed, ik wordt een verloskamer in gebonjourd en zij gaat op zoek naar de verloskundige.

Dus ik wacht en ik wacht totdat er een dame in een witte jas binnenkomt. De verloskundige dacht ik, maar dat bleek later niet zo te zijn. Ze stelt zich voor als A. en vraagt verbaasd: “bent u alleen?”
Ik kijk nog eens om me heen. “Ehm ja”. en vraag me meteen af of dat erg is, dat ik alleen ben. Gaat er iets heel ergs gebeuren ofzo ? Kan ik straks geen auto meer rijden… ?

Vervolgens riep ze dat ze hard op zoek was naar een CTG machineapparaat. “Maarreh, wat zijn uw klachten eigenlijk?”. Dus ik vertel dat ik denk dat ik heel misschien wel wat vruchtwater verlies en dat mijn eigen verloskundige had gezegd dat ze in het ziekenhuis beter konden kijken. Het zal wel niet. maar tsja, voor de zekerheid hè. Ik wil natuurlijk geen aansteller gevonden worden.

A. vraagt of ik iets wil drinken en haalt het door mij gevraagde kopje thee. Ondertussen vraag ik me al Twitterend af hoe lang dit allemaal gaat duren, aangezien ik een kopje thee krijg.
Zij Twitterde mij dat een CTG wel zo´n 20 minuten kan duren… pfff … en A. heeft het apparaat ondertussen nog steeds niet gevonden. (en wat the f*ck is een CTG?).

Het duurt ongeveer 20 minuten voordat A. weer binnenkomt met een groot apparaat (hoe kwijt kan het zijn?) en vraagt mij om te gaan liggen. Ik krijg uitleg over dat het apparaat het hartje van het meiske opmeet en plakkers op m´n buik, vastgezet met een elastieke band (zullen dus wel geen plakkers geweest zijn). “Lig je goed?” vraagt A. terwijl ze het kussen onder mijn hoofd nog een beetje opschud.
Nou ja, ik lag op zich wel goed. A. verdwijnt weer onder vermelding van het feit dat ze de CTG ook in het kantoortje kan volgen, maar dat als er wat is ik op de rode knop mag drukken.
In het kantoortje volgen? Rode knop? Als er wat is… Wat kan er zijn dan? En hoezo moet ze dat in het kantoortje volgen. Zou het zomaar kunnen stoppen dan ofzo… dat hartje?

Zoow en wat duurt dat dan lang zeg, zo´n CTG. Ik was zeker een half uur onder de pannen. In een saaie verloskamer waar mijn Iphone net niet binnen handbereik lag. En ik kon natuurlijk ook niet opstaan, want plakkers. Plakkers die signalen doorgeven aan het kantoortje. En als ik zou opstaan zouden die plakkers vast losraken of verschuiven. En weet je veel wat dat dan zou doorgeven aan het kantoortje. Ik wilde natuurlijk niet dat A. de kamer binnen zou komen stormen omdat de plakkers iets verschrikkelijks doorgaven terwijl ik alleen maar mijn Iphone pakte. Waarvan ik niet eens wist of ie uberhaupt aan mocht staan.
Dus heb ik zo´n 30 minuten lang braaf op het bed gelegen. Herinneringen opgehaald van 4 jaar geleden toen ik in de kamer ernaast het liefste kindje van de wereld eruit poepte (na een heeeeeeleboel uur). En hoorde en zag (naar wat ik aannam) de hartslag van het meiske varieren van 135 tot 180.

Na dat half uur kwam dan de verloskundige met Co assistente en weer een groot (en ook oud (aan de monitor te zien)) apparaat binnen. Een echoapparaat bleek.
De CTG was goed. Schijnbaar normaal zo´n wisselende hartslag. De echo ook.
Genoeg vruchtwater en leuk om toch weer even te zien.

De verloskundige voelde nog even aan het hoofdje “ooooohhhhh nog helemaal niet ingedaald” en ik hoorde haar denken: “dat had die andere verloskundige toch ook kunnen zien, waarom dan doorsturen naar het ziekenhuis”.

“Nou, dan is er niks aan de hand. Als je vliezen gebroken zouden zijn dan zou het er met stralen uitlopen. Tenzij de baby er met d´r hoofdje voor ligt. En dat doet ze niet want ze is nog niet ingedaald. En aangezien er geen stralen te zien zijn hier moet de conclusie zijn dat er niks aan de hand is. Ik denk dat het gewoon door die infectie kwam”.

En hup. Buik weer schoon, kleren weer op de juiste plek, handje schudden “daaahaag” en apparaat wordt naar buiten gerold.

Ik neem aan dat ik weer weg mag. Wil dit nog wel even checken bij de balie, maar daar zit niemand. Dus doei. Tot over een maand of 2.