Scooter wordt een Peavey

Kerst 1996. Zoiets. Iets ervoor of iets erna.

Mijn verrassingskerstcadeau van Ro was een hondje. Met niet zo´n lange houdbaarheidsdatum helaas. Het was een schatje. Skippy.Een wit met bruine puppy. Met Parvo.

Ze leefde nog ongeveer een week waarvan de helft bij ons en de andere helft bij de dierenarts. Ergens na Oud & Nieuw werd ze ingeslapen omdat er niks meer aan te doen was.

De garantie was nog niet verstreken (grapje natuurlijk) en dus belde Ro met de broodfokker waar hij Skippy vandaan had en mochten we een nieuwe uitzoeken.

Omdat de verrassing er wel soort vanaf was mocht ik mee. En ik koos de kleinste en zieligste. Dat was nou volgens Ro typisch een vrouwending en niet zo´n goed idee. Zeker niet na de ervaring die we met Skippy hadden gehad. En dus werd het het dikste-ik-trek-me-nergens-iets-van-aan-exemplaar. Later genaamd: Peavey (als in het gitaarversterker-merk).

Ondanks zijn naamswijziging trok hij zich inderdaad nergens iets van aan. en met name als het ging over plassen en eten.

Plassen deed ie overal (vooral uit nijd of enthousiasme) en hij at alles. Kleine opsomming voor de gein:

• strip anticonceptiepillen (maar dan niet de strip, alleen de pillen)
• rieten mandje met badparels (mandje EN badparels dus)
• schaaltje paaseitjes (zonder schaaltje)
• boterham in boterhammenzakje (dus met zakje)
• stukken telefoondraad
• stukken COAX kabelhouten plankjes met spijkers (waar het tapijt op rustte)
• stukken tapijtnatuurlijk veel brood en vlees en alles wat maar onbeheerd op het aanrecht lag
• stuk Nivea zeep
• een kaars
• brok frituurvet

De enige 2 dingen die er ooit weer aan de voorkant zijn uitgekomen zijn de boterhammen in het zakje en de zeep. Niet het ergste overgeefsel dus. Die zeep-kots rook zelfs gewoon lekker.

Het mogen duidelijk zijn. Peavey vrat alles. Gaf je hem een koekje. Niet kauwen, snel slikken. Gaf je hem een bot ... weg.

En toen kwam Scooter. En die trok zich ook al nergens wat van aan. En al helemaal niet van Peavey. En ook niet van eten. Dat vond ie niet interessant. Met als gevolg dat Peavey ook Scooters eten naar binnen schrokte zodra ie de kans zag. En die kans zag ie vaak. Ook toen Scooter ondertussen een stukje groter was dan Peavey en het niet meer zo OK vond dat zijn eten werd opgegeten. Maar dat maakte Peavey allemaal niet uit. Bloedspatters op de muren, Peavey moest en zou dat eten hebben.

Met of zonder verpakking.

Zoals gezegd vond Scooter het allemaal niet interessant. Die is meer van het begraven. Geef hem een botje of een koekje en hij gaat het begraven. Het liefst buiten in de tuin, maar als dat niet gaat ergens tussen de kussens van de bank of achter de gordijnen.

En niet alleen botjes, ook knuffels en speeltjes van Timmy, van zichzelf of 1 x van de achterbuurkindjes (per ongeluk over de schutting gegooid).

Totdat.

Totdat Peavey niet meer bij ons was en Ro had bedacht dat Scooter dan best wel een hapje hier en daar kon krijgen als wij aan het eten waren. Onder het mom van: Scooter vindt dat toch niet interessant en bedelt toch nooit....

Vanaf dat moment werd het steeds erger.

Een paar weken geleden had ie een (dicht) pak Bostognes van tafel geplukt om de verpakking open te kauwen, de helft van de koekjes op te eten en de andere helft met verpakking en al te begraven onder wat blaadjes op het afgezette stukje achter de studio. Van de week had ie 2 grote chocoladeletters te pakken. Gelukkig zonder verpakking, en ik denk wel opgegeten.

En vlak na de kerst was ineens het pak kerstkranskoekjes waar ik zo dol op ben en m´n moeder speciaal bij haar bakker gaat halen weg. Weg. Gewoon weg.

Koekkruimels als stille getuigen.

De verpakking zal ik nog wel eens ergens tegengekomen denk ik. Misschien vergezelt door 2 chocoladeletters. Wie weet.