Knabbel in het land van Ka

Of we even die duif en die zwaan en die Skink weg wilde brengen. Huh? Watte? Een Skink? Ja, of een hagedis ... of zoiets in ieder geval. Naar de reptielenopvang.

Want naast het normale asiel, de knaagdierenopvang, de vogelopvang, de egelopvang, de vleermuizenopvang, de frettenopvang bestaat er ook ... de reptielenopvang. En daar moesten wij dus even heen.

En daar wilde we natuurlijk ook wel even binnen kijken. Kom je toch niet dagelijks bij zo'n reptielenopvang. En het mocht, de reptielenmeneer vroeg het zelfs zelf, of we niet even wilde kijken. Tuurlijk, wij wel.

1 stap naar binnen en een blik naar links bracht ons 2 kooien met cavia's. Eh ... cavia's zijn toch geen reptielen?
Nee, legde de reptielenmeneer uit. Cavia's zijn voer voor de reptielen. Slik. Oh.

Heel voorzichtig liepen we naar binnen. Want we mochten niks aanraken. En dat was best moeilijk. Want de hele woonkamer stond vol. En de keuken was er al uitgesloopt om plaats te maken voor heel veel glazen dozen.
Meneer at ook maar bij zijn ex, want hij had zelfs geen ruimte om een broodje te smeren.

Dus wij kijken wat rond terwijl de reptielenmeneer vertelt. Over dat het de natuur is, van die cavia's als voer en dat ie de reptielenbeestjes nooit doorverkoopt en dat ie geen subsidie krijgt en dat ie bijna blut is en dat ze in kleine hokjes zitten maar dat ze dat fijn vinden enzovoort enzovoort.
Het leek er veel op dat deze meneer al heel wat vragen had beantwoord van veel mensen en dat hij die antwoorden ons alvast wilde geven. Zonder dat we de vragen hadden gesteld.

Dus stel je voor: een druk vertellende man, allemaal glazen terrariums en 1 TV en 1 stoel... zoiets. En dat was dan de meneers woonkamer. Vol met vooral slangen, hagedisachtigen en vogelspinnen. En een konijntje.

Goh, wat raar, een konijntje tussen al die reptielen.

Ik kijk verder en zie in de bak links van mij 2 hele kleine roze muizenbaby's krioelen. De hoofdbewoner van de bak bewoog zich niet en die moest ik dus echt zoeken. Muizenbaby's vallen in dezelfde categorie als de cavia's.

Ik zit nog wat geïntrigeerd naar de muisjes te kijken als ik collega M. hoor zeggen: oh, een python ? Ja, zegt de reptielenmeneer, ik ga normaal altijd een blokje om als ik net gevoerd heb want ik hou er ook niet van. Ik stond net op het punt om de deur uit te gaan.

Net gevoerd... python... kwartje valt... konijntje... NEE !

Knabbel zit dus in een hok met een python, een beetje om zich heen te snuffelen en heeft niks in de gaten. Althans, het lijkt of ie niks in de gaten heeft. OK, druppel... Dit hoef ik dus echt niet te zien of te horen. Laten we maar weer gaan.

Het is raar en het is dubbel. Het is de natuur maar het is ook zielig.
Volgens de reptielenmeneer eten sommige van zijn slangen alleen maar levend voer. Sommige slangen kan hij om de tuin leiden door ingevroren voer even in de magnetron te doen, maar de pyton schijnbaar niet.

Ik weet het niet. Het klinkt allemaal wel heel aannemelijk en die meneer doet erg zijn best om zijn reptielen een goed huisje te geven. En ook "het voer" zit in schone hokken met eten en drinken.... Maar toch krijg ik dat beeld van die nietsvermoedende knabbel niet uit mijn hoofd.

Lekker ding

Het is zo'n lekker kind. Hij gaat zo makkelijk naar bed. Meestal.
En dat is fijn, zo'n rustmomentje samen. Na een dag werken.
Vroeger lag ie in m'n armen op ons bed (moeder)melk te drinken en keek ik alleen maar naar 'm. Gewoon alleen kijken, verder niks. Nou, en misschien een beetje vals zingen.

Later zal ie me in deze momentjes verhalen gaan vertellen over school of over stoute-jongetjes-dingen.

Maar nu volgt ie gewoon vrolijk z'n bedritueel, zeurt vrolijk over "no een haaltje mama" "Bumba Bumba Bumba" en maakt zich zorgen over waar z'n Japie en z'n speen zijn en of de deur wel een stukje open mag blijven.

Lekker ding.

Twilight Zone

Ze hebben versterking gehaald. Ik had ze natuurlijk ook niet moeten tarten.
Ik had niet moeten proberen geweldadig iets aan hun uiterlijk te veranderen of ze een trap richting prullenbak te geven.
Allemaal zonder het door mij gewenste resultaat. Want ze zijn niet weg. Keren iedere ochtend gewoon weer terug.

En nu hebben ze zich ook nog gekloond. Jaha, het is echt waar. Vanmorgen stonden er 2x2 smoeltjes op mijn desktop. 2 x dezelfde koppen.

Ik denk dat ik in een soort Twilight Zone ben beland waarin foto´s die ik niet wil zich verdubbelen en foto´s die ik wel wil spontaan van de aardbodem verdwijnen.

Pleitos

Nah ja. Ik word gek ofzo. Denk ik. Nou ja, soort van dan.

Vanavond was ik gezellig met een stel collega's skiën bij een indoor skibaan en daarna lekker eten. Was heel gezellig.
En als het gezellig is dan is Linda aan het klikken. Foto's. Een heleboel.
Een paar groepsfoto's bij het drankje vooraf.
Collega A. die collega D. helpt zijn schoenen dicht te maken. Voor beide de eerste keer in die schoenen. De lamme helpt de blinde :-).

Of collega D. in de oh zo trage, hier kan je echt niet uitvallen ski-lift ski-sta-erop-en-ga-heel-traag-naar boven. En collega P. en A. ook. En met z'n 3en.
En van het vlees op de grill en van de collega's aan tafel.

Allemaal leuk als herinnering.

Dus thuis pak ik dan de laptop, ga op de bank zitten, check eerst mail klik m'n memorystickje verwachtingsvol in z'n gleufje en klikklik op het icoontje.
Huh ... alleen maar foto's van Timmy ... en nog van het weekend in Winterberg. Maar dus niet van vanavond.

Nah, dat kan toch niet... misschien zijn ze op de camera zelf opgeslagen. Niet dus.
Stickje in de camera dan maar en kijken of ik ze zo wel kan zien. Ook niet. Weer terug in de laptop. Werkt niet.
Stickie is toch niet vol? Dan zou ie een melding moeten geven.
Ik maak zomaar een foto in de wilde weg (van de tafel) en die komt netjes op m'n stickie te staan.

Ik probeer me te bedenken of ik de gemaakte foto's van vanavond terug heb gezien. Ik dacht het niet. Maar ik weet wel zeker dat ik ze gemaakt heb... JA, ik heb wel foto's teruggezien en heb er zelfs 1 verwijderd omdat vriendinnetje K. er niet heel florisant op stond.
Maar dan heb ik ze toch niet allemaal verwijderd. Nee dat kan niet, Timmy stond er wel nog op.

Nah ja.

Gelukkig heeft vriendinnetje K. ook nog foto's gemaakt en hebben we die dan nog, maar raar is het wel.
Ik ga toch nog maar een keer kijken of ik wel goed heb gekeken (duh).

Rare zoekresultaten

Zoek bij uitzendinggemist.nl op Wie is de mol en vind:

1) Elly en de wiebelwagen
2) Dunya en Desie
3) Het 3e testament
4) Ernstige delicten
5) NCRV geloven
6) KRO Detectives
7) Dochters plus moeders
8) Goud wierook en mirre

Maar geen Wie is de mol.

Als het niet voor 4, 6 en 7 was zou je bijna denken dat de zoekmachine de Mol voor Jezus aanziet....

Niet aan denken

Eigenlijk geen woorden en eigenlijk wil ik er niet aan denken dat dit mijn schatje zou kunnen gebeuren. Wat een gekken bestaan er op deze aarde.

Zo hard als we worden van alle oorlogsbeelden, echt of in de film. Zo goed als ik een knop om kan zetten als ik op de dierenambulance rij, om al die ellende maar niet binnen te laten komen.
Zo koud en naar word ik van dit bericht dat ik ook echt niet nog een keer ga lezen en waar ik niet meer over wil nadenken.

Over overtredingen

Ik schreef al eens over overtredingen, van allerei pluimage (gek woord).
Maar gisteravond spande de kroon.

Genietend van een bakkie koffie ineens: "SPOEDRIT aangereden hond!!". Ik kwak de koffie neer .. nou ja, zette 'm neer, maar wel snel en we sjesen naar beneden terwijl we nog iets meekregen van 1e Contantijn Huijgenstraat ...
Stik, dat is aan de andere kant van de stad ongeveer. En dan volgt zo'n moment van ... hoe gaan we rijden. Door de stad of toch snelweg. Geen tijd om af te wachten wat het navigatiesysteem zegt.
Het is erg duk in de stad hadden we al gemerkt, dus dan toch maar snelweg. Eeeeennnn gassen met die hap.

Ok ok, natuurlijk rij ik ook wel eens te hard in m'n eigen auto en al helemaal op de snelweg, maar ik probeer dit te beperken tot zo'n kilometer of 10 - 15. Dit ging harder.
Net van de afslag af horen we de melding: "zijn jullie er al bijna?" "ja, bijna, nog ongeveer 5 minuten... mogen we door rood"?
Niet dat het wat uitgemaakt had, wat de melding zou antwoorden, want door rood zouden we toch wel gaan, maar het mocht.

En door rood zijn we gegaan. Ieder stoplicht stond op rood en ieder stoplicht hebben we genomen. Natuurlijk wel rustig en wachtend of de andere auto's ons wel zagen ... met ons oranje zwaailicht en zonder sirene.
Over de trambaan ... mag ik ook niet eigenlijk, geen ontheffing, maar hé, ik ben nog nooit aangehouden. Ik rij ook eigenlijk nooit over de trambaan, alleen maar als het echt spoed heeft. En dat had dit dus. Maar niet als een idioot natuurlijk.

Hondje leefde nog. Overreden door een auto omdat ie ineens de straat opstak. Zag er niet goed uit. Weinig wat wij kunnen doen, alleen stabiliseren en zo snel mogelijk naar de dierenarts.
Nou echt, sneller had niet gekund. We hadden de mazzel dat het met name 1 rechte weg was naar de spoedkliniek en dus weer gassen ... en weer veel rood.

Resumerend: trambanen genomen, te hard gereden, en veel door rood. Over overtredingen gesproken...

Nu zullen er natuurlijk mensen zijn die dit niet vinden kunnen. Maar u was er niet bij. Ik was dan wel gebrand om zo snel mogelijk bij die dierenarts te komen, maar niet ten koste van alles natuurlijk.
Naar mijn mening heb ik veilig gereden, voor zowel de passagiers als de medeweggebruikers.
En ik had / heb een eventuele boete ervoor over.

We hebben het hondje nog een kans gegeven door het snel bij de dierenarts af te leveren. Helaas is ie later op de avond wel overleden.

De 4e van de 4e van de 4e

Stokjes ... digitale stokjes.

Ik had er wel eens iets over gelezen en ik snap het principe wel, maar hoe werken ze precies, ik weet het niet.

Iemand schrijft een blog over iets en iemand anders pakt het thema over. Ik dacht zelf altijd dat je een stokje toegeworpen moest krijgen, zo van: OK hupseflup, schrijf jij nu ook maar eens iets over de inhoud van je tas ... ofzo.

Maar nu blijkt toch een beetje dat mensen de stokjes zelf oprapen, als ze dat leuk vinden.
Nou ja, daar doe ik dan dus ook maar aan mee, meeloper die ik ben.

Het stokje dat ik zag liggen bij vele medebloggers had te maken met de 4e foto in de 4e map. Laat die zien en vertel het verhaal.

Nou is mijn pjoetert dus een stuk minder chaotisch dan ik en heeft mijn 4e map dus geen foto's maar alleen maar mappen. Ik heb dus maar de 4e van de 4e van de 4e genomen en zie hier, een foto met gekleurde paaseieren.


De foto is gemaakt met een videocamera en dus niet van geweldige kwaliteit aangezien we het hebben over 2001 en op dat moment waren de videocamera's nog niet zo goed in het maken van foto's.

Sterker nog, misschien is dit eigenlijk wel een screenshot van de video ipv een foto... zou dat wel tellen dan? Stokjes-technisch.

Ik ga toch maar even door met het verhaal achter de foto.

De foto is namelijk niet genomen in april (de maand waarin Pasen (meestal?) valt), maar in augustus. En er waren hier geen kinderen aan het zoeken, maar 50 plussers.

Nee, geen groepje demente, maar mijn familie.
Ik leg uit.

Vroeguh, toen mijn neefjes en nichtjes (en ik zelf ook natuurlijk) nog kleine donders waren ging mijn vader ieder jaar de eieren verstoppen. Het liefst in de tuin of het stuk bos bij het vakantiehuisje van mijn opa en oma in Ermelo, maar ook wel eens in de eigen tuin of in het Amsterdamse bos.

Dit was ieder jaar weer een happening inclusief speurtocht.
De oudste kindjes kregen de moeilijkste kleuren en mijn kleurenblinde neefjes de makkelijkste.
Met het groeien van de neefjes en nichtjes is het samenkomen voor het zoeken naar eieren voorbij. Niet bij ons thuis overigens, mijn vader verstopte nog toen ik al ver in de pubertijd was (was ik blij mee NOT !), maar voor de hele familie stopte het.

In 2001 hebben wij, neefjes en nichtjes een paaseierenzoek-bbq geregeld. Niet in april, maar in augustus ivm drukke agenda's en het weer, niet de kinderen die gingen zoeken (wij waren zelf toen nog de jongste generatie), maar de papa's en de mama's.

We hebben dit nog 1 keer herhaald een jaar later, maar nu zijn er een heleboel nieuwe kids, dus als die oud genoeg zijn, mogen zij gaan zoeken.

Updeetjes

Nah ja, in het vorige blogje had ik het nog over "geen-inspiratie" en floep, zo bedenk ik me ineens dat jullie nog wat updeetjes te goed hebben.

Project klaar was natuurlijk helemaal niet klaar. Het duurde nog een aantal weken voordat de letterbak eindelijk binnen was.
Vooralsnog staat ie ingepakt en wel naast de piano. Voordat ik 'm ga uitpakken moet ik eerst even weer net zo enthousiast worden als dat ik was toen ik 'm bestelde.

Project tegels we hebben bericht gehad dat ze binnen zijn. Of we ze even snel willen komen ophalen en snel betalen. Ik zeg: ze wachten maar effe.
Project nog niet afgesloten aangezien ik niet weet of ze goed zijn.

Project voortuin is nog net zo ver als dat het was. Leeg dus.

Project achtertuin is ook nog net zo ver. Verder dan een stukje kunstgras zijn we niet gekomen.

Project verbouwing staat in de steigers... en zie ik eigenlijk best wel tegenop.

De stalkers zijn er nog steeds.

De link is nog steeds onduidelijk, maar we hebben nog een jaar te gaan.

De BTW is uiteindelijk de volgende dag (oudjaarsdag dus) de deur uit gegaan. Maar desondanks een geschatte aanslag van veels te hoog in de bus gehad die nu weer rechtgeluld moet worden.

Ro's bloedtest was gelukkig goed. De geplande echo voor de week erna is niet doorgegaan omdat hij geen pijn meer had.

Vlagen

Heb ik last van, van vlagen. Althans, zo noem ik het, vlagen. Creatieve vlagen.

Hmm … nou ja, ik zou mezelf nou niet kunstzinnig willen noemen, het is eerder gefreubel. En gefreubel noem ik dan voor het gemak maar even creatief. Dat klinkt serieuzer.

Zo 1 keer in de zoveel tijd krijg ik zin om iets te freubelen, te maken, te pielen. Ik begin dan heel enthousiast met een idee en kan niet wachten om de bijbehorende materialen te kopen. En dan ook meteen van alles. Dus niet 1 potje verf, maar wel een heleboel, want stel je voor dat je net op zondag aan het freubelen bent en je wilt een andere kleur, dan heb je een probleem. En dat willen we niet hè, problemen op zondag. Dus om dat te voorkomen koop je dan heel veel kleuren, waar je het grootste deel niet van nodig blijkt te hebben. Net als al die kwasten waar je er dan voor de zekerheid een aantal van koopt en waarvan blijkt dat je een nog groter aantal in de kelderkast had staan … voor de zekerheid.

Het probleem met mijn vlagen is juist dat ze vlagen zijn. Ik begin dus heel enthousiast, met alle zooi uitgestald op de eettafel en heb dan halverwege geen zin meer en maak het kunstwerk vervolgens maar half af. Laat de zooi, tot ergernis van schoonmama, heeeel lang op de eettafel staan of liggen (omdat ik dan denk: als ik het nu opruim in de kast dan komt er echt nooit meer iets van) waarna het uiteindelijk na lange tijd alsnog in de kast verdwijnt.

Probleem 2 met mijn vlagen is dat ze iets te ambitieus zijn. Ik ben namelijk helemaal niet zo handig. Ik kan wel leuk dingen verzinnen (vind ik zelf), maar hoe ik ze dan moet gaan maken … geen idee. Zo had ik ooit bedacht dat ik een kamerscherm ging maken. Zo´n Japans-achtig ding. Tegenwoordig kan je die vast overal voor een habbenkrats kopen, maar 10 jaar geleden niet. En ik wilde er 1. Zo´n raster met doek ertegenaan gespannen. Klinkt simpel toch?
Dus ik kocht hout en verf en doek en spijkers. “Spijkers ?” riep Ro. “Hoe ga je dat doen dan met spijkers? Timmeren in een raster? Enneh, is dat dan wel stevig genoeg?” Nooit aan gedacht natuurlijk. Uiteindelijk heeft Ro het scherm in elkaar gezet (met schroeven en metalen plaatjes) en het doek er tegen aan geniet en heb ik alleen maar het raster geverft.

Hiervan geleerd hebbende heb ik op dezelfde manier een klimrekje voor m´n klimop in de tuin gemaakt, ook een raster. Kon ik ´m namelijk zo groot maken als ik zelf wilde in de juiste kleur.
Gevolg: verkeerde hout en verkeerde verf. Na een jaar was het rekje weggerot.

Ik ben trouwens niet altijd zo´n freubelaar geweest, dat kwam ineens opzetten. Het begon zo´n 11 jaar geleden met crepe-papier zonnebloemen (jaja, ik weet het, hoe truttig, maar ik had nep zonnebloemen op het toilet staan en wilde er nog meer maar kon ze niet meer kopen en dus ben ik ze maar zelf gaan maken) en het eindigde met een groot dienblad. Leuk, dacht ik, zo´n groot dienblad voor op de bank, makkelijk voor m´n kopje thee. Dan verf ik ´m en teken ik er net zulke leuke bloemen op als die op mijn zitzakpoefding staan.
Dus ook sjablonenplastic gekocht. Bloemen overgetrokken en uitgeknipt en vastgeplakt op het dienblad. Maar zoals ik al zei, ik ben dus niet zo handig. Verkeerde verf gekocht (namelijk acrylverf bij de Gamma ipv uit een knutselzaak en dus veels te dik) waardoor de verf niet mooi binnen de lijntjes bleef. Gevolg: geen zin meer en een dienblad met halve bloemen die schoonmama uiteindelijk afgemaakt heeft naar eigen inzicht en die nu achter de bank staat. Omdat op de bank eigenlijk vooral niet zo handig is omdat Timmy daar graag met z´n autootjes rijdt.

Ik ga jullie niet verder vermoeien met al mijn mislukkingen of half afgemaakte projecten (alhoewel dat scheve prikbord wel grappig is), daar heb ik dan mijn collega´s voor. Die vertel ik iedere keer heel enthousiast over mijn nieuwe ideeen en projecten om ze daarna maar stil te zwijgen en te hopen dat niemand er meer over begint.
Het enige freubelproject dat ik nog wel even wil noemen omdat ik er wel blij mee ben en die ook wel aardig gelukt is zijn mijn figuurzaag-figuren. Begonnen in mijn zwangerschap met een heleboel kleine kroontjes voor de babykamer en geeindigd met een paar letters voor mijn slaapkamer (ik hou van letters). Waarschijnlijk hebben mijn hormonen een handje geholpen met afmaken…

En waarom nou dan toch dit hele verhaal ? Nou ik bedacht me vanmorgen dat dit bloggen misschien ook wel zo´n vlaag is. Dan niet in de constructieve categorie, maar in de digitale (want die heb ik ook nog, digitale vlagen). Want het voelde als een aflopende vlaag. Nog niet klaar, maar ook niet zo´n zin meer…. Geen inspiratie. Totdat dit blogje dan ineens kwam binnenzetten.

Weekendje ondergedoken

Tsja, ik zou natuurlijk een logje kunnen schrijven over hoe gezellig het was, over het ieniemiene beetje koffie van Ro voor 3 euro 20 uit een apparaat bij een Duits benzinestation, over hoe dichtbij 4 uur rijden eigenlijk is, over de TOMTOM die zonder pardon leeg is en er precies op een afslag mee uitschee, over de sneeuw, over de prutsneeuw (of was het nou regen), over het nieWIIen, over de rij bij de skiverhuur, over het zwembad, over het eten, over mijn vieze auto (en nu dus ook vieze skibroek), over de snelheid waarmee de ski's afgesteld waren (in Zwiterserland en Oostenrijk doen ze daar veel langer over en dat geeft toch een veiliger gevoel), over mijn afwasaktie terwijl er een vaatwasser was, over de deuropener bij de sauna (...), over de bodydryer, over het bubbelbad, over kinderen voor kinderen. Zou ik allemaal kunnen doen, maar ik heb niet echt inspiratie... sorry.

Coka, bedankt voor het leuke weekend ! Zeker voor herhaling vatbaar en we gaan snel de filmp kijken.

-x-

Getuigenbeschermingsprogramma

Ik heb de betreffende collega gevraagd ermee op te houden, ermee te stoppen, dat ik er nu toch echt een beetje koekoek van werd. Gesmeekt, gedreigd. Het hielp niet. Hij kon er ook niks aan doen. Het lag buiten zijn macht, alsof hij het niet echt zelf was.

Dus toen heb ik maar de hulp ingeschakeld van de pc politie die hier rondloopt. Die vond het ook heel vervelend allemaal en begreep wel dat ik er niet goed van werd. En dus kreeg ik een nieuwe identiteit. Zodat ze me niet meer zouden vinden.
Alle linken met mijn oude ik verwijderd. Ik moest weer helemaal opnieuw beginnen met opbouwen en aanpassen. M´n interieur weer even van de Ikea-standaard naar de Linda-standaard terug aanpassen. Alle vinkjes weer op hun plek zetten en sommige vinkjes er weer uitgooien. Zelfs mijn handtekening moest ik opnieuw bedenken en vastleggen.

Maar dat vond ik het wel waard allemaal. Gister.
Toen ik nog dacht dat het zou werken.

Na gistermiddag een proef af- en aanmelding te hebben gedaan en geen koppies te hebben gezien, startte ik vanmorgen vol goede moed mijn PC op. Ik had het niet eens meteen door.
Totdat ik een ander bestandje op mijn desktop zocht en ineens dacht: “he, wat is dat nou voor foto? klik klik “.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH !!!!!!!!!!!!!!!!!

-x-

Stalkers

Ik word gestalkt. Op m;n werk. Door een collega. Of eigenlijk door 2 collega´s. Een man en een vrouw.

Ooit heb ik die mannelijke collega een mailtje gestuurd en sindsdien word ik gestalkt.
Ik weet niet waarom en ik heb er van alles aan gedaan om er van af te komen, maar het lukt niet.
Ik ben ook bang dat niemand weet hoe ik er van af moet komen, want het is niet iets dat normaal gesproken voorkomt.
Het is niet gevaarlijk denk ik, maar wel irritant. Iedere keer denk ik dat ik er van af ben, maar iedere keer zie ik die koppen weer voor me. Een kale en een niet kale. Ik word er moe van.

Wat is er aan de hand?

Mijn collega´s zijn ooit wezen eten ter afscheid van een andere collega en daar had dan weer een andere collega´s foto´s van gemaakt. Op 1 van die foto´s stonden dus die 2 collega´s. Die kale en die andere.
Omdat de vrolijkheid/gezelligheid/blijheid nou niet bepaald van de foto afspatte en de foto daardoor wel grappig was, heb ik de foto naar de kale collega gemaild toen hij vrij of ziek, of in ieder geval afwezig was. Om de foto makkelijk te kunnen bijsluiten bij mijn e-mail had ik ´m op mijn bureaublad gekopieerd.

En daar staat ie nu nog.
En hij wil er dus niet vanaf. Hoe ik ook mijn best doe om ´m te deleten.

Eerst dacht ik nog “he, ik dacht dat ik ´m had verwijderd, maar schijnbaar dus toch niet”, dat sloeg over in “nah, word ik nou gek, ik had ´m toch verwijderd, ik weet het bijna zeker”. En nu denk ik: “ AAAAAAAAA GGGGGGRRRRRR …… GA WEG !!”.

Ik heb gesleept naar m´n prullenbak, ik heb gedelete, ik heb gedelete met de shift ingedrukt, ik heb gedelete vanuit de prullenbak en iedere ochtend staat ie weer doodleuk op m´n bureaublad. En iedere ochtend denk ik: “oh nee he, dat is ´m toch niet?”

De logische opties zijn uitgeput, maar ik heb nog wel wat onlogische opties om te proberen. Verslepen naar een andere map en dan van daaruit deleten of hernoemen ofzo. Waarschijnlijk ben ik hier nog wel even zoet mee.

The story continues morgenochtend, maar hier zijn die koppen dan ... soort van.

-x-

Glijuh maar

Zomaar een ingeving, een ideetje. Leuk ontvangen door Ro en de oud en nieuw-vrienden.

De skibroek / jas / muts en handschoenen zijn van zolder gehaald, want wij gaan een weekendje naar Winterberg !!

Skiën / snowboarden ... haha !! En er ligt sneeuw ... haha !

Zodra het hier een beetje koud begint te worden begint het te kriebelen . Nee, niet van de wollen warmhoud dingen als muts en trui, maar van de skikoorts.

Ik ben helemaal geen sportief typje en eigenlijk valt skiën ook niet echt onder de noemer "sport" vind ik. Wat is het nou eigenlijk? Naar beneden glijen en zorgen dat je niet valt. En niet te hard gaat.

Nou, ik kan daar wel goed voor zorgen, dus kan ik skiën. Zo makkelijk is het eigenlijk.

Enneh, niet om mensen als ome R. en nichtje F. jaloers te maken, maar dit zijn screenshots van webcams van vandaag :

En hoewel het hier dooit en het schaatsen soort van over is, is dit de weersverwachting voor deze week in Winterberg (sneeuw en een beetje zon!!):

Oh ja, enneh, voor die inbreker die meeleest. Hij:

is dan wel een sneeuwhond, maar hij is wel thuis. Samen met de "oppas"'.

-x-

Niet overal mee bemoeien

Ik kan me ergeren aan kleine dingen. Dingen waar ik persoonlijk niet direct last van heb, maar gewoon dingen waarvan ik denk: dat doe je dus gewoon niet. En op de 1 of andere manier heb ik dan ook altijd het gevoel dat IK er iets van moet zeggen.

De rest van de wereld doet het niet, dus moet ik het maar doen, iets zeggen. Ik heb altijd een grote mond, dus moet ik dat in deze gevallen ook maar hebben vind ik dan.


Ergernis: je verlatingsangsthebbende-en druk blaffende-hondje aan een paal binden bij een winkel en dan gewoon heeeeel lang gaan winkelen zodat zowel hondje als de kassadames helemaal dolgedraaid zijn als je terugkomt.
Ik ben bij het hondje blijven staan (nadat ik hondenkoekjes voor 'm had gekocht die hij niet moest) totdat de eigenaar arriveerde en heb beleefd edoch dringend vermeld dat ie dit toch echt niet kon maken tov hondje en kassameisjes.
De meneer in kwestie schrok wel een beetje. Hij dacht het hondje juist een plezier te doen door het mee te nemen ipv alleen thuis te laten.


Ergernis: winkelwagentjes laten staan op de plek waar men er klaar mee is... tegenwoordig brengt iedereen z'n wagentje wel terug, want voor een paar cent doet men alles. Maar zonder centen. Wagentjes all over the place. En dat doe je dus gewoon niet.
De meneer waartegen ik zei: "meneer u bent uw winkelwagentje vergeten terug te zetten" zei: "en wie zegt dat ik dat vergeten ben?" waarop ik zei: "nou, u bent het of vergeten of u bent heel asociaal", de meneer vond zichzelf asociaal en reed weg.
Overigens verbaasde in dit geval de winkelmedewerker mij nog het meest door zich hier niet druk om te maken en het wagentje op te halen terwijl hij zei: "ach, de klant is koning".


Ergernis: auto's die geparkeerd staan op 2 plekken. Dat doe je dus ook gewoon niet. Dan steek je maar een paar keer als je niet kunt inparkeren.


En wat zag ik vandaag. Op zaterdag. In een drukke volle parkeergarage bij een druk winkelcentrum ??


Dit:

1 auto 4 plekken !!!


Nah ja. Dat kan dus echt niet vind ik. De bestuurder heb ik niet gezien. De auto stond er al toen ik aankwam en stond er nog steeds toen ik weer wegging.
Ik heb nog heel even overwogen om een briefje onder z'n ruitenwisser te doen, maar heb een foto genomen en ben doorgelopen. Je kunt je niet overal mee bemoeien.

-x-

Uitzicht vanaf balkon

Moeilijke lichtknopjes

Op zich heb ik best een goed geheugen. Ergens zit het allemaal opgeslagen. Soms heeft het even een trigger nodig om er weer uit te komen, maar dan komt alles er ook uit.

Als ik een foto zie van een vakantie van lang geleden komen de gezichten en namen van vriendjes en vriendinnetjes weer naar boven. Net als de belevenissen in die betreffende vakantie.

Als ik een stukje van een telefoonnotitie in een dossier zie kan ik vaak het hele gesprek weer terughalen en ook ruzies met Ro of besprekingen op m'n werk kan ik vaak nog letterlijk terughalen.

Dat kan trouwens heel frusterend zijn, omdat ik dan zeker weet dat iemand dit of dat heeft gezegd terwijl de persoon in kwestie dit dan niet meer weet en soms zelfs ontkent. Grrrrr.

Misschien heb ik voor dit soort dingen wel een beter dan gemiddeld geheugen.
Dit gaat dan dus wel mooi ten koste van andere delen van mijn geheugen.

Zo heb ik na 7 jaar met dezelfde mensen te werken nog geen idee wat ze eigenlijk drinken, cappuchino, thee, koffie, cafe creme, cafe au lait ... het zal wel. Ik schrijf het op een blaadje. En als ik dan weer terugkom op de afdeling dan weet ik al niet meer wie wat had.

Voor sommige onmogelijk te onthouden zaken valt er wel een geheel onlogisch ezelsbruggetje te verzinnen.
Zo weet ik dat het wEsten links ligt ... aangezien in rEchts ook een E zit en dit het dan dus juist niet is, volgt u ´m nog (LindaLogica)?
Deze rare logica zorgt er weer wel voor dat ik de truc bij andere ezelsbruggetjes niet kan gebruiken. Want was het nou juist de logische variant of juist die niet logische variant...

Zo is het bij parkieten (of waren het kanaries?) zo dat aan de kleur van de snavel te herkennen valt of het een mannetje of vrouwtje is. Maar was het nou de logische variant, blauw=mannetje of juist niet ...

En dan die lichtknopjes (daar zijn ze weer). Bij de vergaderkamers op m´n werk zitten er aan de buitenkant 2 lichtknopjes. 1 voor aan en 1 voor uit (duh). Maar welke nou aan en welke nou uit is? Als ik het licht aan moet doen dan druk ik ze maar allebei in en ik doe ze maar niet uit.

Lichtknopjes bij mij thuis, zelfde verhaal. Ik heb 2 dimmers in mijn lichtknopjes-reeks. De ene lamp gaat altijd aan als het donker wordt, die andere alleen als we eten. Ik kies steevast de verkeerde. Nu nog, na 4 jaar iedere dag dat knopje in te moeten drukken.

En als laatste voorbeeld dan de knopjes in de dierenambulance om de electrische raampjes open te doen. Mijn collega schrikt zich standaard een hoedje als ik weer eens mijn raampje open wil doen en (ook weer standaard) eerst haar raampje open doe (aan de bestuurderskant kun je beide kanten open doen).

maar eerlijk gezegd verdenk ik ze er bij de dierenambulance van dat ze de knopjes af en toe verwisselen.

-x-

Ruzie met Timmy

Ik: je bent een schattepetat
T: NEE mama, jij bent een schattetat
Ik: nee hoor, jij bent een schattepetat
T: neehee, JIJ bent een schattetat
Ik: nee, jij bent een schattepetat
T: nee mama ! jij bent zelluf een schattetat

En toen zijn we maar gaan knuffelen.

-x-

De link

Ineens zag ik de link ... het duurde even, maar staand starend naar de douchedeur zag ik ´m ineens. Die link.

Suiker en scherven.
Dat kan natuurlijk niets anders dan een voorbode zijn. Visite en geluk.
Jammer dat de termijn niet genoemd wordt in dit soort bijgelovige voorspellingen. Maar aangezien het op mijn eerste werkdag van 2009 gebeurde ga ik er dan maar vanuit dat de suiker en de scherven het over 2009 hebben. Toch?

Visite en geluk. Kraamvisite misschien :-) ?

-x-

Nu is sneller

Nou hoorde ik vanmorgen op de radio dat de vuilnismannen in Breda dus geen vuilnis ophalen omdat het te glad is ... ofzo.
En ook dat er ergens een onwijze file stond omdat er rijbanen dicht waren door de slechte kwaliteit van het asfalt. En daar kon dan niks aan gedaan worden, want asfalt kun je niet maken met deze kou ... ofzo.

Ik kijk op de buitenthermometer van mijn auto en ik zie -4, nou nou poeh poeh, het halve land plat bij -4 (nou ja, klein beetje overdreven, ik geef het toe) ...

Ik moest denken aan de vallende blaadjes in de herfst en wat dat met de treinen doet. Of eigenlijk dat de trein het dan dus niet meer doet.
Wat kan het weer dan toch een invloed hebben. En het is nou niet zo dat we helemaal ingesneeuwd zijn ofzo. Sterker nog, hier ligt geen vlokje.
Hoe doen ze dat dan in landen waar het vaker (en) kouder is? Halen ze daar alleen afval op in de zomer? En hebben ze daar dan veel zandpaden ofzo.

Maar goed, ik wilde hier dus een blogje over schrijven, over de invloeden van het weer op zaken waar je niet zo 1 2 3 aan denkt. Dus ik toog naar nu.nl om op te zoeken welke weg dat dan was van die file en dat asfalt en kwam er achter dat nu me voor was.

Scheelt weer schrijfwerk.

-x-

Mijn eerste werkdag in 2009

Een blogje over een werkdag. En het gaat niet eens over werk... het gaat over een suikerzakje en een theemok.

De dag begon met een nieuwjaarsontbijt. In de kantine het bedrijfsrestaurant op m'n werk.
Broodjes / jus d'orange / melk / croissantjes / fruit (dat was iets minder) en natuurlijk thee en koffie.
Koffie uit dezelfde automaat als altijd, dus dat behoeft dezelfde toevoeging als altijd, namelijk 1 zoetje en geen melk (ik drink normaal wel melk in m'n koffie, maar deze is zo slap dat ik zonder doe).
Zoetjes staan dus op mijn bureau en aangezien mijn bureau niet in het bedrijfsrestaurant staat moet ik het maar met suiker doen. Ook goed.

Ik pak dus het suikerzakje aan het puntje vast en schud ... was vergeten dat het zakje al open was waardoor ik dus met de dichte kant de open kant alle kanten op schudde.
Gevolg: suiker in m'n BH ... via m'n decollete.
Sja, ga dat er ten overstaan van al die mannelijke collega's maar 's uit staan vissen.

Omdat ik niet midden in de speech van de directeur weg wilde lopen (hij zal toch maar denken dat ie saai is ofzo ... uch) ben ik dus nog ongeveer een half uur vergezeld geweest van kriebelende suiker op een plek waar ik ook niet ongegeneerd kon krabben. Daarna kon ik gelukkig naar de WC om mezelf te bevrijden.

De dag begon dus mutsig met een suikerzakje en eindigde ook mutsig met een theemok.

Terwijl ik dit blogje typ hoor ik die kleine en sta op om even bij 'm te kijken. Ondertussen vergeet ik half dat ik dit blogje aan het typen ben en loop door naar de badkamer voor een douche. Alwaar ik, met het uittrekken van mijn BH weer aan dit blogje herinnerd wordt door de overgebleven suikerkorrels die op de grond vallen.

De theemok

Ik ben een mokkenmeid, niks geen kopjes of plastic / kartonnen bekertjes, kofiie en thee drinken het lekkerst weg uit een mok.

Maar ja, die hebben ze bij mij op het werk dus niet. Dus had ik lang geleden een mok van huis meegenomen. Deze mok is tijdens mijn zwangerschap op mysterieuze wijze verdwenen en sindsdien deed ik het weer met kartonnen bekertjes. Ladingen kartonnen bekertjes.

Drinkt veel minder lekker en is milieuonaardig.

Totdat collega E. haar thee uit een mok ging drinken en ik er daardoor aan dacht dat ik natuulijk gewoon weer een nieuwe mok mee kon nemen (schijnbaar beginnen die zwangerschapshormonen van 3,5 jaar geleden nu pas uit te werken).

En dus kocht ik een mok.

De mok heeft een hele tijd door mijn huis gezworven. Van keuken tot eettafel van piano tot bijkeuken. Iedere keer zette ik 'm tactisch neer om 'm niet te vergeten en iedere keer vergat ik 'm dus wel (hormonen toch nog niet helemaal uitgewerkt dus).

Soms was ik 'm een paar weken kwijt omdat schoonmama 'm in haar opruimbui in de kast met alle andere mokken had gezet... maar dat klopte niet, dit was mijn nieuwe werkmok, geen thuismok.

Uiteindelijk, weken verder, heb ik 'm meegenomen. Ik denk dat ik er effectief 2 weken uit gedronken heb, want vandaag met het schoonmaken:

Wegwezen draak

Ik zit boven achter m'n PC en er schiet me een blogje voor Timmy's blog te binnen. Oeh, daar heb ik eigenlijk z'n voorleesboekjes voor nodig en die liggen op zijn kamertje.

Hij zal nu toch wel al slapen?

Ik loop richting z'n kamertje en net als ik naar binnen wil gaan hoor ik 'm roepen: "wegwezen draak !! ". En nieuw woord dat ie kent en waar ik net al een kort blogje over heb geschreven.
Zou ie nog wakker zijn of zou ie liggen te dromen?

Ik wacht nog even, hoor geen gehuil of mama-geroep, dus geen nachtmerrie in ieder geval.
Naar binnen gaan is toch niet helemaal handig, want als ie licht slaapt of toch wakker is ben ik de pineut natuurlijk.

Ik ga wel naar beneden, even TV kijken ... oeh, shit, m'n bril ligt ook nog op zijn kamertje (luie dag, dus geen lenzen maar bril-dag).
En dus zit ik nu naar een beetje blurrie TV-beeld te kijken ... ach, gelukkig heb ik maar
min 1,75 ofzo.

-x-

1 jaar van nu

Over precies een jaar heb ik net mijn schatje in bed gelegd na z'n eerste echte schooldag.

-x-

DomDomDom

Okee, ik geef het toe en ik schrijf het zelfs hier op. Het was dom.

Iedereen die er wel eens geweest is weet dat je de spullen bij Ikea beneden uit het magazijn moet halen. Niet de kleine frutsel dingen, die kan je gewoon in zo'n grote gele lelijke draagtas doen, of in je veel te grote winkelwagen.
En ik kan het weten, in de tijd dat ik bij Moneyeyes werkte en het bedrijf bijna op z'n gat lag was ik net verhuisd. Moneyeyes lag op een steenworp afstand van Ikea, dus dan ga je wel 'ns snuffelen (of folders onder ruitenwissers plakken). Zoveel zelfs dat ik een tijdje Ikea-moe was ... voor zover je dat al niet van nature bent.

Ik zou dus moeten weten hoe het daar werkt.

Nadat ik uitgezocht had welke Ikea nou eigenlijk het dichtsbij was, Delft, Haarlem of Amsterdam, stapte ik in de auto richting Utrecht.
Nou ja, eerst richting Utrecht, want het bleek dat als ik eerst binnendoor richting Utrecht ging en dan bij Vinkeveen de A2 op ging richting Amsterdam dat me dat 30 km (ja echt) scheelde ten opzichte van de weg die ik gewend ben en als braaf gewoontedier dus altijd neem. Scheelde me dus de helft deze nieuwe weg.

Aangekomen bij Ikea zat ik in twijfel ... binnendoor kruipen (met de kans dat ik de afdeling die ik moest hebben zou missen, want ik had geen idee waar die afdeling was), of toch maar weer het hele rondje.
Het werd het hele rondje.
En in dat rondje kwam ik ook bij de stoelen. En ik zoek dus nog een stoel, voor bij het bureautje waar de laptop op staat. Dus de pas even vertraagt.
De stoelen bij Ikea staan allemaal in een rij opgesteld op een soort plank tegen de muur, hoog dus. En daaronder staan er ook nog een paar ... gewoon los, of in opstelling bij een eettafel ofzo.

En nu stonden er dus ook 6 stoelen midden op de afdeling. Op een soort pallet. Met een bord erboven. Afgeprijsd naar 19,95 en OP=OP.
Nou, dat had ik eigenljk nog nooit gezien bij Ikea, OP=OP, of zo een paar stoelen op een pallet bij elkaar.
Ik zocht de stoel met de minste beschadigingen uit, baalde dat ik geen wagentje mee had genomen maar zo'n gele tas (er bleken boven helemaal geen wagentjes te zijn trouwens), haakte de stoel onder m'n arm en ging op weg.

Omdat hetgeen ik wilde kopen in de aanbieding was als je lid was van de Ikea family ging ik onderweg naar de Familiy balie om lid te worden.
Eenmaal daar aangekomen, zei ik tegen de meneer die daar geheel overbodig achter de balie stond dat ik lid wilde worden. Geheel overbodig omdat je dus zelf je gegevens moet intypen en je tijdelijke "pas" zelf moet uitprinten. Maar voordat hij mij dit vertelde en de PC wees waar ik eea op kon regelen zei hij, redelijk onvriendelijk, "volgens mij loopt u met een showmodel te sjouwen, die kunt u niet kopen. Op het kaartje staat in welke stelling en vak u die stoel moet halen" en hij schudde met zijn hoofd.

Woeps, zink door de grond. Ik die halve Ikea doorgebanjerd met die stoel voor Piet Snot...
Ik vertelde de meneer dat ik de stoel terug zou zetten en ging snel verder. Heb de stoel snel bij de eerste de beste tafel neergezet en vervolgde mijn weg.

Eenmaal beneden in het magazijn realiseerde ik in mijn schaamte en haast om die stoel weer kwijt te raken dus niet had gekeken naar de stelling en het vak. En ik ging dus niet helemaal terug om te kijken.

Ik ben een beetje de stellingen waar de stoelen stonden langsgeslenterd en uiteindelijk vond ik de stoel. In het wit. En grenen. En niet afgeprijsd, want alleen die zwarte die ik wilde hebben was afgeprijsd. En op.

Had ik nou toch maar dat showroommodel meegesjouwd ...

-x-